Reprezentatywna architektura stolicy, wciąż żywe i kultywowane tradycje plemienne, bogactwo interesujących wyrobów rękodzielniczych ze słynną ceramiką społeczności Bakgatla i największe na świecie skupisko naskalnych malowideł na obszarze ponad 10km2 – tak wygląda krajobraz kulturowy Botswany.
Liczne obszary chronionej przyrody, możliwość obserwowania naturalnych siedlisk wędrownych gatunków ptaków, największe na świecie skupisko słoni w PN Chobe, wyjątkowa Delta Okawango, tworząca widowiskową oazę – te i wiele innych atrakcji naturalnych oferuje południowoafrykańska Botswana.
Prawie dwukrotnie większa od Polski pod względem powierzchni Botswana, położona w pd. Afryce, graniczy z 4 państwami: Zambią (0,7 km), Zimbabwe (813 km) Namibią (1360 km) i Republiką Południowej Afryki (1840 km). Choć większa część powierzchni kraju położona jest powyżej 900 m n.p.m., co pozwala uznać Botswanę za kraj wyżynny, krajobraz państwa położonego w środkowej części kotliny Kalahari jest w znacznej mierze płaski. Pochodzące z prekambru wzniesienia oraz stary wiek warstwy geologicznej sprawił, że obszar Botswany obfituje w złoża diamentów, rud miedzi, niklu oraz węgla kamiennego.
Cechą szczególną położonej na obszarze suchego klimatu zwrotnikowego Botswany jest występowanie pory suchej i deszczowej, na co warto zwrócić uwagę przed planowaną podróżą. W północnej części kraju pora sucha przypada na okres od maja do listopada, natomiast w centrum najlepszym czasem na obserwację przyrody będzie przedział styczeń – maj. Okres letni w Botswanie przypada na styczeń, kiedy temperatury dzienne utrzymują się na poziomie od 24 do 26 °C. Zima jest tutaj stosunkowo chłodna, temperatury w lipcu nie przekraczają 16 °C, co jest konsekwencją wyżynnego położenia Botswany.
Choć głównymi walorami turystycznymi Botswany pozostają, zajmujące ponad 20% powierzchni kraju, obszary chronionej przyrody, w czym przodują cztery parki narodowe (Makadikadi, Nxai Pan, znajdujący się na pograniczu Namibii i Zimbabwe Chobe czy Gemsbok przy granicy z Namibią i RPA), to kraj może pochwalić się także architekturą stolicy – Gaborone. Jest to główny ośrodek turystyczny w Botswanie. Do ciekawych zabytków miasta założonego w XIX w. zaliczyć trzeba pozostałości fortu brytyjskiego, cytadelę i ratusz. Stolica pozostaje najbardziej rozwiniętym ośrodkiem kulturalno-naukowym Botswany.
Południowoafrykańska Botswana nie jest państwem, które przoduje w dziedzinie szeroko pojmowanej sztuki. Z tradycyjnych zwyczajów wywodzi się zwyczaj wypalania gliny, a wytwarzana ceramika, w postaci naczyń o różnorodnych formach, z ludowym motywami, przedstawia się naprawdę okazale. Prawdziwym skarbem Botswany są jednak zachowane malowidła naskalne w paśmie wzgórz Tsodilo, które w liczbie 4500 wpisane zostały na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Obszar ponad 10km2 wypełniają rodzajowe przedstawienia obrazujące tryb życia rdzennych mieszkańców obszaru dzisiejszej Botswany.
O tym, jak umowne są w większości młodych państw afrykańskich, do jakich należy Botswana, granice administracyjne najlepiej świadczyć mogą odmienności etniczne w obrębie jednego państwa oraz związane z tym bezpośrednio zróżnicowanie językowe. Choć językiem urzędowym Botswany jest język angielski, pozostaje on językiem nieznanym dla starszych generacji. Obok angielskiego urzędowym jest także język tswana, należący do grupy językowej bantu, charakterystycznej dla środkowej i południowej Afryki. Oprócz tego ogromny odsetek ludności posługuje się również lokalnym dialektem, zwanym setswana.
Religią dominującą na obszarze Botswany jest chrześcijaństwo. Chrześcijanie stanowią ponad 70% społeczeństwa Botswany, z czego zdecydowaną większością (ponad 65%) są protestanci. Do przeważających wyznań protestanckich zalicza się: kalwinizm, pentekostalizm, luteranizm i adwentyzm. Katolicy stanowią ok. 6% społeczeństwa. Wciąż żywe i kultywowane są na obszarach kraju tradycyjne religie plemienne, których wyznawcy stanowią ok. 6% populacji. Do braku religii przyznaje się ponad 20% mieszkańców Botswany. Wśród religijnych mniejszości znajdują się natomiast: muzułmanie czy hindusi.
Podobnie, jak ma to miejsce w większości młodych państw afrykańskich, również w Botswanie wciąż żywe pozostają tradycje plemion i grup etnicznych, które tworzą ponad 2-milionową populację kraju. Dotyczy to zarówno kultywowania tradycyjnych wierzeń i rytuałów plemiennych, jak i przekazywania tradycji rzemieślniczych i rękodzielniczych. Na szczególną wagę zasługuje w tym zakresie praktyka przekazywania sztuki garncarskiej przez mistrzynie swoim córkom i wnuczkom, która kultywowana jest w pd. - wsch. części Botswany. Proces wytwarzania naczyń glinianych jest tutaj rodzajem rytuału.
Historia Botswany od czasów najdawniejszych związana była z koczowniczym ludem Buszmenów, którzy zamieszkiwali tereny dzisiejszego państwa. Przełom XVI i XVII wieku to okres napływu ludu Tswana, którego oddziaływanie pozostaje żywe do dnia dzisiejszego, a język tswana jest drugim językiem urzędowym Botswany. Walki plemienne z XIX w. sprawiły, że zwana wówczas Beczuaną Botswana objęta została protektoratem brytyjskim. Stan ten trwał aż do 1966 roku, kiedy państwo uzyskało niepodległość. Wpływ na zmianę sytuacji ekonomicznej kraju miało odkrycie złóż diamentów w 1967 r.
Botswańska kuchnia to przykład typowej kuchni południowoafrykańskiej, uwarunkowanej klimatem, specyfiką upraw i hodowli określonych gatunków zwierząt. Wśród prostych i energetycznych z założenia posiłków znaleźć jednak można prawdziwe przysmaki wzbogacone aromatem tradycyjnych przypraw.
Wyjątkowość tradycyjnej kuchni botswańskiej, która jest dobrą reprezentantką tradycji kulinarnej właściwej dla obszaru Afryki Południowej, wynika z uwarunkowań zewnętrznych. Konieczność przechowywania żywności w wysokich temperaturach spowodowała dużą różnorodność suszonych przekąsek, od owoców po suszone mięsa. Podstawę wielu dań stanowi jagnięcina i wołowina oraz kukurydza, sorgo, proso i słoneczniki. Ze względu na ryzyko chorób egzotycznych, udając się do Botswany najlepiej spożywać potrawy poddane obróbce spożywczej w wysokich temperaturach.
Samp
Samp jest potrawą często spotykaną na obszarze Ameryki Południowej z ego względu, że do przygotowania potrawy używa się najbardziej dostępnych na tych terenach składników: kaszy Samp, produkowanej z białej odmiany kukurydzy, i fasoli. Danie bywa jedzone oddzielnie bądź jako dodatek.
Pap (mealie meal)
Jedno z popularnych dań w Botswanie i całej Afryce Południowej. Jest to owsianka z mielonej kukurydzy, gotowana na wolnym ogniu pod przykryciem i z dodatkiem soli. Tradycyjna potrawa powinna być bardzo gęsta. Pap podaje się z mięsem, warzywami i z sosem.
Seswaa
Seswaa jest botswańską potrawą tradycyjną. Danie treściwe, przygotowywane z mieszanki marynowanych mięs, najczęściej wołowiny albo jagnięciny. Mięso gotuje się i tak przyrządzoną potrawę podaje się najczęściej łącznie z kukurydzianą owsianką, czyli pap, bądź z kaszą.
Ga’at
Ga’at to popularna i często gotowana w Botswanie owsianka. Najczęściej jada się ją na śniadania, choć potrawa bywa tradycyjnie przyrządzana dla gości przybyłych w odwiedziny po narodzinach dziecka w rodzinie. Ga’at przyrządzana jest zwyczajowo z mąki jęczmiennej, z dodatkiem jogurtu i przypraw.
Vetkoek
Vetkoek to tradycyjne, smażone ciasto o rodowodzie południowoafrykańskim. Występuje w różnych wersjach, z czego najbardziej lubiana jest wersja słodka z syropami, miodem lub dżemem. W wersji słonej ciasto podaje się z mięsem mielonym. Przysmak popularny podczas różnych festiwali i świąt.
Koeksisters
To jedne z najczęściej przyrządzanych, słodkich przysmaków Botswany. Koeksisters przypominają nasze pączki, z tą różnicą, że nie posiadają nadzienia. Słodkie, drożdżowe ciasto podczas przyrządzania zwija się w kłębek. Tak uformowane ciasteczka smaży się na głębokim oleju i polewa syropami.
Melktert
W dosłownym tłumaczeniu nazwa deseru oznacza tartę mlekową. Potrawa przygotowywana jest na bazie mleka, mąki, cukru i jaj. Melktert po upieczeniu przypomina tortowy budyń, powleczony chrupiącą skorupką pod którą kryje się smaczne, kremowe wypełnienie z dodatkiem cynamonu i wanilii.
Himbasha
Himbasha to aromatyczny, lekko słodki chlebek, wypiekany na specjalne okazje. Swój niepowtarzalny smak zawdzięcza masie z nasion kardamonu, z których jest przygotowywany. Ciasto formuje się na kształt koła. Bywa pieczone z dodatkiem imbiru i rodzynek.
