Erytrea z pewnością przypadnie do gustu fanom nieustępliwej i surowej natury, którzy chcą poznać jej tajemnice - to świetne miejsce np. do wędrówek czy nurkowania. Jednocześnie, nieliczne zabytki i hermetyczna kultura zapadają w pamięć, czyniąc Erytreę miejscem wyjątkowym.
Jeszcze do niedawna Erytrea była głównie zapomnianym zakątkiem Afryki. Uważana za jeden z bardziej niegościnnych krajów ze względu na brak wolności prasy czy wiele terenów pustynnych, jest dziś jednym z punktów docelowych dla turystów szukających wyzwań.
Erytrea jest położona w tak zwanym Rogu Afryki, a więc na obszarze Półwyspu Somalijskiego w północno-wschodniej Afryce. Posiada powierzchnię kontynentalną, jak również zlokalizowana jest na wielu wyspach, co sprawia, że granica morska jest dwukrotnie dłuższa niż suma wszystkich granic lądowych, i wynosi ponad 2200 kilometrów. Na wschodzie znajduje się Morze Czerwone, do którego kraj ma dostęp. Na zachodzie znajduje się Sudan, na południu najdłuższa granica lądowa z Etiopią, zaś tuż obok, przy Morzu Czerwonym, granica lądowa z Dżibuti, licząca zaledwie ponad 110 kilometrów.
Erytrea poprzez swoje położenie znajduje się w strefie wpływu klimatu podrównikowego suchego. Sprawia to, że opady są dość niskie, a w miesiącach suchych zanikają rzeki. Niemniej jednak, jest to kraj zróżnicowany pod względem rzeźby terenu, dlatego też posiada kilka pięter klimatycznych. Ich występowanie uzależnione jest od wysokości nad terenem morza. Przy Morzu Czerwonym oraz w Kotlinie Danakilskiej biegnie nizina z wysokimi temperaturami oraz niskimi sumami opadów. Dega to najwyższe piętro klimatyczne, powyżej 3500 m. n. p. m., z temperaturami ok. 15 stopni i sumą opadów ok. 700 mm.
Kultura Erytrei, głównie ze względu na historię tego państwa, nie przypomina w niczym niezależnej jednostki z własnymi nurtami. Po latach podbojów oraz rządów innych państw można powiedzieć, że ostatecznie Erytrea jest krajem, w którym mieszkają się wpływy głównie europejskie, zwłaszcza te z Europy Zachodniej, jak również afrykańskie czy arabskie, szczególnie tureckie. Dużą rolę w życiu codziennym odgrywają elementy światopoglądu muzułmańskiego, mające szeroki wpływ na zachowania oraz kulturę społeczeństwa, nawet tego, które jest innego wyznania.
Ze względu na mieszaną kulturę tego kraju, a także licznie prowadzone działania wojenne Erytrea nie ma pozostałej, silnej sztuki, którą mogliby podziwiać turyści. Jest to raczej kraj skupiony obecnie wokół własnej tożsamości narodowej. Z historycznego punktu widzenia warto odwiedzić te regiony, które noszą w sobie pozostałości po dawnej architekturze - będzie to głównie Qohaito, gdzie po dziś dzień przetrwały ruiny dawnych miast. Oczywiście, warto zwiedzić również Asmarę, gdzie kryje się wiele zabytkowych pozostałości, zaginionych wśród nowej architektury miasta.
Językiem urzędowym w Erytrei jest język arabski, wywodzący się z rodziny języków semickich, oraz język tigrinia, pochodzący w gałęzi języków etiopskich w tej samej rodzinie. Oba języki mają równe prawa w kraju, w obu nadawane są audycje radiowe i telewizyjne. Język tigrinia popularniejszy jest zwłaszcza na południu kraju. Oba te języki mają osobne alfabety, co oznacza, że w istocie dobrze jest znać w stopniu podstawowym oba, zanim udamy się do kraju. Rozmowy po angielsku praktycznie nie są tu prowadzone, głównie ze względu na to, że turystyka jest słabo rozwinięta.
W Erytrei dominują dwa główne nurty wierzeń: chrześcijaństwo oraz islam. Choć to chrześcijan jest więcej, bo ponad 60%, wiele zwyczajów publicznych przyjęło zasady muzułmańskie. Wśród chrześcijan dominują wyznawcy Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego, których jest ok. 57% w całym kraju; lekko ponad 4% chrześcijan to katolicy. Wyznawcy islamu stanowią nieco mniej niż 40% społeczeństwa. Niewielki odsetek ludności nadal praktykuje wierzenia plemienne, jednak często są one powiązane również z wyznaniami dominującymi w kraju.
Tradycja w miejscach publicznych obraca się przede wszystkim wokół norm związanych z islamem. Jest dobrze odbierane, gdy w bardziej tradycyjnych regionach kobiety przywdziewają odpowiedni strój. Choć Erytrea jest dość bezpieczna, warto chodzić po niej przynajmniej parami, zwłaszcza w przypadku kobiet czy wieczorowej pory. Generalnie mieszkańcy Erytrei są dość otwarci i radośni. Dobrze odnoszą się do turystów, zwłaszcza w większych miejscowościach, które utrzymują z turystyki. W regionach wiejskich warto uważać na zbyt otwarte okazywanie uczuć w stosunku do drugiej osoby.
Początkowo obszar Erytrei należał do Etopii. W XVI został podbity przez Turków, którzy rozszerzali teren swoich wpływów arabskich. Taki stan trwał aż do XIX wieku, kiedy Erytrea została przyznana Włochom jako jedna z kolonii, aby potem w 1936 roku wejść w skład Włoskiej Afryki Wschodniej. W latach 40 i 50 rządy na tym terenie sprawowała Wielka Brytania, zaś potem Erytreę wcielono do Etiopii jako jednostkę autonomiczną. To spowodowało w latach 60. XX wieku wybuch partyzanckich działań o charakterze niepodległościowym. Przyniosły one efekt w 1993 roku, kiedy to Erytrea uzyskała niepodległość.
Erytrea jest kolejnym krajem, w którym zwyczaje kuchenne są fuzją kilku różnych wpływów. Prócz tradycyjnej dla tego regionu kuchni afrykańskiej, nie brak jest wpływów arabskich oraz europejskich, co wynika głównie z historii tego obszaru. Kuchnia różni się też zależnie od miejsca w samym kraju.
Kuchnia Erytrei łączy w sobie wpływy rdzennych plemion, które zamieszkiwały i nadal zamieszkują niektóre jej obszary, z wpływami Etiopii, z którą kraj długo był związany. Lokalnie występują również naleciałości kuchni arabskiej czy europejskiej, co w dużej mierze wynika z historycznych ruchów na tym obszarze. Warto zaznaczyć, że jest to również kuchnia zróżnicowana regionalnie - w niższych pod względem położenia obszarach pustynnych występują nieco inne zwyczaje żywieniowe niż w obszarach wyższych i bogatszych w roślinność.
Ful
Jedno z lokalnych dań typowych dla regionu, które jada się zarówno w Erytrei, jak i Etiopii. Jest to danie podawane zazwyczaj na śniadanie albo kolację. Jest to gotowana i duszona fasola, która jest przygotowywana z cebulą oraz pomidorami. Danie spożywa się na ciepło.
Tsebhi
To danie obiadowe przyrządza się zazwyczaj z dwóch gatunków mięsa: jagnięciny albo wołowiny. Mięso specjalnie się przygotowuje, a następnie obsmaża na niewielkiej ilości tłuszczu, bez panierki. Następnie doprawia się ostrymi papryczkami oraz podaje ze świeżymi pomidorami.
Kurczak na ostro
Jedno z podstawowych dań obiadowych. Przygotowywane jest z kurczaka, którego kroi się na mniejsze kawałki, a następnie naciera solą i cytryną. Na patelni przysmaża się cebulę ze specjalną przyprawą berberyjską oraz masłem i ziołami. Po dodaniu kurczaka i wody całość się gotuje.
Tsebhi Shiro
Jest to danie podawane zazwyczaj z klasycznym chlebem stanowiącym podstawę większości dań. Orzechy ziemne obiera się ze skórek - wykorzystywane są wyłącznie świeże - a następnie mieli w specjalnym młynku. Potem robi się z nich sos, długo gotując. Podawane są w injerą.
Hembesha
Hembesha nie stanowi osobnego dania, ale jest jednym z podstawowych składników większości potraw z Erytrei. Jest to rodzaj chleba, który przygotowuje się na dużej powierzchni z rozmaitych mąk, ziaren zbóż oraz przypraw, w tym np. cynamonu. Chleb ten serwowany jest w formie koła z dużą średnicą.
Sheer Korma
Deser popularny zwłaszcza wśród ludności muzułmańskiej, serwowany podczas jednego z islamskich świąt. Zależnie od regionu, danie podawane jest w nieco inny sposób - może przypominać kutię albo pudding. Przygotowywane jest m.in. z orzechów, szafranu, pasty vermicelli i wody różanej.
Sanbusa
Rogaliki przygotowuje się w dość klasyczny sposób, mieszając masło, olej, wodę, mąkę oraz sól. Następnie przygotowywane jest nadzienie - zazwyczaj z orzechów, wody różanej, szafranu i kardamonu. Nadzienie układa się w surowym cieście, następnie całość jest zwijana. Deser podaje się na ciepło.
Injera z lokalnym serem
Ten deser serwowany jest nie dla każdego gościa osobno, a na wspólnym talerzu. Kawałki injery, specjalnego chleba, kładzione są na tacy, a następnie wykłada się na nie mieszankę sera i jogurtu. Ser podobny do fety można podawać na słodko albo, co następuje częściej, na słono.
