Na niebywałą atrakcyjność turystyczną Egiptu wpływa egzotyka ponad 60 chronionych obszarów przyrodniczo-kulturowych. Oprócz monumentalnych zabytków cywilizacji staroegipskiej kraj może pochwalić się dziedzictwem ukształtowanym przez wpływy helleńskie, rzymskie i bizantyjskie.
Egipt - kraj pomostowy, pomiędzy Morzem Śródziemnym a Czerwonym, z urodzajną doliną Nilu, przechodzącą w rozgałęzioną deltę z licznymi kanałami, położony w klimacie zwrotnikowym – przyciąga turystów gwarancją słonecznej pogody, ofertą kulturową oraz kolorowymi rafami koralowymi.
Obejmujący swym zakresem administracyjnym obszar należący do dwóch kontynentów: azjatyckiego z półwyspem Synaj i część zachodnią znajdującą się w Afryce północno - wschodniej, Egipt jest także pomostem pomiędzy dwoma akwenami wodnymi: Morzem Śródziemnym na północy oraz Czerwonym na wschodzie. Ponad 90% powierzchni zajmują pustynie, tworzące granicę lądową z Libią i Sudanem. Państwo graniczy ponadto z Izraelem i Strefą Gazy. Kraj przecina urodzajna dolina Nilu, a wyższe partie w pd.-zach. części tworzą Płaskowyż Dżilf al.-Kabir. Bogactwem naturalnym Egiptu są rafy otaczające morskie brzegi.
Choć klimat Egiptu jest zróżnicowany, przeważa strefa klimatu suchego, zwrotnikowego i pustynnego w głębi kraju z bardzo małą ilością opadów w skali roku. Warunki klimatyczne i naturalne przyczyniły się do rozwoju osadnictwa w oazach usytuowanych w Dolinie Nilu. W strefie wybrzeża dominuje jednak gorący klimat śródziemnomorski. Doskonała pogoda przez większą część roku pozwala na planowanie wyjazdu do Egiptu praktycznie o każdej porze. Ze względu na intensywne promieniowane słoneczne, pamiętać należy o odpowiednim zabezpieczeniu skóry przed szkodliwymi poparzeniami słonecznymi.
Mało które państwo świata może pochwalić się tak monumentalnymi zabytkami, które pozostają nie tylko tajemnicą, ale też świadectwem wysokiego stopnia rozwoju cywilizacji starożytnych, zamieszkujących niegdyś obszary dzisiejszego Egiptu. Tradycyjną wizytówką kulturową Egiptu pozostają oczywiście piramidy w Gizie. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się, także zabytki w Aleksandrii – dawnym centrum kulturowym państwa hellenistycznego, Dolina Królów, czyli najstarsza nekropolia świata, Góra Synaj, miejsce wręczenia przez Boga Mojżeszowi 10 Przykazań, wraz z pobliskim klasztorem św. Katarzyny.
Wizytówką kulturalną Egiptu jest dziedzictwo starożytne, głównie bogato reprezentowana architektura. Pomimo zmian dynastycznych i różnych okresów w sztuce, niezmiennie tworzono kamienne dzieła monumentalne o funkcji służebnej. Większość zachowanych do dziś zabytków to świątynie, nekropolie i grobowce lub pomniki wystawiane na cześć władców. Niemniej bogato przedstawiają się egipskie rzeźby, kompozycyjnie i stylowo wierne kanonowi artystycznemu. Znana jest ceramika. Dziedzictwo sztuki reprezentują także starożytne hieroglify, ze słynnym Kamieniem z Rosetty, odkrytym pod koniec XVIII w.
Językiem urzędowym w Egipcie jest arabski, znajdujący się w grupie języków semickich i którego powstanie datuje się na VII w.n.e., co związane było z narodzinami islamu i powstaniem imperium muzułmańskiego. Zaznaczyć należy, że dialekt północnego Egiptu znacznie różni się od tego, którym posługują się Egipcjanie zamieszkujący południowe obszary kraju. Do najpowszechniej używanego i zrozumiałego przez ludność pochodzenia arabskiego dialektem jest dialekt kairski. W związku z prężnym rozwojem turystyki, na egipskich ulicach usłyszymy również język angielski, niemiecki, rosyjski czy francuski.
Ponad 90% mieszkańców Egiptu to Muzułmanie, głównie sunnici. W świetle konstytucji islam jest w Egipcie religią państwową. Przynależność religijna odnotowywana jest w dokumentach tożsamości. Oprócz islamu w Egipcie spotkać można także chrześcijan, którzy stanowią ok. 10% ludności kraju. Najpopularniejszym wyznaniem chrześcijańskim jest Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. Kościoły rzymsko-katolickie znaleźć można natomiast w Kairze i Aleksandrii. Przywiązanie religijne i żywa tradycja muzułmańska znajduje swoje odzwierciedlenie w codziennym życiu mieszkańców Egiptu.
Podróż do Egiptu może być okazją do poznania egzotyki tego muzułmańskiego kraju. W związku z tym, że tradycja i prawo islamskie jest tutaj wciąż przestrzegane, należy poznać zasady etykiety i obowiązujące, tradycyjne zwyczaje mieszkańców. Wśród najbardziej istotnych wymienić wypada konieczność odpowiedniego, osłaniającego stroju w miejscach publicznych oraz świętych. Niewskazane jest publiczne spożywanie jedzenia w ciągu dnia, w okresie przypadającego w sierpniu bądź wrześniu Ramadanu. Powszechne są napiwki, tzw. bakszysz oraz zwyczaj targowania się i prezentacji towarów przez kupców.
Dzisiejszy Egipt jest nowoczesnym państwem, będącym spadkobiercą tysiącletnich dorobków starożytnych cywilizacji, które pozostawiły po sobie monumentalne zabytki. Prawdziwie nowożytna historia Egiptu rozpoczyna się od XVI wieku, od upadku państwa mameluków i aż do XX wieku historię tę wyznacza zależność przede wszystkim od Turcji oraz Wielkiej Brytanii. Od ponad półwiecza historia państwa obfituje w liczne konflikty na tle politycznym i ekonomicznym. Najnowsza konstytucja Egiptu uchwalona została, po zamieszkach z 2013, w dniu 18 stycznia 2014 r.
Niepowtarzalnie aromatyczna, bazująca na owocach i warzywach, przetwarzanych w rozmaity sposób, oraz na daniach rybnych, kuchnia egipska uznawana jest za jedną z najbardziej zdrowych i lekkostrawnych kuchni świata. Pozostaje pod dużym wpływem nakazów religijnych.
Tradycyjna kuchnia egipska łączy w sobie przeróżne wpływy. Najwięcej zawdzięcza kuchni arabskiej, ale dostrzec można też wpływy indyjskie, greckie i włoskie. Dania charakteryzują się lekkostrawnością i mocnym aromatem. Na stołach Egipcjan dominują mocne przyprawy: goździki, cynamon, pietruszka, imbir, kminek, chili, szafran. Rozpoznawcze są dania z bobu i fasoli oraz egipski chlebek, Aish, spożywany jako zakąska do wielu potraw. W związku z prawem islamskim, w tradycyjnej kuchni egipskiej nie znajdziemy wieprzowiny ani dań zawierających krew. Zakazane jest także spożycie alkoholu.
Falafel
Jest to jedno z dań, które spotkać można w lokalnych restauracjach w Egipcie. Falafel to smakowite kotleciki z popularnego na tym obszarze bobu. Kotlety smaży się na głębokim oleju. Podawane bywają z pastą sezamową z dodatkiem oliwy, chilli i czosnku oraz z chlebkiem Aish.
Aish
Ten znany egipski chlebek podawany jest nie tylko jako samodzielna przekąska, ale dodatek do wielu potraw. Sposób jego przyrządzania nie jest skomplikowany. Ciasto wyrabia się z mąki jęczmiennej, pszennej, sody, soli morskiej, suchych drożdży i wody. Placuszki piecze się w piecu przez ok. 10 min.
Kushari
Popularne danie wegetariańskie, które bywa najczęściej serwowane w restauracjach. Przygotowuje się je z makaronu i ryżu z dodatkiem gotowanej soczewicy i ciecierzycy. Całość zalewa się doprawionym sosem z duszonych pomidorów z dodatkiem podsmażonej cebuli i czosnku.
Shoarma
Shoarma należy do jednej z bardziej znanych na świecie potraw o rodowodzie egipskim. Jest to nadziewany marynowaną jagnięciną chlebek pita z dodatkiem warzywnej sałatki. Często zamiast mięsa marynowanego podaje się do shoarmy grillowaną jagnięcinę, wcześniej odpowiednio doprawioną.
Kunafa
Deser o tej nazwie należy do wyśmienitych słodkich dań egipskich. Powstała na bazie ciasta kataifi, przypominającego chrupki makaron, kunafa nadziewana bywa kremowym serkiem z dodatkiem bakalii bądź różnego rodzaju kremami. Podaje się ją z aromatycznym syropem miodowym.
Umm ali
Jest to rodzaj słodkiego pieczywa pita, które zapieka się po wcześniejszym namoczeniu w ciepłym, słodkim mleku, przyprawionym aromatycznym kardamonem i wanilią. Deser podaje się z dodatkiem bakalii i siekanych orzechów pistacjowych lub migdałów. Popularny również jako przekąska do herbaty i kawy.
Basbusa
Basbusa jest pieczonym rodzajem słodkiego ciasta, które przygotowuje się z kaszy manny. Na jej niepowtarzalny smak wpływają wiórki kokosowe, które dodaje się do kaszy manny oraz wieńcząca deser polewa z cukru i soku cytrynowego z aromatem cynamonu.
Roz bi laban
Jednym ze znanych w Egipcie deserów jest roz bi laban. Ten ryżowy pudding gotuje się na mleku z dodatkiem cukru, kardamonu i cytryny. Podawany bywa w niewielkich naczyniach, a przed podaniem posypuje się go pistacjami bądź mieszanką bakaliową albo polewa syropem miodowym.
