Najrzadziej odwiedzany kraj położony nad Morzem Kaspijskim. Azerbejdżan o doskonałe miejsce dla wielbicieli plażowania, jak i górskich wędrówek. Jego stolica - Baku - uznawana jest za jedno z najpiękniejszych miast, z zachowanymi obyczajami kulturowymi, muzycznymi i kuchnią rdzennych mieszkańców.
Azerbejdżan zachwyca wręcz urokliwymi zabytkami, niezmąconą naturą i niezwykłą, pochodzącą sprzed wieków kulturą. Tylko tutaj można odwiedzić piękne, odrestaurowane Baku, zjeść słodką bakławę, przyrządzaną według regionalnych przepisów, czy cieszyć się przyrodą parku narodowego w środku miasta.
Azerbejdżan jest krajem położonym w Azji, na Zakaukaziu. Kraj ma powierzchnię prawie czterokrotnie mniejszą niż powierzchnia Polski. Ze strony wschodniej posiada blisko 680-kilometrowy dostęp do Morza Kaspijskiego, znanego również jako największe jezioro na świecie. Graniczy z Rosją od północy, Gruzją od północnego-zachodu oraz Iranem od południa. Ze strony zachodniej posiada granicę z Armenią, i to ten kraj oddziela go od autonomicznej eksklawy zwanej Nachiczewańską Republiką Autonomiczną. Ta od zachodu graniczy z Turcją na linii 9 km, co stanowi jedną z najkrótszych granic na całym świecie.
Pomimo niewielkiej powierzchni, Azerbejdżan jest krajem o zróżnicowanym klimacie. Najwięcej deszczu (1 700 mm rocznie) spada w obszarze Niziny Lenkorańskiej, którą obejmuje klimat podzwrotnikowy wilgotny. Na wysokościach ponad 3000 m. n. p. m. cały rok utrzymuje się śnieg; 1000 metrów niżej temperatury minusowe wystepują głównie zimą. Najcieplejszym regionem do zwiedzania zarówno zimą, jak i latem, jest Nizina Kurańska oraz reszta kraju objęta klimatem podzwrotnikowym suchym, gdzie zimą temperatura nie spada poniżej zera, zaś latem panują upały nawet do 35°, a deszcz pada bardzo rzadko.
Azerbejdżan pozostał bardzo tolerancyjny, a co za tym idzie - wyróżnia się bogatym folklorem i różnorodnością. Szczególnie istotną rolę w kulturze gra mit o aszyku grającym na lutni, z którym związana jest bogata kultura muzyczna zwana mugam. Co roku w Baku odbywa się również festiwal muzyki jazzowej "Baku Jazz Festival". Dzięki brakowi wpływu kultury masowej, zarówno w mniejszych miejscowościach, jak i w samym Baku można spotkać się z typową, kolorową i tolerancyjną kulturą Azerbejdżanu. Jej przykładem są choćby znane na całym świecie, tkane ręcznie perskie dywany.
W Azerbejdżanie znaleźć można już elementy sztuki prehistorycznej, głównie skupione wokół rozrzuconych po całym kraju budowli megalitycznych. Z czasem region został opanowany przez wpływy islamskie, co widać zwłaszcza w zakresie zabytków na terenie samego Baku. Liczne są tutaj zabudowania sakralne, takie jak meczet "Złamana Wieża" z XI wieku. W okolicach XV wieku intensywnie zaczęły rozwijać się malarstwo miniaturowe, często połączone ze sztuką tkactwa artystycznego, której wpływ widoczny jest po dziś dzień m.in. w Muzeum Dywanów w Baku.
Ze względu na duży odsetek mniejszości narodowych zamieszkałych na terenie Azerbejdżanu, porozumieć można się w różnych językach, aczkolwiek lokalne społeczności zwykle mówią w językach mało znanych przyjezdnym, np. awarskim. Językiem urzędowym jest azerbejdżański, zwany niekiedy azerskim, aczkolwiek należy unikać tego określenia - nie jest ono mile widziane. Dość powszechny, zwłaszcza wśród starszego pokolenia, jest rosyjski - można porozumieć się nim zarówno w samym Baku, jak i na terenach wiejskich, bliżej granicy z Rosją. W stolicy popularny wśród młodych ludzi staje się język angielski.
Azerbejdżan uznaje się za kraj islamski. Trzeba jednak pamiętać, że w samej kulturze wskazuje się na wpływy zarówno chrześcijaństwa, jak również prawosławia czy religii ormiańskiej, której wyznawcy mają wolność wyznaniową. Społeczeństwo jest bardzo tolerancyjne dla innych wyznań, a także nie traktuje ściśle reguł związanych z wyznawaniem islamu szyickiego. Kobiety mogą swobodnie poruszać się w strojach europejskich. Warto wiedzieć, że najbardziej tolerancyjne pod względem ubioru są rejony Baku - głębiej w kraju mogą budzić niesmak wyzywający strój kobiecy czy krótkie spodenki u mężczyzny.
Azerbejdżan, zwłaszcza na terenach wiejskich południa kraju, jest obszarem bardzo pozytywnie nastawionym co cudzoziemców. Jeśli nie ma się zaplanowanego noclegu, można liczyć na przyjęcie pod dach mieszkańców danego regionun - jest to wielki zaszczyt dla nich i honor dla ich domu. Niezbędne będzie uczestnictwo w kurtuazyjnych rozmowach, a także przyjęcie zorganizowae zazwyczaj przy alkoholu; jednocześnie kobiety pijące niewiele są pozytywnie odbierane. Nie powinny one również pierwsze się witać czy podawać ręki, zwłaszcza mężczyznom.
Region Azerbejdżanu był zamieszkany już w okresie paleolitu, o czym świadczą znalezione naskalne rysunki. Aż do VII wieku n. e. teren Azerbejdżanu był prowadzony w ramach autonomicznego państwa, składającego się z Północnej (obecnej) oraz Południowej (teraz - irańskiej) części. Z czasem region ten stał się obiektem walk między mocarstwami ze wschodu i zachodu, i często przechodził z rąk do rąk, rzadko odzyskując niezależność - aż do czasów nowożytnych. W roku 1920 przeszedł pod okupację rosyjską, co trwało aż do 1991 roku, kiedy Azerbejdżan oddzielił się od ZSSR i ogłosil niepodległość.
Kuchnia Azerbejdżanu to wręcz raj dla smakoszy mięsa. Najlepsze jego gatunki, połączone z typowymi, przekazywanymi od pokoleń przyprawami tworzą niezwykłe, zapadające w pamięć potrawy. Przez cały rok dominują tutaj rozmaite gatunki serów, a także smaczne, znane na cały świat desery.
W Azerbejdżanie praktycznie wszystkie potrawy bazują na mięsie oraz ryżu - za sztandarową można uznać zaś lokalny pilaw. Wszystkie potrawy przygotowywane są z dużą ilością ziół i przypraw, zwłaszcza pikantnych. Latem popularne są warzywne dodatki, zwłaszcza pomidory, papryka czy bakłażan. Prócz posiłków mięsnych, niezwykle popularne są rozmaitego rodzaju słodycze oraz desery. Tani i smaczny jest w tym obszarze kawior. Warto wspomnieć, że w Azerbejdżanie bardzo trudno kupić jest dobrą kawę. Dominuje tutaj czarna herbata, zaś na prowincji napić się można naparów ziołowych.
Pilaw
Jedna z najbardziej znanych lokalnych potraw, pochodząca jeszcze z okresu XV wieku. Bazę stanowi bulgur bądź ryż, podawany z baraniną bądź rybą. Składniki mięsne mogą być gotowane albo smażone. Całość doprawiona jest bardzo ostrymi przyprawami korzennymi.
Qutab
Bazą potrawy jest zagniatane ręcznie ciasto, które roluje się, wypełnia nadzieniem, składa na pół i wycina w kształcie półksiężyca. Qutab smażony jest na specjalnej, płaskiej patelni zwanej sajem. Nadzienie wykonuje się z warzyw, przede wszystkim dyni. Danie podawane jest polane ciepłym masłem.
Dolma
Dolma to nic innego niż gołąbki, zawijane jednak w liście winogron. W Azerbejdżanie jagnięcinę miesza się z porem i ryżem. Danie można zawijać w najbardziej tradycyjne liście winogron, bądź podawać jako wypełnienie wydrążonych warzyw, głównie bakłażana. Istnieje kilka odmian tej regionalnej potrawy.
Kebab
To popularne w Polsce danie znacznie różni się od oryginału, podawanego w Azerbejdżanie. W jego przygotowaniu stosuje się głównie baraninę bądź mięso z ryby, okraszone wcześniej sosem z cebulki i tymianku. Zazwyczaj podawane jest ono zawinięte w chleb zwany "lavash" bądź z dodatkiem granatu.
Bakława
Najbardziej znany deser rodem z Azerbejdżanu. Stworzony jest z charakterystycznego, warstwowego ciasta zwanego "korą", przełożonego orzechami wymieszanymi z miodem bądź cukrem. Po zapieczeniu bakława jest krojona i podawana ze specjalnym syropem - połączeniem soku z cytryny, wody i cukru.
Chałwa samani
Bardzo charakterystyczna dla Azerbejdżanu chałwa, tworzona zwykle z mąki pszennej pochodzącej z kilku różnych gospodarstw - dla zacieśniania stosunków przyjacielskich z sąsiadami. Chałwa ta posiada dodatek syropu winogronowego, orzechów oraz ostrych przypraw korzennych, przez co ma zdecydowany smak.
Pashmak
Charakterystyczny przysmak przypominający ciagnące się, srebrne włosy, tworzony z cukru i sezamu. Jego wygląd, jak i nazwa, przypominają nieco wełnę owczą. Potrawa ta może być spożywana samodzielnie albo jako dodatek do owoców czy znanych na cały świat, azerbejdżańskich sorbetów.
Dżem
Choć może się to zdawać dziwne, to kultura jedzenia dżemu w Azerbejdżanie jest połączona ze zwyczajem picia herbaty. Dżem stworzony z charakterystycznych składników: owoców drzewa derenia białego, arbuza oraz młodych orzechów włoskich. Nie powinno dziwić również podanie dżemu z... oliwkami!
