Jeden z najmniej odkrytych krajów afrykańskich - dwuwyznaniowy, a zarazem bardzo tolerancyjny. Doskonały na przeżycie swojej niezapomnianej przygody z plecakiem na plecach, przemierzając ciężkie, nieutarte szlaki. Piękno natury idzie w parze z niezwykłą, wymieszaną kulturą i otwartością mieszkańców.
Jeszcze do niedawna Czad trawiły wewnętrzne niepokoje etniczne; dziś jest to kraj, który idealnie nadaje się na urlop dla odważnych. Niesamowite widoki i nienaruszona przygoda idą w parze z lokalnymi wierzeniami i tradycjami, a brak sieci turystycznej czyni wyjazd o wiele bardziej ekscytującym.
Czad jest krajem położonym na terytorium Afryki Środkowej, bez dostępu oceanu, za to z obecnością Jeziora Czad, od którego pochodzi nazwa kraju. Łączna długość granic wynosi ponad 5100 kilometrów, z czego najdłuższa jest wschodnia granica z Sudanem, licząca ponad 1300 kilometrów. Druga pod względem długości jest rozciągająca się na południu granica z Republiką Środkowoafrykańską, zaś trzecia - granica z Nigerem, znajdująca się na zachodzie. Prócz tego, Czad sąsiaduje na zachodzie z Nigerią i Kamerunem, zaś na północy - z Libią.
Czad jest zróżnicowany pod kątem klimatycznym. Na południu rozciąga się klimat równikowy, który obfituje w opady o wartościach ok. 1000 mm rocznie oraz temperatury w upalne dni nie przekraczające ok. 30 stopni, z niską amplitudą dobową. W obszarze górskim Tibesti opady są wartościami zmiennymi, zaś temperatury wraz ze wzrostem wysokości maleją.Na północy Czadu panuje klimat zwrotnikowy wybitnie suchy, co powoduje, że średnia roczna suma opadów wynosi ok. 50 mm. Temperatury w cieple miesiące są bardzo wysokie - dochodzą do 50 stopni - zaś zimą nocami na pustyni panują przymrozki.
Ze względu na swoją historię i położenie, Czad jest państwem, w którym stykają się najróżniejsze kultury. Spowodowało to wykształcenie niezwykłej formy kulturalnej, na którą z jednej strony wpływają plemiennie, kształtowane przez wieki tradycje, a z drugiej strony nowoczesne wpływy europejskie, będące głównie pozostałością po kurateli francuskiej. Zauważyć można swoiste prawa i zwyczaje wytworzone na bazie dwóch głównych religii tego kraju, czyli islamu i chrześcijaństwa, połączone jednak ze zwyczajami typowymi dla wierzeń plemiennych.
Sztuka prehistoryczna w Czadzie jest zauważalna przede wszystkim w obrębie okolic Jeziora Czad, gdzie udowodniona została naukowo obecność pierwszych osiedlnych w tym regionie ludów. Dodatkowo, każda z grup etnicznych w Czadzie - szczególnie Sara czy Arabowie - ma swoje własne dzieła, pochodzące głównie ze sztuki użytkowej oraz będące przeniesieniem religii plemiennych. Wiele sztuki przejawia się również w przekazach ustnych. Dla osób zainteresowanych muzeami polecić można Ndżamen albo Mao, gdzie znajdują się nieliczne na tym obszarze muzea.
W Czadzie obowiązują dwa języki urzędowe: arabski oraz francuski. Wynika to poniekąd z historii kraju oraz grup etnicznych, które go zamieszkują. Język francuski jest pozostałością po protektoracie Francji nad terytorium obecnego Czadu. Język arabski przyszedł na ten teren wraz ze znaczną grupą etniczną Arabów, która obecnie zamieszkuje terytorium kraju. Raczej problematyczna może być próba porozmawiania w Czadzie po angielsku - młodzi ludzie nie przepadają za narzucaniem im innych norm niż ich własne. Na terenach wiejskich nadal popularne są rozmaite dialekty lokalnych grup etnicznych.
Według swojej konstytucji, Czad jest krajem z zagwarantowaną wolnością wyznaniową. Przekłada się to na praktykę - od wielu lat współistnieją tutaj bez większych konflików wyznawcy najróżniejszych kościołów i wierzeń. Około połowa mieszkańców Czadu wyznaje islam; te osoby zamieszkują głównie północ kraju. Południe to teren, na którym przeważają katolicy (ok. 23%) i protestanci (ok. 18%). Ok. 3% ludności uważa się za ateistów. Nadal aktywne są wierzenia plemienne oraz religie animistyczne, które przenikają również do zwyczajów innych wyznań. W Czadzie działa sporo misji.
Na terenie Czadu turysta nie ma większego problemu z funkcjonowaniem, o ile nie wdaje się w dyskusje na tle rasowym czy politycznym. Mile widziany jest skromny ubiór, zwłaszcza w przypadku kobiet, a także zachowanie odpowiedniego szacunku w zwracaniu się do lokalnej ludności. Warto zostawiać napiwki, czy to w taksówce, czy w restauracjach - zwykle wynoszą ok. 10% wartości przejazdu czy posiłku.Po Czadzie lepiej nie poruszać się samotnie po zmroku, a także poza znanymi drogami otwartymi dla turystów. Z robieniem zdjęć warto uważać na wsiach, gdzie nadal wierzy się w złowrogą moc aparatu.
Historyczne odkrycia pokazują, że w czasach prehistorycznych w okolicach Jeziora Czad rozwijały się pierwsze kolonie praludzi. Zjednoczenie tego regionu nastąpiło dopiero w średniowieczu, kiedy powstał tutaj kraj afrykański skoncentrowany na islamskich wierzeniach. Do XIX wieku państwo było praktycznie niepokonane, zaś potem zaczęły się najazdy Europejczyków. Na początku XX wieku władzę w tym regionie przejęła Francja, tworząc tutaj swoje terytorium zamorskie. Dopiero w 1960 doszło do uzyskania przez Czad niepodległości. Między 2003 a 2008 rokiem trwała wojna Czadu z Sudanem.
Kuchnia Czadu, podobnie jak jego kultura, stanowi pomieszanie najróżniejszych wpływów, od arabskich, przez europejskie - głównie francuskie, aż po typowo afrykańskie. Spożywa się wiele aromatycznych warzyw i owoców, zaś same posiłki są istotnym rytuałem spajającym więzi.
Można powiedzieć, że kuchnia Czadu jest zróżnicowana zależnie od regionu. Niedaleko Jeziora Czad spożywa się sporo ryb, które w nim bytują. W całym kraju do przygotowywania posiłków używa się sezonowych warzyw i owoców, ale także nasion, np. sorga. Prócz zróżnicowania regionalnego, uwagę zwraca ogromna różnorodność kulturowa kuchni. Nie brak tutaj dań z rodowodem francuskim, czy ogólnie europejskim, jak również tych, które wywodzą się głównie z krajów arabskich albo tradycji afrykańskich. Wszystko łączy poważne podejście do wspólnego jedzenia.
Daraba
Jedno z tradycyjnych dań wegetariańskich, spożywanych głównie na terenach ubogich w mięso. W przygotowaniu dania wykorzystywana jest często stosowana okra, do której podaje się słodkie ziemniaki i pomidory. Całość przyprawia się masłem orzechowym. Składniki różnią się zależnie od regionu.
Jarret de boeuf
Typowe danie z użyciem wołowiny, a więc zwykle dość drogie. Wołowinę przygotowuje się, długo ją obgotowujac w jednym garnku z wybranymi warzywami. Całość podawana jest w formie gorącej potrawki. Jest to danie jednogarnkowe, bardzo sycące i podawane z warzywami sezonowymi.
Wędzony okoń nilowy
Specjał podawany jedynie w okolicach dopływów rzek oraz jeziora Czad, zawierający wyjątkowy, charakterystyczny dla tego regionu gatunek ryby - okonia nilowego. Rybę przygotowuje się, wędząc ją w specjalnie opalanym piecu. Podawana jest ona z dodatkiem warzyw.
Potrawka z kabaczka z orzechami
Kolejna gratka dla fanów dań wegetariańskich - potrawka z kabaczka, który jest dość powszechny w tym regionie. Kabaczek, często z dodatkiem innych warzyw, gotuje się pokrojony w drobniejsze kawałki. Do gęstego gulaszu warzywnego dodaje się orzechy ziemne.
Esh Asaraya
Ten dziwnie brzmiący deser w rzeczywistości jest bardzo smaczny, nawet dla Europejczyków. Jest to danie o rodowodzie arabskim. Przygotowuje się go w formie deseru, ale również np. drugiego śniadania. Zawiera słodki chleb w otoczce z cukru i cynamonu, podawany ze specjalnym sosem.
Owsianka
Choć u nas jest to danie typowo śniadaniowe, w Czadzie owsianka stanowi też drugie śniadanie oraz deser, zależnie od tego, jak jest przygotowywana. Jest dobrym źródłem energii. W Czadzie przygotowywana jest głównie z prosa czy sorga, z dodatkiem np. masła orzechowego albo owoców.
La Bouillie
Odmiana naszych płatków śniadaniowych. Zazwyczaj jest to danie śniadaniowe albo deserowe. Przygotowuje się je z ryżu albo pszenicy, dodając podczas gotowania mąkę, mleko i doprawiając całość masłem orzechowym. Danie serwuje się oraz spożywa na gorąco.
Aiyash
Znów deser o rodowodzie arabskim, spożywany głównie na słodko - ale również i w innych smakach. Z prosa przygotowuje się naleśniki oraz niewielkie kulki, które następnie obsmaża się dla zachowania ich formy. Następnie podaje się z sosami: zarówno słodkimi, jak i ostrymi.
