Orientalny styl z wyróżniającymi się w krajobrazie minaretami i zabudową z podcieniami, pofrancuskie budynki z okresu kolonialnego, gwarne bazary, odosobnione uliczki – Dżibuti okazać się może bardzo atrakcyjne dla turystów zainteresowanych poznawaniem miejsc nie do końca odkrytych.
Dżibuti – mało znane państwo w regionie Morza Czerwonego to wyzwanie dla turystów poszukujących miejsc kuszących ze względu na swoją niestandardowość. Skupiska słonych jezior, powulkaniczne krajobrazy, siedliska stad flamingów i pelikanów – to niektóre z atrakcji oferowanych przez afrykański kraj.
Położone we wsch. części kontynentu, obejmujące swym zasięgiem obszar zaledwie 23,2 tys. km2 Dżibuti graniczy z Erytreą, Etiopią i Somalią. Państwo zlokalizowane jest nad Cieśniną Bab al-Mandeb i Zatoką Adeńską. Kraj w przeważającej części górzysty. Północną rzeźbę wyznacza Masyw Goda z najwyższym szczytem – Moussa Ali (2028 m n.p.m.), który oddzielony został od południowych płaskowyży rowem tektonicznym Afar, zw. Kotliną Danakil z wcinającą się w nią Zatoką Tadżura. Do naturalnych atrakcji kraju należą skupiska słonych jezior z największym – Assal, położonym w najgłębszej depresji Afryki.
Lokalizacja w obszarze klimatu podrównikowego suchego, gorącego i pustynnego ma swoje bezpośrednie przełożenie zarówno w ubogiej szacie roślinnej Dżibuti oraz w ekstremalnych temperaturach, które od maja do września przekraczają nieraz 50°C. Do nierzadkich zjawisk, nawiedzających te obszary kontynentu należą susze, czasami tropikalne cyklony. Ze względu na panujące w kraju warunki pogodowe i klimatyczne, wycieczkę do Dżibuti najlepiej zaplanować od listopada do kwietnia. W tych miesiącach temperatury w Dżibuti utrzymują się na znacznie niższym poziomie niż w okresie letnim.
Lokalizacja Dżibuti w kręgu kultury islamu w znacznej mierze wpłynęła na charakter krajobrazu miast. Architektonicznie do najbardziej charakterystycznych cech panoramy miejskiej trzech najważniejszych miast w państwie: Dżibuti, Ali Sabieh i Tadżury, należą głównie strzeliste wieże meczetów. Na szczególną uwagę zasługuje stolica kraju – miasto Dżibuti, które założone zostało w 1888 roku jako jedyny port francuskiej kolonii. W stolicy, obok banków i drogich restauracji, znaleźć można dawne, pokolonialne zabudowania. Interesującym miejscem jest także Marche Central – główny bazar stolicy.
Choć główną przesłanką do turystycznych odwiedzin egzotycznego Dżibuti będzie przede wszystkim specyficzna przyroda kraju, nie oznacza to, że ta afrykańska kraina nie posiada żadnych zabytkowych elementów z obszaru kultury materialnej. Do najczęściej spotykanych zabytków architektonicznych zaliczyć wypada zwłaszcza meczety, których wieże wyróżniają się w zabudowie miast. Specyfiką Dżibuti, które nie wykształciło literatury w formie pisanej, jest kultywowanie sztuki oratorskiej oraz umiejętności obrazowego wyrażania myśli. Talenty językowe realizowane są w formie pieśni i barwnych opowieści.
Ze względu na polityczną zależność Dżibuti od Francji, która trwała aż do roku 1977, język francuski jest w Republice Dżibuti językiem urzędowym. Jego nieustanne, powszechne użycie potęguje fakt, że Francuzi nieustannie posiadają wpływy w państwie. Drugim językiem urzędowym jest także język arabski. W użyciu są także języki afarski i somalisjki, oba należące do rodziny języków afroazjatyckich. Są to języki dwóch głównych grup etnicznych, które zamieszkują tereny dzisiejszej Republiki Dżibuti – Issów, skupiających się w okolicach granicy z Somalią oraz Afarów, zamieszkujących resztę kraju.
Położenie Dżibuti w strefie kultury islamskiej ma swoje bezpośrednie przełożenie na strukturę wyznaniową kraju. Ponad 94% mieszkańców Republiki Dżibuti to, w związku z powyższym, muzułmanie. W kraju obowiązuje kalendarz standardowych świąt islamskich, a w krajobrazie architektonicznym wyróżniają się meczety. Zachowana została też tradycja tego kręgu kulturowego, z dominującą rolą, jaka przypada mężczyznom. Do mniejszości narodowych w Dżibuti zaliczają się różnorodne obrządki chrześcijańskie. Religię tę wyznaje w sumie ponad 5% społeczeństwa Dżibuti.
Planując podróż do Dżibuti pamiętać należy, że kraj ten przynależy do kultury islamskiej, co widoczne jest w krajobrazie architektonicznym miast, z wyróżniającymi się meczetami. Tradycyjnie zachowuje się rytm muzułmańskich świąt religijnych. Znaczna liczba kobiet nosi także tradycyjne, powłóczyste stroje. Mieszkanki Dżibuti nie zasłaniają sobie jednak twarzy, tak jak kobiety w innych państwach z kręgu kultury islamskiej. Modne jest zdobienie dłoni ornamentami wykonanymi z henny. Podczas pobytu w kraju należy zachować ostrożność podczas fotografowania, które spotkać może się ze sprzeciwem.
Historia Dżibuti od czasów nowożytnych powiązana jest przede wszystkim z plemionami Afarów i Issów, którzy są rdzennymi mieszkańcami tych obszarów. Podziały plemienne utrzymują się właściwie do czasów współczesnych. Kontakty handlowe z Arabami oraz arabska kolonizacja od VII w, doprowadziły do włączenia Dżibuti w obszar kultury arabskiej i przyjęcia islamu. Kolejnym zwrotem historycznym była dla Dżibuti kolonizacja francuska, która utrzymywała się od ok. 1859 r. aż do roku 1977, kiedy państwo uzyskało niepodległość. Do dnia dzisiejszego Francja utrzymuje swoje wpływy w Dżibuti.
Tradycja kulinarna Dżibuti jest wypadkową wpływów kulturowych i trudnych warunków naturalnych, które w znacznym stopniu ograniczają dostępność wielu produktów. Smaki kuchni tradycyjnej kształtowały się zatem pod wpływem kuchni francuskich kolonistów, handlarzy i imigrantów z różnych części świata.
Nie należąca do typu kuchni wyszukanej, kuchnia Dżibuti kształtowana była przez różnorodne wpływy. Niemałą zasługę w tym zakresie miał i ma wpływ kuchni arabskiej i dań specyficznych dla tego kręgu kulturowego. Ze względu na trudne warunki klimatyczne naturalne, jakie występują na obszarze kraju, do najczęściej spotykanych produktów żywnościowych zalicza się ryż, fasolę, makarony oraz warzywa przyrządzane na różne sposoby. Wśród mięs króluje baranina. Oprócz kuchni tradycyjnej w stolicy znaleźć można restauracje serwujące dania ekskluzywne.
Zupa Dżibuti
To jedno z tradycyjnych dań, serwowane zwłaszcza w miesiącu Ramadan, kiedy w kręgu kultury islamskiej obowiązuje post. Potrawa przygotowywana jest na bazie baraniny, ziemniaków i pomidorów, z dodatkiem cebuli, czosnku i papryki. Odpowiednio przygotowane składniki doprawione zostają wedle uznania.
Marynowane mięsa z grilla
Grillowanie i pieczenie pozostaje najczęstszym sposobem przetwarzania mięs w Dżibuti. Szczególną popularnością cieszą się mięsa grillowane. Porcje wcześniej bywają marynowane w mieszance aromatycznych przypraw, które nadają smak całej potrawie, serwowanej zazwyczaj z sosami i ryżem.
Ryż z baraniną i sosem
Jedno z prostszych i pożywnych dań, które spotkać można w Dżibuti. Marynowane i pieczone mięso, oprócz baraniny spotkać można wołowinę, podawane bywa z tradycyjnie gotowanym ryżem. Smak różnicowany bywa różnie doprawianymi, zazwyczaj gęstymi sosami.
Fuul
Fuul jest bardzo popularna na obszarze całej Afryki północnej potrawą przygotowywaną z rozgotowanej fasoli. Danie podawane bywa z dodatkiem kminku, pietruszki i czosnku. W zależności od prywatnych upodobań różne bywają propozycje podania potrawy. Fuul bywa serwowana z jajkiem.
Daktyle i melony
Jednym z najczęstszych deserów, z jakimi spotkać się można w Dżibuti, są proste zestawy mieszanek owoców. Do najczęściej spotykanych zaliczyć należy daktyle i melony, które podawane bywają samodzielnie bądź stanowią dodatek do mało skomplikowanych słodkich potraw.
Kawa
Napojem z którego słynie Dżibuti jest kawa, stanowiąca wartościowy produkt eksportowy kraju. Choć trudno zaliczyć ją w poczet tradycyjnych deserów, spożywa się ją i serwuje często w towarzystwie drobnych słodkości, co łącznie tworzyć może zestaw deserowy.
Słodki pudding ryżowy
Deser bardzo zwyczajny, jednak przy odrobinie fantazji i dobrze dobranych dodatkach z prostego, przygotowywanego na mleku, puddingu ryżowego może powstać interesująca słodka potrawa. Wszystko jest kwestią pomysłu i przypraw. Pudding podaje się z figami, z dodatkiem cynamonu i imbiru.
Makaron z cynamonem i bakaliami
Ze względu na fakt, że makarony i ryż należą do jednych z najpowszechniejszych i ogólnodostępnych produktów w Dżibuti, z powodzeniem sprawdzają się one także na dżibutańskich stołach w formie słodkich deserów. Smak nadają tutaj przyprawy oraz dodatki.
