Indonezja uznawa jest za raj na ziemi dla praktycznie wszystkich ludzi. Można znaleźć tutaj ciekawe zabytki i kawałki historii, które tkwią tuż obok zapomnianych kultur i religii tego regionu. Świetną metodą spędzenia czasu będzie też obcowanie z dziką i nieokiełznaną przyrodą.
Teoretycznie Indonezja powinna łączyć w sobie wpływy europejskie i muzułmańskie. W istocie jednak to kraj o silnej niezależności kulturowej oraz lokalnych zwyczajach, które warto poznać przed wyjazdem. Kuchnia, przyroda, zabytki - to wszystko zachwyca turystów przybywających do Indonezji.
Indonezja położona jest na kilku tysiącach wysp zlokalizowanych w Azji Południowo-Wschodniej. Państwo to ma dostęp do dwóch różnych oceanów - Oceanu Indyjskiego na zachodzie oraz Oceanu Spokojnego na wschodzie. Łączna linia brzegowa wszystkich wysp wchodzących w skład Indonezji liczy sobie ponad 54 tysiące kilometrów. Przez granice wodne Indonezja sąsiaduje z Filipinami na północy oraz Australią na południu i częściowo wchodzie. Granice lądowe przebiegają na południu z Timorem Wschodnim, północy z Malezją oraz wschodzie - z Papuą-Nową Gwineą.
Prawie cała Indonezja leży w strefie wpływu klimatu równikowego, co sprawia, że najgorszym okresem na wyjazd turystyczny jest przełom grudnia oraz stycznia. Temperatury w Indonezji utrzymują się na stałym poziomie przez praktycznie cały rok, wynosząc ok. 25 stopni Celsjusza. Wilgotność powietrza jest bardzo wysoka, zaś opady dość częste, aczkolwiek najwięcej deszczu spada na Sumatrze - około 4000 mm rocznie - zaś najmniej w okolicach Timoru Wschodniego - ok. 600 mm rocznie. Ze względu na wilgotność klimatu, częste są cyklony tropikalne w miesiącach wiosennych i letnich.
Indonezja jest krajem, na którego kulturę wpływ miało kilka różnych aspektów. Z jednej strony bardzo silnie oddziaływuje na nią większość muzułmańska mieszkająca w kraju oraz wprowadzająca swoje zwyczaje i normy społeczne. Z drugiej strony, nie bez echa przeszły kolonizatorskie działania Holandii, przynoszące misje czy znajomość języków i zwyczajów europejskich. Jednocześnie, ze względu na wyspiarski charakter państwa, nadal mocno zaznacza się kultura rdzennych mieszkańców Indonezji - widoczne jest to zwłaszcza na mniejszych wyspach czy na prowincji wokół ośrodków turystycznych.
Osoby zainteresowanie zwiedzaniem zabytków dobrze będą czuły się na Jawie, gdzie w stolicy wyspy - Yogyakarcie - znajdą wiele interesujących miejsc, na przykład takich, jak świątynia Borobudur. Osoby zainteresowanie sztuką ludową z pewnością odnajdą się w mniejszych miejscowościach, gdzie można nie tylko porozmawiać z mieszkańcami, ale również obserwować liczne pokazy i festiwale tańca oraz muzyki - każda z tych sztuk jest odrębna dla danego regionu. Dodatkowo, warto obejrzeć i kupić sarongi ręcznie wykonywane w Indonezji, jak również drewniane, rzeźbione figurki.
Językiem oficjalnym jest indonezyjski, zwany również bahasa indonesia. Posiada on alfabet łaciński, wywodzi się z grupy języków austronezyjskich. W wymowie jest dość podobny do polskiego, dzięki czemu łatwo moża nauczyć się podstawowych zwrotów. W większych miastach oraz w rozmowach z młodymi ludźmi można bez problemu używać języka angielskiego, który jest tutaj wśród młodszego pokolenia dość popularny. Można się nim też porozumiewać w większych ośrodkach turystycznych. Na mniejszych wyspach często mieszkańcy mówią w swoich lokalnych dialektach.
Indonezja ma ciekawy system zarządzania wierzeniami swoich obywateli. Teoretycznie jest to kraj bezwyznaniowy, w którym nie ma religii narodowej. Z drugiej strony, istnieje sześć religii, które są uznane za oficjalne i dopuszczalne na terenie kraju - i w dokumentach tożsamości jest zapisana przynależność do jednej z nich. Prawie 90% Indonezyjczyków to muzułmanie, którzy praktykują wyznanie sunnickie. Ok. 7% stanowią protestanci, a niecałe 3% - katolicy. Ok. 1,5% ludności deklaruje hinduizm, a ok. 0,5% - buddyzm. Prócz tych religii, jedyną dopuszczalną jest jeszcze konfucjanizm.
Indonezyjczycy są otwarci do turystów, chętnie z nimi rozmawiają, zaczepiają, dobrze kojarzą polskich turystów za sprawą piłki nożnej. Ludzie są mili, ale oczekują powściągliwości w publicznym okazywaniu uczuć czy ubiorze. Podczas rozmów chętnie poruszają tematy prywatne - nie ma dla nich tabu. W restauracjach zazwyczaj płaci osoba, która zapraszała na posiłek. Należy jeść zawsze prawą ręką, podobnie jak i podawać przedmioty rozmówcom - lewa ręka służy przede wszystkim do higieny w toalecie. W większych skupiskach trzeba uważać na kradzieże. Warto pamiętać, że o każdą cenę trzeba się targować.
Do XIII wieku tereny te zamieszkiwała rdzenna ludność, tworząca cztery niezależne państewka. Z czasem teren zaczął być nawiedzany przez licznych kupców, z początku arabskich, a po XVII wieku również europejskich. Aż do początku XIX wieku umacniała się w Indonezji władza Holandii, która założyła w tym miejscu swoje kolonie. Nastroje niepodległościowe rosły od lat 30. XIX wieku, aby po I Wojnie Światowej przekształcić się w nieudane powstanie. Po II Wojnie Światowej Indonezja chwilowo była zajęta przez Japonię, a w 1945 zadeklarowała niepodlgłość, którą po 4 latach walk uznali Holendrzy.
Kuchnia Indonezji jest jednym z argumentów za tym, aby odwiedzić ten kraj po raz kolejny. Dania są apetyczne, przygotowywane ze świeżym produktów bez nadmiernego używania tłuszczu. Dominują owoce morza, ryby oraz świeże warzywa. Ze względu na muzułmanów, rzadko spotyka się tutaj dania wieprzowe.
Kuchnia indonezyjska łączy w sobie wpływy indyjskie, arabskie oraz chińskie. Pomimo historii tego kraju i silnych wplywów holenderskich, ta kuchnia jest właściwie niezauważalna w Indonezji. Szczególnie warte uwagi są aromatyczne przyprawy, które często przywożone są przez turystów w formie pamiątki. Dania w Indonezji bazują przede wszystkim na ryżu, a także owocach morza, rybach oraz mięsie. Raczej niespotykana jest wieprzowina, co wynika poniekąd z większości muzułmańskiej w społeczeństwie. Na uwagę zasługują świeże warzywa, często przygotowywane na parze, z dodatkiem ostrych przypraw.
Soto
Pożywna i zazwyczaj dość tania zupa, która swoją formą przypomina nieco rosół. Jest to wywar gotowany na kurczaku, zazwyczaj z dodatkiem klasycznych warzyw korzeniowych. Jedyną odmianą jest to, że zwykle zjada się go nie z makaronem, a z rozgotowanym ryżem.
Sate
Sate stosowane jest zarówno jako danie główne, jak również przystawka czy przekąska. Można kupić je u przydrożnych sprzedawców, ale o wiele korzystniej zjeść je w restauracji. Są to szaszłyki z mięsem i rybami, podawane z ostrym, orzechowym sosem na specjalnym węglu drzewnym.
Bali guling
Jedno z klasycznych dań kuchni indonezyjskiej, uznawane gdzieniegdzie za sztandardową potrawę tego kraju. Jego przygotowanie różni się w zależności od regionu, ogólnie jednak mówiąc jest to długo przygotowywana kaczka. Zwykle się ją dusi albo gotuje, a potem podaje z warzywami.
Gado gado
Indonezyjskie danie w sam raz dla wegetarian, którzy cenią sobie lekkie i dobrze przyprawione potrawy. W skład gado gado wchodzą różne warzywa, które przygotowuje się długo na parze, aż całkowicie zmiękną. Danie podawane jest z dodatkiem bardzo ostrego sosu.
Dodol
Smaczne, ciągnące się przekąski, które można kupić u praktycznie każdego ulicznego sprzedawcy. Dodol wykonywane są z mąki ryżowej, przygotowywane w formie ciągnących żelków z dodatkiem cukru kokosowego oraz soków i aromatów owocowych, które barwią deser.
Klepon
Małe ciastka sprzedawane są często na liściach pandanowca. Mają formę kulek przygotowanych z gotowanego ryżu. Wewnątrz znajduje się nadzienie, najczęściej zawierające cukier kokosowy. Dodatkowo, cały deser jest obtaczany w wiórkach kokosowych, a czasem również barwiony.
Mochi
Ciasto bazujące na mące ryżowej, wywodzące się głównie z kuchni japońskiej oraz chińskiej. Podawane jest w formie słodkiej, często z odpowiednio dopasowanym nadzieniem, zwykle ze specjalnie przygotowanej pasty orzechowej. Przed podaniem często mochi posypuje się sezamem.
Pisang goreng
Pisang goreng jest szczególnie warte uwagi, zwłaszcza gdy kupimy je na Jawie od ulicznego sprzedawcy. Podstawą deseru są platany albo banany. Obtacza się w specjalnej, kruchej mieszance, a następnie smaży w głębokim tłuszczu aż do zbrązowienia. Podawane jest na gorąco.
