Wielu turystów określa Islandię mianem kraju przeciwieństw. To doskonałe miejsce na przeżycie dzikiej przygody swojego życia w otoczeniu niskich temperatur i aktywnych wulkanów. Zarówno kultura, jak i kuchnia Islandii zachęcają do ponownych odwiedzin tego dzikiego, niezdobytego kraju.
Islandia nie jest popularnym turystycznie krajem, głównie ze względu na swój klimat. Nie znajdzie się tutaj popularnych kurortów turystycznych, pełno jest natomiast miejsc, które można zdobywać bez ograniczeń z pomocą ciepłego swetra, dobrego auta i właściwego przygotowania.
Islandia zlokalizowana jest na Oceanie Atlantyckim. Kraj ten leży na wyspie o tej samej nazwie, oddalony niewiele od koła podbiegunowego północnego, co ma wpływ na tutejszą faunę, florę oraz ogólny klimat. Ok. 2% powierzchni kraju stanowią wody wewnętrzne. Z uwagi na swoje położenie, Islandia nie sąsiaduje bezpośrednio z żadnymi krajami. Najbliżej położona jest Grenlandia, a zaraz za nią Wyspy Owcze. Ok. 500 kilometrów dzieli Islandię od pierwszych regionów norweskich. Prawie 800 kilometrów dalej leży Wielka Brytania, a ponad 1000 kilometrów - Irlandia.
Klimat Islandii jest na tyle anormalny, że trudno go opisać w ramach znanych teorii. Na terenach stale zamieszkałych, głównie w aglomeracji stołecznej, temperatury mogą sięgać średnio do ok. 20 stopni w lecie i do -30 stopni zimą. W pozostałej części temperatury średnie wynoszą ok. 10 stopni na południu i ok. -6 stopni na północy kraju. Opady przypadają głównie na porę jesienną i zimową i są wyżśze na południu (ok. 1600 mm) i niższe na północy (ok. 500 mm). Na Islandii występują liczne gorące źródła oraz aktywne wulkany. W obszarach górskich temperatury stale utrzymują się na minusie.
Kultura islandzka nie ma długiego życiorysu, co wynika z dość późnego zamieszkania tej wyspy przez jakiekolwiek plemiona. Nadal znaleźć można pozostałości po kulturze celtyckiej, a także wierzenia Wikingów. Najwcześniej w Islandii rozwijała się literatura, co spowodowało, że kraj ten jset bardzo wysoko zalfabetyzowany. Sztuka w formie malarstwa rozwijała się dopiero w XIX wieku, przez co nie jest z pewnością tak ujmująca jak literatura. W Islandii panuje przede wszystkim skandynawski charakter kulturalny, objawiający się spokojem oraz chłodnym podejściem do wielu spraw.
Sztuki piękne nie są specjalnie rozwinięte w tym kraju. Warto zapoznać się z dokonaniami literackimi, zwłaszcza islandzkimi sagami, które od wieków nie mają sobie równych. Wszelkie warte odwiedzenia miejsca zawierają się raczej w kategorii przyrodniczej niż kulturalnej. Aby poznać prawdziwą Islandię wraz z jej codziennym klimatem, warto udać się do muzeum wielorybnictwa w Husaviku. Podobnym doznaniem - aczkolwiek znacznie droższym - może być udział w jednym z planowanych rejsów dookoła wyspy. W miastach brak jest większych zabytków, zdarzają się małe muzea czy galerie sztuki nowoczesnej.
Językowo Islandia zaliczana jest do kręgu krajów skandynawskich, głównie z uwagi na stosowanie języka islandzkiego. Jest to język wywodzący się z rodziny języków nordyckich, powstały oraz rozwinięty głównie na terenie Islandii. Posługuje się on alfabetem łacińskim. Warto wiedzieć, że w języku tym trudno znaleźć wyrazy zapożyczone - wszelkie kalki językowe przekształcane są w neologizmy z języka islandzkiego. Szczęśliwie na większości terenów, głównie ze względu na dobry rozwój edukacji, można porozumieć się również w języku angielskim. Na południu kraju popularny bywa też duński.
Od kilkuset lat Islandia jest krajem wyznaniowym, gdzie za religię narodową uznawany jest luteranizm, praktykowany w Kościole Ewangelicko-Luterańskim w Islandii. Od ponad 200 lat panuje tutaj również wolność wyznaniowa. Luteranami jest ok. 75% ludności całego kraju. Ok. 4% społeczeństwa praktykuje katolicyzm. Niemniej popularne są islandzkie, lokalne kościoły luterańskie, głównie kościół w Reykjaviku. Ok. 0,5% społeczeństwa to zielonoświątkowcy, zaś niecałe 0,1% - Świadkowie Jehowy. Na terenie Islandii popularne są lokalnie powstające kościoły, praktykujące wyłącznie na danym terenie.
Mieszkańcy Islandii są zazwyczaj dość zdystansowani, ale jednocześnie chętni do pomocy i ufni w stosunku do obcokrajowców. Chętnie udzielają pomocy oraz raczej nie starają się oszukiwać czy kantować. Kradzieże uliczne są tam sprawą marginalną. W restauracjach warto prosić o wodę butelkowaną, ponieważ w innym przypadku podawana jest kranówka, która ma mocny aromat siarki i może być trudna do wypicia. Obyczajowość Islandczyków jest raczej podobna do europejskiej, dzięki czemu turysta nie ma problemu z odnalezieniem się w niej.
Ze względu na swój klimat, Islandia aż do IX wieku nie była zasiedlona i nie posiadała żadnych kolonii ludzkich. Dopiero w X wieku dwa przybyłe tutaj ludy - Wikingowie oraz Celtowie - podjęli sojusz dotyczący wspólnych rządów oraz przetrwania w tym nieprzyjaznym klimacie. Aż do XIII wieku Islandia nie była niepokojna przez żadne inne kraje, aż do momentu, gdy władzę przejęła w niej Norwegia, a kilkadziesiąt lat później - Dania. Od końca XIX wieku aż do początków wieku XX Islandia walczyła o swoją niepodległość, którą powtórnie zyskała częściowo w 1918 roku. Od 1944 roku jest to republika.
Kuchnia Islandii jest zdecydowanie kuchnią charakterystyczną, która niekoniecznie będzie w każdym wydaniu pasować turystom. Warte uwagi są dania rybne, aczkolwiek - wbrew pozorom - Islandia słynie przede wszystkim z licznym dań z baraniny. Warzywa, owoce traktowane są raczej jako dodatki.
Będąc na Islandii, trudno nie spróbować specjałów kuchni islandzkiej. Widać, że jest to klasyczna kuchnia północy, bazująca przede wszystkim na mięsach - baranim, owczym, końskim. Ze względu na wyspiarski charakter, nie brak specjałów z ryb, w tym również z rzadko spotykanych gatunków, takich jak np. rekiny. Przyprawy w wielu przypadkach zastępowane są algami morskimi. Warzywa i owoce podawane są marginalnie, bowiem przeważa stosowanie różnych gatunków zbóż.Jest to kuchnia opierająca się głównie na tłuszczach, w małym stopniu na słodkościach i deserach.
Kæstur hákarl
Jedno z klasycznych, sezonowych dań serwowanych w kuchni islandzkiej. Bazuje na mięsie rekina, które jest w odpowiedni sposób fermentowane przed podaniem oraz suszone przez kilka miesięcy. Choć to danie narodowe, dobrze jest uważać - niektórzy nie są w stanie go zjeść.
Hangikjöt
Danie sezonowe, podawane przede wszystkim w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Bazuje na odpowiednio przygotowanym mięsie baranim, jagnięcym albo końskim, które jest długo wędzone, a następnie gotowane i podawane wraz z dodatkami oraz sosem beszamel w cienkich plastrach.
Lifrarpylsa
Danie, które jest jednym z najczęściej spotykanych w Islandii, aczkolwiek nie zawsze pasuje turystom. Jest to forma wytrawnego puddingu, w którym używana jest owcza wątroba, długo gotowana i duszona. Do dania dodaje się płatki owsiane oraz otręby. Często podawane podczas różnych świąt.
Svið
Kolejny specjał, który odstraszać może samym wyglądem - gotowane owcze głowy. Głowy przekraja się na pół, oczyszcza z sierści, a następnie wyjmuje się mózg i gotuje samą czaszkę ze skórą. Jest to znak tradycyjnej kuchni islandzkiej, który wskazuje na wykorzystanie całości zabijanych zwierząt.
Slöngukaka
Ciastka te zwane są również ciastkami wężowymi. Jest to rodzaj rolady, do wykonania której stosuje się mąkę pszenną i ziemniaczaną, jajka oraz tłuszcz. Kremowe nadzienie uzyskuje się po zmieszaniu kakao z masłem oraz ekstraktem waniliowym. Deser podawany jest po uprzednim schłodzeniu.
Lísu Brúnterta
Przyprawiane na ostro, z nutą cynamonu - ciasto czekoladowe w najlepszym wydaniu. Składa się z ciasta na modłę biszkoptowaną, zaciemnionego przez kakao i czekoladę, a także kremu czekoladowego z dodatkiem cynamonu, masła oraz mleka. Podawane z polewą z ciemnej czekolady.
Ávaxtagrautur
Deser zupełnie niespotykany w innych zakątkach świata - przygotowany w formie słodkiej potrawki. Jest bardzo prosty w przyrządzeniu: potrzebne są jedynie woda, cukier oraz suszone owoce o różnych smakach. Owoce namacza się i mieli, a następnie gotuje w cukrze i wodzie, dodając mąki do zagęszczenia.
Djöflaterta
Jeden z najpopularniejszych deserów serwowanych na Islandii, w wolnym tłumaczeniu "ciasto diabła". Jest to rodzaj bardzo ciemnego ciasta czekoladowego, które przygotowuje się z użyciem takich składników, jak masło, mleko czy kakao. Przed podaniem jest mocno chłodzony.
