Benin to piękny, afrykański kraj, w którym do turystów podchodzi się bardzo przyjaźnie. Dzięki jego rozpiętości miło czas spędzić mogą zarówno wielbiciele zwiedzania, jak również zwolennicy plaż i dzikiej natury. Ogromna tolerancja do przekonań i wiary łączy się tutaj z tajemniczymi wierzeniami.
Benin nie jest krajem często odwiedzanym przez turystów, choć z każdym rokiem staje się coraz bardziej popularny. Mimo że jest to jeden z uboższych krajów świata, to jednak zachwyca stabilną republiką demokratyczną i niezwykłym synkretyzmem wiary. Docenią go zarówno fani przyrody, jak i zabytków.
Benin zlokalizowany jest w Afryce Zachodniej. Posiada dostęp do Oceanu Atlantyckiego poprzez Zatokę Beninu, będącą jedną z części Zatoki Gwinejskiej. Linia brzegowa na południu kraju jest jednak krótsza od wszystkich granic lądowych i liczy sobie wyłącznie nieco ponad 100 kilometrów. Od zachodu Benin granicy z Togo, i ta granica licząca ponad 660 kilometrów jest jedną z najdłuższych. Burkina Faso i Niger są krajami graniczącymi z Beninem od północy. Najdłuższa granica lądowa, licząca ponad 770 kilometrów, oddziela Benin z Nigerią lężącą na zachodzie.
Klimat równikowy wilgotny spotyka się głównie w okolicach wybrzeża; charakteryzuje się on wysokimi opadami, zwykle ok. 1100 mm rocznie. Panuje tutaj wysoka wilgotnośc powietrza w połączeniu ze stałymi temperaturami ok. 26 stopni Celsjusza. Środkowa i północna część kraju opanowana jest przez klimat podrównikowy z wyraźnie zaznaczoną porą deszczową i suchą. W porze suchej, która trwa przez większość roku, opady są sporadyczne, zaś temperatury sięgają do 30 stopni. W porze deszczowej opady sięgają do ok. 500 mm rocznie, zaś temperatury oscylują ok. 25 stopni.
Kultura Beninu to przede wszystkim połączenie wpływów afrykańskich, obecnych na tych terenach z racji na ich położenie, a także wpływów francuskich, wynikających z długiej kontroli Francji nad Beninem jako kolonią afrykańską. Pomimo tej francuskiej obecności i rozmaitych nurtów, Benin nadal jest krajem o bardzo silnej tożsamości natywnej, wyrażanej przede wszystkim przez kulturę i sztukę oralną. Szczególnie widoczne jest to na obszarach mniej uczęszczanych przez turystów, zwłaszcza tam, gdzie praktykowane są zwyczaje związane z religiami plemiennymi.
Dominujące sprzed momentu francuskiej kolonizacji są przede wszystkim przekazy oralne, bardzo istotne zwłaszcza na terenach praktykujących religie plemienne. W okresie po uzyskaniu przez Benin niepodległości rozwijała się głównie muzyka - jest to przede wszystkim muzyka łącząca rytmy plemienne i natywne z nowoczesnymi nurtami melodyjnymi, głównie z zakresu funku czy hip-hopu. Fani zabytków powinni odwiedzić głównie Porto Novo, w którym nie brak pięknej architektury. Osoby zainteresowane architekturą użytkową zainteresują się m.in. wioską Ganvie, w całości zbudowaną na palach.
Oficjalym językiem urzędowym jest język francuski, co z pewnością stanowi pozostałość po okresie zwierzchnictwa Francji nad terytorium Beninu. Jest to język romański, którym na całym świecie na co dzień posługuje się ponad 200 milionów osób. Oznacza to, że nawet w obszarach mniej popularnych turystycznie można porozumieć się z mieszkańcami Beninu właśnie po francusku. Część osób, zwłaszcza zamieszkujących w wioskach i należących do konkretnych plemion, posługuje się rozmaitymi dialektami. W języku angielskim trudno jest z kimkolwiek porozmawiać - w hotelach zdarza się anglojęzyczna obsługa.
W Beninie obowiązuje konstytucyjna wolność wyznaniowa, która w wielu przypadkach jest przestrzegana faktycznie w praktyce. Również społeczeństwo nie ma problemu z wyznawcami innej wiary, a często zdarzają się osoby, które przyznają się do synkretyzmu religijnego. Największy odsetek społeczeństwa to katolicy (ok. 30%) oraz protestanci (ok. 23%). Religie etniczne różnego rodzaju, w tym voudun (popularnie zwany voodoo), zbierają ok. 35% wyznawców, którzy często również są np. chrześcijanami. Islam w wydaniu sunnickim wyznawany jest przez ok. 25% ludności. Ok. 5% osób to zdeklarowani ateiści.
Benin jest przyjazny dla turysty. Przy stole warto posługiwać się wyłącznie prawą ręką, zarówno podczas jedzenia, jak i podawania współbiesiadnikom potraw czy naczyń. W przypadku zaproszenia do domu mieszkańców Benina nie należy odmawiać zaproszeniu, a co więcej - trzeba przyjąć również oficjalne podziękowanie. Odmowa jest bardzo niegrzeczna i może obrazić gospodarzy. Na ulicach obowiązuje raczej dość duża swoboda, aczkolwiek okazywanie uczuć nie powinno być wylewne. Nie ma żadnych norm dotyczących strojów, prócz rzecz jasna chwil, kiedy odwiedza się przybytki religijne.
Na obszarze obecnego Beninu niegdyś znajdowało się Królewstwo Dahomeju, zamieszkiwane przez lud Fonów od ok. XII wieku - przedstawiciele tego ludu do dziś mieszkają w Beninie. Kraj długo bronił się przez najeźdźcami głównie za sprawą oddziałów Amazonek, czyli kobiet-wojowniczek. Potęga militarna przy zachowaniu niedużego handlu niewolnikami utrzymała się do XIX wieku - pod jego koniec Francuzi uczynili z tego regionu swoją kolonię. Dopiero w 1960 roku udało się uzyskać niepodległość. W latach 70. wprowadzony został ustrój socjalistyczny, szybko obalony na obecną republikę.
Kuchnia Beninu uważana jest za jedną z najbardziej aromatycznych kuchni afrykańskich. Mimo dużych wpływów francuskich nadal utrzymała swój natywny charakter. Bazuje głównie na lokalnych uprawach i hodowlach, a także połowie ryb. Doprawiana jest aromtycznymi przyprawami.
W Beninie najbardziej popularne jest mięso rybie oraz z kurczaka. W niektórych regionach podaje się również kozinę oraz specjalnie przygotowane mięso z dzikich szczurów. Warzywa w dużej mierze pochodzą z lokalnych upraw - najbardziej popularna jest zdecydowanie kukurydza, z której robi się wiele dodatków i ciast. Pomimo tego, że mięso jest raczej drogie, spotkac je można w wielu restauracjach .Wpływy kuchni europejskiej, głównie francuskiej, zostały zdominowane przez afrykańskie korzenie potraw. Kuchnia Beninu jest jedną z najbardziej aromatycznych kuchni afrykańskich.
Acarajé
Jedno z regionalnych dań wegetariańskich, które w doskonały sposób ukazują specyfikę potraw tego regionu. Danie wykonane jest z obranego czarnego grochu, który formuje się na kształt kuli, a nastepnie smaży na głębokim oleju palmowym. Jest to specjalność do znalezienia w każdej restauracji.
Amiwo
Amiwo to bułeczka, która równie dobrze może być śniadaniem albo przekąską. Wykonana jest z czerwonej kukurydzy, pieczona, a następnie podawana z dodatkiem warzyw i sosów, głównie z pomidorów, cebuli, a także papryki. Danie jest dość pikantne, z dodatkiem ostrych przypraw.
Pilipili
Jedno z dań wykonywanych z owoców morza, a konkretnie - ostryg. Jest to rodzaj potrawki, którą długo się dusi, i do której dodawana jest m.in. cebula oraz pomidory. Całość doprawia się ostrym sosem chilli oraz podane w formie bardzo gorącej, często spożywanej z jednego naczynia.
Garri
Garri to rodzaj lokalnego dania przygotowywanego z obranego i posiekanego korzenia manioka. Następnie maniok wrzuca się do specjalnej zalewy, która sprawia, że całość fermentuje. Garri podawane jest w formie surowej albo gotowanej z pomidorami oraz innymi warzywami.
Kanyah
Niezwykły deser wykonany jest ze zmielonego w specjalnym młynku ryżu oraz orzechów. Ścierane są one na proszek, a następnie mieszane z cukrem i przysmażane na patelni tak długo, że tworzy się z nich jeden blok. Do podawania wykrajane są małe, kwadratowe kawałki.
Kashata
Kashatę przygotowuje się w specjalnym naczyniu z grubym dnem, które nagrzewa się do wysokiej temperatury, a następnie rozpuszcza w nim cukier. Następnie miesza się rozpuszczony cukier z cynamonem oraz orzechami, kroi na małe bloki, póki jest ciepły. Deser podaje się na zimno.
Peoki
Niezwykle smaczne ciastko orzechowe, które wykonuje się z grillowanych orzechów z dodatkiem liści z bananowca, mąki kukurydzianej oraz oleju palmowego. Ciasto to nie tylko jest smaczne, ale również istnieje szansa, ze podawane świeże - bardzo szybko się je przygotowuje.
Orzechy w cukrze
Danie dość popularne jako przystawka, osobny deser, ale rownież dodatek do słodkiego alkoholu. Wodę z cukrem gotuje się tak długo, aż powstaje gęsty syrop, w którym następnie zanurza się orzechy. Po wyłowieniu są one osuszane, a następnie podawane ze słodką powłoczką.
