Ze względu na oryginalną drewnianą architekturę, różnorodną kuchnią i sielskie biesiady z gościnnymi mieszkańcami, Białoruś jest idealnym miejscem do turystyki wiejskiej. Przybyszów urzeka folklorem, malowniczymi krajobrazami, stykiem kultur i religii.
Ziemie Białorusi łączą folklorystyczny Wschód z nowoczesnym Zachodem. Będąc od wieków krajem podległym różnym nacjom stały się miejscem przeniku kultur i religii. Turystów zachwycają gościnnością mieszkańców, urozmaiconą architekturą sakralną, kresowym jadłem oraz użytkową sztuką ludową.
Białoruś leży w Europie Środkowo-Wschodniej na przecięciu najważniejszych szlaków łączących Cywilizację Zachodu z krajami azjatyckimi. Jest średnim co do wielkości państwem - jej powierzchnia sięga 207 600 km².Ma pięciu sąsiadów: Łotwę (143 km), Rosję (990 km), Ukrainę (975 km), Polskę (416 km) i Litwę (462 km). Ciekawostką jest, że nie są to granice naturalne wynikające z biegu rzek, wyjątkiem są niewielkie odcinki np. część odgradzająca od Polski prowadzona po Bugu. Nie posiada, w przeciwieństwie do sąsiadów, dostępu do morza.
Republika Białorusi leży w strefie klimatu charakterystycznego dla Europy Środkowej - umiarkowanego ciepłego, przejściowego między klimatem morskim a kontynentalnym. Według statystyk w lipcu temperatury wahają się między 17 a 19°C, natomiast w styczniu od -8 do -4°C. W rzeczywistości jednak lata bywają upalne i gorące, a zimy mroźne z opadami śniegu. Dodatkowo cechą nadrzędną klimatu umiarkowanego ciepłego jest nieznaczna ilość opadów deszczu, który pojawia się głównie latem. Dlatego, tak jak Europa Zachodnia, najczęściej odwiedzana jest przez turystów wiosną i latem.
Ziemie Białorusi od wieków zamieszkiwało wiele narodów. Podlegała różnym wpływom politycznym, dlatego kształtowały ją sąsiednie kultury: polska, litewska, łotewska i rosyjska. Jest kolebką nie tylko wielonarodową, ale i mieszanką religii: głównie prawosławia i katolicyzmu, ale też judaizmu, protestantyzmu i islamu. Miało to wpływ na literaturę, sztukę, stroje ludowe i kuchnię. Obecnie cenzura polityczna sprawia, że działalność artystyczna nie może swobodnie rozwijać się w granicach kraju. Zmusza to do emigracji kulturowej, np. do Polski.
Białoruska sztuka od wieków czerpała zarówno z tradycji Wschodu jak i Zachodu. Część dorobku lokalnych twórców jest poza granicami kraju m.in. w polskich muzeach. Wybierając się na Białoruś zwiedzić możemy budowle obronne tj. twierdze i zamki oraz sakralne (charakterystyczne dla tego kraju cerkwie obronne) powstałe pod wpływem architektury bizantyjskiej. Warte zobaczenia są ratusze, pałace magnackie oraz najstarsze pamiątki malarskie: freski i ikony cerkiewne. Godne uwagi są także portrety magnatów, dopracowane w każdym detalu ewangeliarze, rzeźby i płaskorzeźby z motywami religijnymi.
Obecnie językami urzędowymi są białoruski i rosyjski. Konstytucja gwarantuje im równouprawnienie, jednak w praktyce, mimo że język białoruski uważa za ojczysty aż 80% mieszkańców, jedynie 36% z nich posługuje się nim w domu. Dodatkowo to rosyjski dominuje w prasie i w szkołach, natomiast białoruski traktowany jest jak język obcy – tak jak angielski czy niemiecki. Białoruski należy do grupy języków wschodniosłowiańskich i zaczął kształtować się już w XIII wieku. Mowa jest niezwykle śpiewna i przyjemna dla ucha, brzmi jak mieszanka polskiego i rosyjskiego. Jego alfabet zapisywany jest cyrylicą.
Dominującymi religiami są prawosławie (77% wierzących) i katolicyzm (10% wierzących). Islam na ziemiach białoruskich pojawił się wraz z Tatarami krymskimi i Złotą Ordą, kalwinizm próbowali zaszczepić magnaci w XVI wieku. Wtedy też tereny Białorusi zasiedlała ludność żydowska. Mieszankę religii obrazuje spacer po miastach i miasteczkach - gdzie obok siebie stoją cerkwie, kościoły i bożnice. W czasach ZSRR znaczną część miejsc modlitwy dostosowywano do nowych potrzeb tj. sale sportowe, archiwa, składy kołchozów. Renowację rozpoczęto w latach 90. XX wieku, jednak spora ich część wciąż niszczeje.
Białoruskie tradycje ludowe przetrwały próbę czasu stając się unikalnym walorem turystycznym. Prawdziwą duszę słowiańską i gościnność odkryjemy wybierając się na wieś, gdzie wspólne tańce i przyśpiewki trwają do późnej nocy. Jako kraj rolniczy hucznie obchodzi zakończenie żniw, czyli dożynki oraz noc Kupały – obrzęd wyplatanie wianków i puszczanie ich na wodę, poszukiwanie kwiatu paproci i skarbów magnatów walcząc z leśnymi zmorami. Do folklorystycznych atrakcji zaliczamy także bożonarodzeniowe kolędowanie z Dziadkiem Mrozem i Śnieżynką oraz biesiadowanie na grobach zmarłych.
Ziemie białoruskie aż do lat 90. XX w. prawie cały czas podlegały innym mocarstwom. Kolejno: Księstwu Litewskiemu, Rzeczpospolitej Obojga Narodów, zaborowi rosyjskiemu. Po I wojnie światowej były pod okupacją niemiecką i rosyjską. Wówczas na chwilę Białorusini ogłosili swoją niepodległość zakładając Białoruską Republikę Ludową, która szybko stała się Białoruską Socjalistyczną Republikę Radziecką pod zwierzchnictwem Rosji. W latach 1941-45 ziemie te okupowali hitlerowcy, później wchodziły w skład ZSRR. Po jego rozpadzie Białoruś jest niepodległym państwem silnie związanym z Rosją.
Kuchnia białoruska słynie z potraw przyrządzanych według przepisów ludowych i oparta jest na produktach lokalnych. Potrawy, głównie ziemniaczane i mączne, są łatwe do przygotowania i pożywne. Na stole dominują naturalne składniki: warzywa i wieprzowina.
W kraju rolniczym takim jak Białoruś w kuchni króluje bulba, czyli ziemniak. Można go próbować pod każdą postacią: placków z tartych ziemniaków, babki ziemniaczanej;w formie gotowanej, pieczonej, smażonej, purée czy frytek. Do przysmaków zaliczyć można duży wybór jogurtów owocowych. Nie brakuje także serów, szczególnie wartym polecenia jest żółty wędzony. Warto spróbować również chleba, szczególnie czarnego z dodatkiem słonecznika, kminku lub miodu. Słodką specjalnością regionu są: batony z białego ciasta i chałwa.
Kotlet po kijowsku
Jest odpowiednikiem zachodniego de volaille'a. Swoją historią sięga do dziewiętnastowiecznej Rosji. Wyróżnia się chrupiącą panierką, delikatnym smakiem mięsa z piersi z kurczaka oraz soczystością. Mięso zwija się w roladkę, środek wypełnia świeżym masłem i aromatycznymi przyprawami.
Oładzie
To nic innego jak placki ziemniaczane smażone na złoty kolor i podawane z cebulą, śmietaną oraz cukrem. Występują także we wzbogaconych wersjach: z mięsnym nadzieniem strogonowym, gulaszem wieprzowym czy drobiowym lub na słodko: z miodem, konfiturami, powidłami.
Soljanka
Jest to tradycyjna zupa chłopska gotowana w dwóch wersjach: na bazie wywaru rybnego lub rosołu z kilku rodzajów podsmażanego czy wędzonego mięsa. Słono-kwaśny smak gwarantuje specyficzna mieszanka dodatków i przypraw tj.: kapusty, śmietany, cytryny, wody z ogórków kiszonych, pietruszki, kopru.
Ucha
Zupę przygotowuje się na bazie bulionu rybnego przygotowanego z gatunków słodkowodnych. Rodzajów uchy jest wiele, różnią się doborem ryb i techniką przyrządzania. Do rosołu dodaje się cebulę, pietruszkę, seler, koperek i przyprawy. Podawana razem z całą rybą na oddzielnym talerzu.
Syrniki
Są to niewielkie placuszki smażone z ciasta, w którego skład wchodzą: kremowy twaróg, mąka i jajka. Niektórzy dodają do niego także rodzynki, zmielone orzechy lub owoce. Są miękkie w środku i chrupiące na zewnątrz. Z reguły podaje się je ze śmietaną, cukrem-pudrem lub dżemem.
Kułaga
Deser ten powstaje w dwóch procesach. Najpierw leśne borówki lub maliny wraz z ciastem z mąki gryczanej odstawia się na kilka dni w ciepłe miejsce, aby się sfermentowały. Następnie gotową masę gotuje się dłuższy czas w miodzie. Po wystygnięciu przysmak jest gotowy do podania.
Pierniczek białoruski
Ciasto ma smak zupełnie inny niż większość pierników, ponieważ jednym z jego składników jest popularna na Białorusi chałwa. Masa wykonana jest z mąki, powideł śliwkowych, cukru, jajka, proszku do pieczenia i cukru waniliowego. Często urozmaicona dodatkami tj.: cynamon, imbir, gałka muszkatołowa.
Pieczone jabłka z nadzieniem
Są jednym z najprostszych i najsmaczniejszych deserów. Nadzieniem mogą być: rodzynki, orzechy, miód, migdały, skórka pomarańczowa. Wydrążone owoce wypełnione dodatkami piecze się w piekarniku do momentu, aż staną się miękkie. Często podawane są na ciepło z dodatkiem lodów lub bitej śmietany.
