Chile to doskonałe miejsce na urlop dla osób, któe chcą poznać esencję Ameryki Południowej. Dzięki ogromnej różnorodnosci i rozpiętości kraju można wybrać odpowiedni dla siebie klimat i podziwiać cudowną przyrodę oraz zabytki, choćby na Wyspach Wielkanocnych.
Chile, zwłaszcza w regionie Patagonii, już od jakiegoś czasu jest celem wyjazdów setek turystów. To raj dla tych, którzy chcą przeżywać renasans zapomnianych kultur i dzikiej przyrody na prowincji, połączony z nowoczesnością miast Ameryki Południowej.
Chile leży w Ameryce Południowej, rozciągając się długim pasem na zachodzie i południu. Sprawia to, że linia brzegowa tego kraju jest nieco dłuższa od granic lądowych, aczkolwiek obie te wartości wychodzą ponad 6300 kilometrów. Chile posiada od zachodu dostęp do Oceanu Spokojnego. Ze wschodu graniczy z Argentyną, z którą przez cały czas stosunki są dość napięte. Granica ta jest najdłuższą z granic lądowych - liczy sobie lekko ponad 5300 kilometrów. Na północy znajduje się granica Chile z Boliwią, a także z Peru. Ta ostatnia jest najkrótszą z granic i jej długość wynosi jedynie 171 kilometrów.
Ze względu na dużą rozpiętość kraju, klimat dzieli się na trzy rodzaje, zależnie od regionu. Poczynając od południa, znajduje się tutaj strefa klimatu subpolarnego - z dość małą sumą opadów i niskimi temperaturami przez cały rok. Dalej na północ postępuje strefa klimatu umiarkowanego o cechach oceanicznych i górskich - cechują go wysokie sumy opadów oraz niskie temperatury, w górach przechodzące na wartości ujemne. Następnie aż do północnego kraju panują klimatu zwrotnikowy i podzwrotnikowy. Im dalej na północ, tym temperatury są wyższe, a opady mniejsze.
Kultura Chile to kultura przesięgnięta europejskimi cechami. Kolonizatorzy przywieźli tutaj tak wiele zwyczajów, że w dużych miastach bez problemu można poczuć się jak w Europie, zarówno pod względem jakości życia, jak również dostępu do mediów czy stylu bycia mieszkańców. Kultury inkaska i indiańska widoczne są przede wszystkim w mniejszych miejscowościach rozsianych w całym kraju, zwłaszcza w okolicach parków narodowych. Tutaj można mieć większe problemy z porozumieniem z mieszkańcami. Chilijczycy bardzo podkreślają swoją odrębność kulturową od Argentyny, za którą nie przepadają.
Sztuka Chile opiera się w zasadzie na dwóch nurtach: europejskim, przywiezionym przez Hiszpanów, a także lokalnym, typowym dla kultury Inków oraz Indian. Fani zabytków powinni zwiedzić przede wszystkim Santiago, wraz ze stojącym tam pałacem La Moneda. Wielbiciele typowej kultury Ameryki Południowej muszą odwiedzić Valparaiso, które nie jest tyle zabytkowe, co przedstawia sztukę użytkową Chile. Wielbiciele inkaskiej historii muszą zwiedzić m.in. Wyspy Wielkanocne czy jedne z wielu parków narodowych, gdzie nadal można znaleźć ruiny budowli sprzed wieków.
Językiem urzędowym Chile jest język hiszpański, wywodzący się z grupy języków indoeuropejskich. Wynika to przede wszystkim z kolonizacji tego obszaru przez Hiszpanię. Warto jednak mieć na uwadze, że momentami język ten może być nieco inny od znanej odmiany europejskiej, ponieważ stworzył on wiele określeń typowych tylko dla tego regionu Ameryki Południowej. Po angielsku w Chile trudno jest się porozumiewać - może się to udać wyłącznie w większych miastach. Angielska obsługa czasem zdarza się również w hotelach, aczkolwiek lepiej opanować kilka hiszpańskich zwrotów niż liczyć na łut szczęścia.
Choć Chile jest krajem bezwyznaniowym, to jednak ponad 85% jego mieszkańców deklaruje się jako chrześcijanie. Najpopularniejszy jest katolicyzm, który zyskał tutaj ponad 70% wyznawców - znów jest to pozostałość hiszpańska. Dość popularny stał się protestantyzm, łączący ok. 15% społeczeństwa. Duży odsetek ludności w porównaniu do innych krajów pozostaje bezwyznaniowy - jest to aż prawie 9% wszystkich mieszkańców Chile. Na terenach mniej zurbanizowanych nadal powszechnie praktykowane są kulty i religie plemienne - przyznaje się do tego niecałe 2% ludności.
Chile jest krajem raczej otwartym na przyjezdnych oraz posiadającym zwyczaje podobne do europejskich. Sprawia to, że nie pojawiają się większe problemy z normami zachowań w społeczeństwie. Chilijczycy są mili dla turystów i chętnie im pomagają. W przypadku odwiedzania restauracji czy miejsc publicznych warto pamiętać, że dwukrotnie w ciągu dnia wszystkie lokale zamykane są na godzinne siesty. Nie warto poruszać tematyki konfliktu z Argentyną, i najlepiej w ogóle nie mówić o swoich odczuciach względem tego państwa - między Chile a tym krajem od lat toczy się konflikt.
Początkowo obszar Chile zamieszkiwani Indianie, z czasem wyparci przez ludności inkaską. Wraz z kolonizacją hiszpańską po XVI wieku włączono region obecnego północnego Chile do wicekrólestwa Peru, podczas gdy południe aż do XIX wieku pozostawało pod władzą lokalnych plemion. W 1818 ruchy niepodległosciowe pozwoliły na oderwanie się regionu chilijskiego od Peru i proklamowanie niepodległości. Pod koniec XIX wieku Chile zyskało kolejne regiony, oddzielając Boliwię od wybrzeża. W XX wieku kraj przeszedł liczne kryzysy wewnętrzne, zachowując jednocześnie neutralność podczas II Wojny Światowej.
Kuchnia chilijska łączy w sobie wpływy Ameryki Południowej oraz ludów europejskich, stanowiąc syntezę miłą dla podniebienia większości turystów. Spróbować można tutaj pysznych dań ze składnikami pochodzącymi wprost z oceanu, a także wariacji na temat kukurydzy.
Kuchnia Chile nie wyróżnia się zdecydowanie na tle kuchni typowej dla Ameryki Południowej. Znajduje się w niej wiele dań, które są wspólne dla tego całego regionu, a tylko dodatkowo zyskały swój charakter lokalny. Ze względu na bardzo długa linię brzegową, w praktycznie całym Chile spróbować można dobrych, regionalnych dań z owocami morza oraz rybami. Produkty bazowe dla tej kuchni to przede wszystkim kukurydza oraz fasola. Mięsa są dość popularne - zwykle serwuje się te bardziej tłuste, zaś powszechnie spotykana jest wołowina. Dania mogą różnić się zależnie od regionu Chile.
Paila marina
Paila marina to jedno z najpopularniejszych dań chilijskich, które serwuje się fanom ryb i owoców morza. Przygotowywane jest na bazie lekkiego rosołu rybnego, gotowanego na głowach i kręgosłupach rybich. Całość podawana jest na ciepło, z dodatkiem małży oraz różnych, uznaniowych owoców morza.
Empanadas
Empanadas kupić można zarówno w restauracji, jak również u przydrożnych sprzedawców. To duży pieróg z ciasta, przygotowywany z różnorodnym farszem. Zazwyczaj farsz ten stanowi cebula bądź kukurydza z dodatkiem rodzynek (na słodko) albo owoców morza, oliwek czy jajek (wytrawnie).
Pichanga
Choć pichanga dostępna jest również w formie gotowej w sklepach, to jednak warto spróbować tej mieszanki w jednej z mniejszych restauracji. Podstawą dania są piklowane warzywa różnych gatunków, które podaje się z pokrojonymi oliwkami, rozmaitymi serami oraz wędlinami. Danie doprawia się na ostro.
Curranto
Podczas pobytu w Chile obowiązkowo nalezy spróbować curranto - lokalnej potrawy przygotowywanej zgodnie z tradycjami, w rozgrzewanym gorącymi kamieniami dole. W skład tej potrawy wchodzą najróżniejsze rzeczy, od mięsa, ryb i owoców morza poczynając, aż na warzywach kończąc.
Torta de lucuma
Danie wywodzące się z kultury inkaskiej, częściej podawane również w Peru. Do wykonania tego ciasta używane są owoce lukuma, dlatego warto go spróbować podczas pobytu w Chile. W rzeczywistości ciasto przypomina raczej kilkuwarstwowy tort przekładany czekoladowym biszkoptem.
Chirimoya alegre
Deser ten poleca się przede wszystkim na północy kraju oraz na wybrzeżu, gdy temperatury dochodzą do wysokich pozycji. Chirimoya jest lokalnie rosnącym owocem, typowym dla obszaru Chile; w deserze jest krojona na cienkie plasterki, a następnie polewana świeżym sokiem oraz chłodzona.
Torta tres leche
Ten tort stanowi jedno z najbardziej popularnych ciast chilijskich. Jego podstawą jest lekki biszkopt, który przekłada się trzema różnymi masami. Na samej górze układa się bezę, druga warstwa zaś to krem mleczny. Ostatnia z warstw to charakterystyczny dla tego obszaru kajmak.
Milhojas
Znany i lubiany deser chilijski, którego podstawą jest popularna w tym obszarze masa kajmakowa, zwana również manjarem. Do przygotowania deseru używa się specjalnie pieczonych według tradycyjnej receptury, cienkich, kruchych placków. Z uwagi na nie przygotowanie tego deseru może być bardzo trudne.
