Bahrajn to jedno z najbogatszych, a zarazem najmniejszych państw świata, słynne z wydobycia ropy i pomieszania kultury arabskiej z europejskimi standardami turystycznymi. Nie brak tu zabytków, lecz prawdziwą furorę robią piękne plaże w połączeniu z wodami Zatoki Perskiej i wysokimi temperaturami.
Bahrajn to mało znane państwo Zatoki Perskiej, nadal rzadko odwiedzane przez turystów, a zarazem oferujące pełen wachlarz usług na iście europejskim poziomie. To kraj doskonały dla wielbicieli zabytków jak również tych, którzy chcą odpocząć na pięknej, piaszczystej plaży w luksusowym hotelu.
Bahrajn leży w Zatoce Perskiej, na Bliskim Wschodzie, w regionie określanym geograficznie jako Południowo-Zachodnia Azja. Główna część kraju znajduje się na wyspie o takiej samej nazwie, lecz obszar Bahrajnu obejmuje również dodatkowe terytoria niewielkich wysp - w całości Bahrajn jest państwem wyspiarskim. Powierzchnia Bahrajnu wynosi niecałe 700 kilometrów kwadratowych, przy czym linia brzegowa to ok. 160 km. Od zachodu przez granicę wodną kraj sąsiaduje z Arabią Saudyjską, zaś od południa - z Katarem.
Z uwagi na niewielkie rozmiary i położenie, na Bahrajnie przeważa klimat zwrotnikowy suchy. Cały kraj jest nizinny, dominują regiony pustynne, zaś roślinność i sieć wód śródlądowych są słabo rozwinięte. Pora sucha trwa w Bahrajnie przez większość roku, opady zaś występują głównie zimą i są bardzo skąpe - w rozliczeniu rocznym wynoszą ok. 80 mm. Padający deszcz przyjmuje formę bardzo gwałtowych opadów. Najniższe temperatury występują zimowymi nocami - do 10 stopni. W porze suchej temperatury są bardzo wysokie, dochodzą w dzień nawet do 45 stopni, zaś nocą spadają zwykle do ok. 20 stopni.
Kultura Bahrajnu to przede wszystkim przeplatające się wpływy arabskie, wywodzące się głównie z niedalekiej Arabii Saudyjskiej, a także akcenty europejskie, przyniesiona na ten obszar wraz z kuratelą Wielkiej Brytanii. Dziś szczególnie rozpowszechnione w kulturze są taniec oraz śpiew, połączone z wykonaniem muzyki na typowych dla tego regionu instrumentach - oudzie oraz rebabie. Nadal jednak na kulturę duży wpływ miała religia tego obszaru, czyli islam. Najwięcej zabytkowych i kulturalnych ośrodków można znaleźć w Manamie, stolicy państwa.
W zakresie zabytków warto udać się przede wszystkim do Manamy, gdzie znaleźć można nie tylko świątynie muzułmańskie, ale również chrześcijańskie z początku XX wieku, kiedy na Bahrajnie pozwolono na ich budowę. Szczególny rozkwit sztuki kraj przeżywał w drugiej połowie XX wieku, kiedy powstała specjalna organizacja wspierająca lokalnych twórców. Dominującymi nurtami są ekspresjonizm i surrealizm. W większych miastach zobaczyć można co jakiś czas wystawy obejmujące zabytkowe garncarstwo, jak również rozmaite zabytki kultury pisanej, czyli przede wszystkim kaligrafię, uprawianą po dziś dzień.
Urzędowym językiem w Bahrajnie jest język arabski. Nim można posługiwać się na obszarze całego kraju, zarówno w restauracjach i hotelach, jak również w rozmowach z tubylcami. Z uwagi na bogactwo tego kraju oraz bardzo duży jego rozwój, wiele osób - zwłaszcza młodych - porozumiewa się również po angielsku. W hotelach można zwykle spotkać się z obsługą, która mówi nawet w kilku europejskich językach. Udając się na zakupy w sklepach czy na targu warto dodatkowo znać np. perski, którym mówi część osób. W mniejszych miejscowościach popularne są również lokalne dialekty.
Bahrajn to zdeklarowany kraj muzułmański, który jednakże zapewnia wolność wyznaniową przy zachowaniu islamskiej obyczajowości. Aż 70% społeczeństwa jest muzułmanami, aczkolwiek większość preferuje odmianę szyicką. Niemniej, w kraju część rządząca preferuje wyznanie sunnickie. Od pierwszej części XX wieku można w Bahrajnie budować kościoły innych wyznań - przede wszystkim chrześcijańskie. Sprawiło to, że aż 14% osób wyznaje chrześcijaństwo, z czego większość to katolicy, część - protestanci, a mniejszość prawosławni. Dość popularny jest również hinduizm.
Mimo iż Bahrajn ma w swojej tradycji wiele naleciałości europejskich, to jednak nie należy zapominać, że nadal jest to kraj o obyczajowości muzułmańskiej. To sprawia, że w większości miejsc obowiązują stroje islamskie, kobiety powinny zakrywać włosy oraz nosić długie szaty. Stroje te często są nowoczesne, ale jednak warto o nich pamiętać. W hotelach i restauracjach turystycznych, a także na wewnętrznych plażach obowiązują normy obyczajowe z Europy. Należy przestrzegać norm religijnych związanych z Ramadanem - np. ograniczenia się od picia i jedzenia do zachodu słońca w miejscach publicznych.
Obszar ten zamieszkany był już ok. III w. p. n. e., kiedy służył głównie za ośrodek połowu ryb, pereł oraz wymiany handlowej. Z czasem rozprzestrzenił się na tym obszarze islam, który dominuje do dziś. W trakcie lat teren ten dostał się m.in. pod panowanie Portugalii, aż do początku XVII wieku. Pod koniec XVIII wieku do władzy doszedł ród Al Khalifa, który do dziś panuje w Bahrajnie. W czasie XIX wieku prawa do Bahrajnu rościł sobie Iran, aczkolwiek przez cały ten czas rządziła przede wszystkim Wielka Brytania. Niepodległość państwo uzyskało dopiero w 1971 roku.
Kuchnia Bahrajnu bazuje przede wszystkim na wpływach kuchni brytyjskiej oraz arabskiej. Wiele składników jest sprowadzanych spoza wyspy, jako że sama ona nie wytwarza większości dóbr niezbędnych do sporządzania potraw. Jedną z podstawowych dań jest rzecz jasna ryba.
Bahrajn, ze względu na jakość swoich ziem, dużą ilość terenów pustynnych oraz bardzo skąpe opady i brak wód śródlądowych nie wytwarza większości składników, z których przygotowywane są serwowane na wyspie potrawy. Jednocześnie wyspiarski charakter państwa sprawia, że wiele dań obejmuje przede wszystkim owoce morza oraz ryby. W samym gotowaniu widać przede wszystkim naleciałości arabskie oraz dania wynikające z charakterystyki islamu, jak również dania europejskie, przede wszystkim rodem z Wielkiej Brytanii.
Ghoozi
Na całej wyspie Bahrajnu jest bardzo niewiele hodowli, które zajmują się hodowlą bydła, owiec i kóz. Jedną ze specjalności serwowanych w bardzo wysokiej cenie jest mięso jagnięce, które jest grillowane z nadzieniem stworzonym z cebuli, gotowanych jajek oraz ryżu.
Khubz
Khubz serwowany jest jako płaski, tworzony w wielkich, glinianych piecach chleb, znany powszechnie na świecie jako pita. Chleb ten przygotowywany jest w różnych formach z dodatkami, można go często kupić na przydrożnych straganach. Serwowany jest z warzywami czy lokalnymi serami.
Steki z makreli
Ryby przygotowywane są na kilka sposobów, głównie jako gotowane, grillowane albo pieczone. Steki z makreli, przygotowywane na patelni albo grillu, serwowane są z cebulą, czosnkiem oraz lokalnymi, arabskimi, ostrymi przyprawami w prawie każdej restauracji.
Krewetki w sosie pomidorowym
Owoce morza, w tym krewetki, to jedne z najpowszechniejszych składników w daniach głównych. Zazwyczaj przygotowuje się je w formie gotowanej albo duszonej w sosie ze świeżych pomidorów, z dodatkiem papryki, specjalnej, ostrej pasty pomidorowej i przypraw.
Halwa Showaiter
Jeden z najbardziej znanych deserów, zwanych również 'Halwa Braihini'. Jest to specjalna, gęsta galaretka nieco formą przypominająca chałwę, przygotowywana z mąki kukurydzianej i różnych mieszanek miażdżonych, arabskich orzechów z dodatkiem szafranu.
Lab-e-Shireen with Custard
Jeden z niezwykłych deserów, które przygotowuje się w dużym naczyniu i serwuje w mniejszych porcjach. Jest to deser, w którym używane są rodzynki oraz świeże owoce i orzechy. Całość przygotowuje się w gęstym kremie i śmietanie oraz wychładza przed podaniem.
Om Ali
Deser serwowany zazwyczaj przy końcu Ramadanu. Jest to bardzo puszysty deser w formie mieszanki mleka, słodkiego kremu, wiórków kokosowych, cukru i orzechów. Często dodawany jest do niego również ser. Całość zapieka się w piecu aż do lekkiego zbrązowienia.
Lyquamat
Ten deser to istne połączenie pierogów i klasycznych, małych pączków. Deser przygotowywany jest w formie niewielkich kuleczek, które zrobione są ze sfermentowanego masła i dodatków. Danie smaży się w głębokim oleju, a następnie obtacza w brązowym cukrze.
