Gwinea

Gwinea to niewielkie państwo o stosunkowo niedawno uzyskanej niepodległości, wciąż szarpane konfliktami politycznymi i wewnętrznymi. Jednocześnie jednak, zapewnia turyście niezapomniane przygody spędzone na poznawaniu lokalnej, barwnej kultury i nietkniętej turystyką oraz przemysłem przyrody.

Gwinea stanowi jedno z najciekawszych pod względem kulturowym państw afrykańskich. Jednocześnie, ze względu na mało rozwiniętą infrastrukturę turystyczną, pobyt doradzany jest przede wszystkim osobom lubiącym wrażenia. To świetne miejsce do poznania lokalnej kultury i podziwiania przyrody.

Gwinea jest niewielkim i dość młodym państwem, którego kształt na mapie przypomina banana. Zlokalizowana jest w zachodniej części Afryki, mając przy tym dostęp do wybrzeża nad Oceanem Atlantyckim. Najdłuższa granica lądowa dzieli Gwineę od Mali na północnym wschodzie i wynosi ponad 850 kilometrów. Na południowym wschodzie Gwinea sąsiaduje z Wybrzeżem Kości Słoniowej, na południu - z Liberią, zaś na południowym zachodzie z Sierra Leone. Na północnym zachodzie znajduje się granica z Gwineą Bissau, zaś na północy najkrótsza z granic (330 kilometrów) z Senegalem.

Gwinea jest niewielkim i dość młodym państwem, którego kształt na mapie przypomina banana. Zlokalizowana jest w zachodniej części Afryki, mając przy tym dostęp do wybrzeża nad Oceanem Atlantyckim. Najdłuższa granica lądowa dzieli Gwineę od Mali na północnym wschodzie i wynosi ponad 850 kilometrów. Na południowym wschodzie Gwinea sąsiaduje z Wybrzeżem Kości Słoniowej, na południu - z Liberią, zaś na południowym zachodzie z Sierra Leone. Na północnym zachodzie znajduje się granica z Gwineą Bissau, zaś na północy najkrótsza z granic (330 kilometrów) z Senegalem.

Kultura gwinejska posiada nieliczne wpływy europejskie, przyniesione głównie przez kolonizatorów, a także naleciałości muzułmańskie. W głównym jednak stopniu zachowała swoją unikalność, będąc rozpoznawalną na całym świecie. Warte uwagi są liczne parki narodowe, które przedstawiają typową dla tego regionu, niespotykaną faunę i florę. Jeden z nich, Rezerwat Przyrody okolic gór Nimba, został wpisany na listę UNESCO ze względu na swoją unikalność. Dla obcowania z mieszkańcami i ich kulturą warto wybrać się na jeden z targów, np. w Dalabie - uważać należy jedynie na drobne kradzieże.

Sztuka gwinejska kojarzy się przede wszystkim z unikalnym rzeźbiarstwem ludowym - jedną z cech charakterystycznych dla tego regionu są zdobione, kobiece popiersia. Główne zabytki znajdują się w większych miastach - w stolicy kraju, Konakry, znaleźć można m.in. Muzeum Narodowe, które nie obfituje jednak w zbiory. Warte uwagi jest miasteczko Mali-ville, w którym najczęściej spotkać można właśnie turystów. Obfituje w ciekawe miejsca o historycznych korzeniach, które za dodatkową opłatą można zwiedzić razem z przewodnikiem mówiącym zwykle po francusku.

Oficjalnym językiem urzędowym Gwinei jest język francuski, wywodzący się z grupy języków romańskich w rodzinie indoeuropejskiej. Językiem tym porozumiewać można się we wszystkich urzędach, a także na ulicach miast czy na prowincji. Język angielski nie jest powszechnie używany, a ze względu na znaczny analfabetyzm panujący w Gwinei nie ma co liczyć na możliwości porozumiewania się za jego pomocą. W kraju obowiązują liczne języki plemienne. Do trzech najważniejszych należą język susu (zachód kraju), maninka (centralne regiony Gwinei) oraz fula (dominujący na zachodzie oraz północy Gwinei).

Gwinea jest oficjalnie państwem laickim, a więc nie istnieje tutaj żadna religia narodowa. Niemniej jednak, prawie 85% społeczeństwa stanowią muzułmanie z gałęzi sunnickiej, co ma wpływ na obyczaje na ulicach, np. regulowanie kwestii strojów kobiecych. Ok. 5% społeczeństwa to katolicy, a kolejne 4% - protestanci, dzięki czemu chrześcijaństwo jest drugim co do wielkości wyznaniem w Gwinei. Ok. 3% społeczeństwa nadal wyznaje religie pierwotne, głównie animalistyczne - zdarza się to zwłaszcza na prowincji, gdzie ruch turystyczny jest niewielki. Niecałe 2% ludności to zdeklarowani ateiści.

Gwinea jest państwem, którego obyczajowość opiera się na normach muzułmańskich. Kobiety powinny starannie dobierać swój strój, a także nie przebywać samotnie w barze. Picie alkoholu w miejscach publicznych może spotkać się z niechęcią. Należy uważać podczas robienia zdjęć - obiekty wojskowe czy religijne (głównie muzułmańskie) nie mogą być fotografowane i grozi za to nie tylko kara finansowa, ale również dalsze napiętnowanie. W większych miastach i skupiskach ludzi należy uważać na liczne kradzieże, wykonywane głównie przez dzieci.

Po raz pierwszy Gwinea została odkryta przez Portugalczyków, którzy założyli tutaj kolonie w XV wieku. Z czasem pojawiały się tu inne nacje europejskie, przez co aż do XIX wieku Gwinea rozwijała się i stanowiła główne źródło taniej siły roboczej, będąc źródłem niewolników. Pod koniec XIX wieku władzę na wybrzeżach Gwinei zdobyła Francja, z czasem wcielając region do Francuskiej Afryki Zachodniej. Niepodlległość od Francji udalo się uzyskać w 1958 roku, w związku z zakończeniem II Wojny Światowej. Od tamtej pory na terenie kraju co jakiś czas wybuchają konfliky polityczne i strajki.

Kuchnia gwinejska zyskuje popularność na całym świecie, co widać głównie przez liczne restauracje o tej tematyce. Niemniej, zależnie od regionu bazować może ona na ryżu, fufu oraz owocach morza. Dość niepopularne są desery, zaś posiłki zwykło się zjadać w otoczeniu przyjaciół i rodziny.

Tradycja kuchni gwinejskiej nadal jest mocno zaznaczona w tym kraju, mimo naleciałości francuskich czy norm muzułmańskich. Na prawie całym terenie Gwinei dominuje ryż jako podstawa dania. Na wybrzeżu z oczywistych powodów zjada się głównie owoce morza i ryby. Jednym z najbardziej popularnych dodatków do dań są liście cassavy. Tradycja spożywania posiłków, zwłaszcza na prowincji, obejmuje wspólne siadanie przy stole i pożywianie się z jednej miski. Dość niepopularne są tutaj desery, których praktycznie nie przygotowuje się na co dzień.

Maafe

Danie to może być podawane w formie potrawki albo sosu, zależnie od przepisu. Jego podstawą jest mięso - zazwyczaj jagnięce albo z kurczak - choć występują również formy wegetariańskie tej potrawy. Charakterystyczny smak zyskuje przez przyrządzanie na bazie sosu z mielonych orzechów.

Fufu

Fufu to jedno z klasycznych dań afrykańskich, jedzone głównie w regionach, gdzie klimat nie pozwala na bazowanie na ryżu. Zazwyczaj wykonuje się je z cassavy, wykorzystując zarówno mąkę, jak i liście. Ciasto w formie bułeczek podaje się wraz z sosem, w którym macza się kawałki przed zjedzeniem.

Kansiye

Danie serwuje się w formie potrawki, zazwyczaj na obiad. Sos robiony jest na bazie wołowiny bądź jagnięciny; dodaje się do niego zwykle cebulę, czosnek, pomidory oraz przyprawia solą i masłem orzechowym. Zazwyczaj danie podawane jest na gorąco z porcją ryżu.

Poulet Yassa

Danie bazuje na mięsie z kurczaka, które marynowane jest przez kilka godzin w specjalnej zalewie ze świeżego soku cytrynowego, cebuli oraz czosnku z olejem. Mięso grilluje się albo przysmaża, aż zbrązowieje, a następnie gotuje w marynacie. Danie podaje się z dodatkiem gorącego ryżu.

Smażone platany

Jedno z dań, które można bez problemu kupić na terenie całej Gwinei od ulicznych sprzedawców. Platany krojone są wzdłuż albo w poprzek (na plasterki), a następnie wrzucane na głęboki olej z dodatkiem odrobiny soli. Tego typu wytrawny deser jest typowy dla kuchni gwinejskiej.

Ciasto dyniowe

Deser typowy dla kuchni zachodnioafrykańskiej. Kruche ciasto przygotowuje się w specjalnej formie, a następnie dodaje do niego masę wykonaną z ugotowanej i pokrojonej na kawałki dyni, mleka, miodu oraz brązowego cukru z dodatkami. Ciasto można jeść na gorąco.

Gotowane mango

Deser bardzo mało wykwintny, ale smaczny i typowy dla nieprzepadającej za deserami, gwinejskiej społeczności. Do świeżej, wrzącej wody wrzuca się całe owoce mango i gotuje, aż zmiękną. Taki deser znaleźć można zarówno w restauracjach, jak i u ulicznych sprzedawców.

Kruszonka orzechowa

Oczywiście, w głównej roli ulubione przez Gwinejczyków orzechy. Margarynę, cukier i wodę gotuje się aż do konsystencji żelu, w której nie wchłania większych ilości wody. Następnie rozprowadza sie na plaskiej powierzchni, posypuje orzechami póki gorąca, a potem chłodzi i łamie na kawałki.

Jedno z niewielu świąt narodowych w Gwinei, które nie jest związane z żadną z wyznawanych religii. Zazwyczaj organizowane są wówczas huczne zabawy, które angażują mieszkańców miast. Na prowincji często spotyka się lokalne obrzędy, które warto zobaczyć.

Święto Pracy w Gwinei jest dniem wolnym od pracy. Organizowane są wówczas rozmaite uroczystości, które mają przypominać o walce o prawa pracowników. Wspomina się wówczas również czasy niewolnictwa. Święto to obchodzone jest o tej samej porze, co w większości krajów na świecie.

Dzień Niepodległości należy do jednych z najważniejszych świąt narodowych na terenie Gwinei. Zależnie od tego, kto jest akurat u władzy, organizowane są zarówno uroczystości państwowe, jak i rozmaite pochody czy festyny. Wspomina się uzyskanie w 1958 roku niezależności od Francji.