Izolowane osady Pigmejów na północy kraju, architektura miast przypominająca o kolonialnej przeszłości, tętniące życiem lokalne bazary i nieco bardziej rozwinięte dzielnice większych miast – Gwinea Równikowa dość dobrze wpisuje się w krajobraz afrykańskich kontrastów.
Wizytówką przyrodniczą Gwinei Równikowej pozostają trzy parki narodowe, głęboka zieleń lasów tropikalnych w głębi kraju, z występującymi w lasach gorylami, dwie wulkaniczne wyspy z możliwością wspinaczki na wulkan Pico de Malabo oraz bogata sieć rzeczna z licznymi wodospadami.
Gwinea Równikowa jest jednym z najmniejszych państw zachodnioafrykańskich, którego powierzchnia całkowita wynosi niewiele ponad 28 tys. km2. W wartości tej ponadto kryje się zarówno część kontynentalna państwa, jak i wchodzące w jego skład, dwie wyspy o genezie wulkanicznej: Bioko i Pagalu w Zatoce Gwinejskiej. W części kontynentalnej Gwinea Równikowa graniczy z Kamerunem i Gabonem. Znaczna część kraju to obszary nizinno-wyżynne, zwieńczone na wschodzie Górami Kryształowymi (1200m n.p.m.). Najwyższym szczytem jest Santa Isabel (3007 m n.p.m.), szczyt podmorskiego wulkanu, na wyspie Bioko.
Specyfika klimatyczna kraju ujęta została już w jego nazwie. Takie położenie w strefie klimatu równikowego, wybitnie wilgotnego, związane jest także z występowaniem na obszarze Gwinei Równikowej dwóch zasadniczych pór roku: suchej i deszczowej. Specyficzne położenie geograficzne kraju sprawia, że należy on do obszarów o największej rocznej sumie opadów, dochodzącej na południowym wybrzeżu wyspy Bioko nawet do 11 000 mm w skali roku. Średnie temperatury utrzymują się na względnie stałym poziomie, w granicach 24-26°C. Najlepszym okresem na wulkaniczny trekking jest okres grudzień-luty.
Do kształtowania się kultury w Gwinei Równikowej najbardziej przyczyniły się dwa elementy. Chronologicznie pierwszy był wpływ kultur tradycyjnych. Wraz z eksploracją przybrzeżnej, a później również kontynentalnej, części dzisiejszego państwa, przez pierwszych podróżników z Europy, rozpoczęła się natomiast ekspansja kultur europejskich. Z tego też i późniejszego okresu zachował się szereg zabytków, głównie architektury sakralnej i zabudowań użyteczności publicznej. Do najbardziej rozpoznawanych miast należy założona w 1820 r. stolica kraju - Malabo, będąca centrum turystycznym.
Trudna sytuacja polityczno-gospodarcza w Gwinei Równikowej jest jednym z hamulców rozwoju kultury i sztuki. W kraju ciężko wprawdzie odnaleźć bogate zabytki, jednak bardzo interesująco przedstawia się sztuka artystów ludowych. Barwne obrazy i przedmioty użytkowe, rzeźby i elementy dekoracyjne to ważne elementy składające się na tradycyjne dziedzictwo państwa. Pod względem architektonicznym wyróżnia się natomiast położona na Bioko stolica z piękną, neogotycką katedrą, będącą najbardziej rozpoznawalnym zabytkiem całej Gwinei Równikowej.
Zróżnicowanie językowe w Gwinei Równikowej jest dosyć duże. Kolonialna przeszłość zadecydowała o tym, że językiem urzędowym jest język hiszpański. Oprócz niego jednak do oficjalnych należą także francuski czy portugalski. Największą grupę użytkowników posiadają jednak języki osobnych grup etnicznych, zamieszkujących róże obszary państwa. Do tych należą: język fang, bubi, który usłyszeć można zwłaszcza na wyspie Bioko, ibo kreolski anielski bądź annobonés charakterystyczny dla wyspy Annobón. Języki te stanowią ważny składnik kultury narodowej kraju.
Większość mieszkańców Gwinei Równikowej to katolicy. Stanowią oni ponad 80% społeczeństwa. Liczną grupą wyznaniową są również protestanci, ok. 7,5% społeczeństwa, z czego większa część to zielonoświątkowcy. W kraju spotkać można także inne religie chrześcijańskie. Ich wyznawcy należą jednak do zdecydowanych mniejszości wyznaniowych, a ich liczba nie przekracza 0,5% populacji. Stosunkowo duża jest grupa wyznawców islamu, ok.4% mieszkańców Gwinei Równikowej. Do braku religii przyznaje się z kolei ok. 5% obywateli. Wciąż popularne są także tradycyjne religie plemienne.
Tradycja Gwinejczyków w dużym zakresie nawiązuje do tradycji wywodzących się z określonych plemion, zamieszkujących obszary leżące w granicach obecnej Gwinei Równikowej. Na różnego rodzaju festiwalach można podziwiać bogactwo i różnorodność tych rdzennych, afrykańskich kultur. Bogato przedstawiają się rytmiczne tańce plemienne i melodyjny śpiew. Tym, co charakterystyczne dla Gwinejczyków, jest ogromne przywiązanie do rodziny, ale także podejrzliwość, o czym powinni pamiętać turyści odwiedzający ten zachodnioafrykański kraj. Postawa ta jest wynikiem licznych wojen domowych nękających kraj.
Rdzenną ludnością obszaru dzisiejszej Republiki Gwinei Równikowej byli Pigmeje, Fangowie, którzy stanowią większą część dzisiejszych mieszkańców i zasiedlający wyspę Bioko Bubi. Kolonizacja Gwinei Równikowej rozpoczęła się właściwie od 1470r., kiedy to wyspę Bioko odkrył Portugalczyk Fernão do Póo, jednak dopiero pod koniec XVI w. na ziemiach tych zaczęto zakładać pierwsze osady, będące punktami handlowymi dla europejskich kupców i handlarzy niewolników. Rządy Hiszpańskie trwały od połowy XIX w. Do lat 60. XX w., kiedy to ostatecznie w 1968 r. dawna Gwinea Hiszpańska uzyskała niepodległość.
Kuchnia Gwinei Równikowej to przede wszystkim soczystość i charakterystyczne, bogate smaki. Barwa i intensywność przyrody tego zasobnego w bogactwa naturalne kraju znalazła swoje przełożenie w potrawach ciekawych, stanowiących niezwykłe doświadczenie kulinarne dla Europejczyka.
Nieprawdą pozostaje mit, że cechą kuchni niezamożnej Gwinei Równikowej jest jej brak. Choć najbiedniejsze warstwy społeczne wciąż przygotowują swoje potrawy na prowizorycznych paleniskach, a podstawą potraw jest ryż, restauracje w większych miastach serwują dania naprawdę interesujące. Ta równikowa kuchnia bazuje na rybach, w czym najpowszechniej je się tuńczyka, dorsza, leszcze oraz mięsie. Jada się przy tym, oprócz kurczaka mięso dzika i antylopy , a także żółwia i jeżozwierza. Popularne są owoce morza. Jako przekąski najchętniej je się owoce surowe albo przygotowane na rozmaite sposoby.
Zupa okro
Jedna z wielu popularnych w Gwinei Równikowej zup. Swoją nazwę zawdzięcza warzywu, które w Europie pozostaje mało znane. Okra swoim wyglądem przypomina nieco dużą fasolkę lub bardzo małą cukinię. Jest świetnym dodatkiem do zup, bywa też przyrządzana jako danie samodzielne z ryżem i sosami.
Zupa pepe
Pepe jest dosyć treściwą zupą. Do jej przygotowania używa się gotowanego mięsa wybranej ryby, czasem dodaje się także mięso kozy lub inne białe mięso. Ostry smak zupy uzyskiwany jest dzięki dodatkom papryki, pomidorów i przypraw. Potrawa należy do zestawu dań bardziej uroczystych.
Ryż z mięsem i warzywami
Do podstawowego składnika wielu gwinejskich potraw zalicza się ryż, będący podstawą wyżywienia w większości afrykańskich kuchni. W zależności od sposobu jego przygotowania i dodatków ryżowe dania uchodzić mogą za proste lub wykwintne. Zwyczajem jest ostre doprawianie ryżu i podawanie z dziczyzną.
Plantany z sosem fasolowym
Plantany to charakterystyczne dla klimatu równikowego warzywa, przypominające kształtem i smakiem popularne banany. Ze względu na neutralny smak i ogólną dostępność, znaleźć je można w wielu afrykańskich potrawach. Można podawać je w wersji smażonej z gęstym sosem z czerwonej fasoli i pomidorów.
Bananowe purée
Banany to najpopularniejszy chyba afrykański owoc oraz produkt eksportowy. Nic zatem dziwnego, że tak wielka jest ilość odmian bananów oraz, że tak wiele słodkich potraw zawiera ten składnik. Bananowe purée to naprawdę pyszny deser, który smak zawdzięcza dodatkom wanilii i cukru.
Owocowa sałatka
Sałatki owocowe to najbardziej popularne desery w Gwinei Równikowej. Soczysty ananas doskonale smakuje razem z mango czy pomarańczami i bananami. Sałatki skrapia się sokiem z cytryny albo limonki i słodzi cukrem bądź słodkimi sokami owocowymi. Do sałatek dodaje się też syrop kokosowy.
Smażone ciastka
Napływ osadników europejskich oraz imigrantów zarobkowych z krajów indyjskich znacznie wpłynął na wzbogacenie tradycyjnych kuchni narodowej o dania napływowe. Szczególnie popularne stały się ciastka przypominające smakiem, wyglądem i sposobem przygotowania nasze pączki.
Ryż na słodko
Ryż świetnie sprawdza się także w roli deseru. I w takiej roli przygotowywany bywa różnorodnie, czy to jako ryżowy pudding na mleku z dodatkiem dżemu, czy podawany w formie kulek z masłem, cukrem i wanilią. Popularny jest też deser z sypkiego ryżu z suszonymi owocami i orzechami.
