Urokliwe krajobrazy, przepiękne plaże, błękitna woda - przyciągają turystów z całego świata na karaibskie wyspy przez cały rok. Przyjeżdżających zachwycają także osobliwymi zwyczajami i tradycjami, mieszanką kultur dawnych kolonizatorów oraz świeżą i pikantną kuchnią.
Karaiby to wymarzone miejsce na egzotyczny urlop, podróż poślubną, odpoczynek podczas rejsu ekskluzywnym jachtem. Silnie rozwinięta baza turystyczna pozwoli w spokoju delektować się słońcem, morzem, niezwykłymi widokami, zdrową i kolorową kuchnią oraz soczystymi drinkami.
Karaiby, czyli 7 tysicy wysp i raf koralowych, nazywane są także Indiami Zachodnimi (mianował je tak Krzysztof Kolumb w XV wieku). Do największych zalicza się: Kubę, Dominikanę, Haiti, Jamajkę, Bahamy, Portoryko i Gwadelupę. Położone są między Amerykami – Południową i Północną, a na wschód od Środkowej. Geograficznie obejmują: archipelag Małych i Wielkich Antyli, Kajmany, Wyspy Bahama oraz niektóre wyspy położone na Morzu Karaibskim. Łącznie zajmują około 255 tys. km² zamieszkiwanych przez 39 mln. ludzi.
Na tym ósmym kontynencie świata wyróżnić możemy dwie pory roku – suchą i deszczową. Sezon turystyczny trwa tutaj cały czas, ponieważ temperatura każdego dnia nie spada poniżej 25°C. Karaibska zima przypominać może nam polskie lato, choć przeważnie występuje mało deszczu, za to nad wyspy nadciągają ze wschodu ciepłe pasaty. Region charakteryzuje się dużą wilgotnością powietrza. Lata są bardzo upalne, jednak wówczas mogą występować huragany. Ilość opadów zależy od wyspy, na Arubie są rzadkością, natomiast na górzystej Dominice możemy spodziewać się podczas urlopu popołudniowego deszczu.
Ze względu na odmienną historię, przynależność terytorialną i państwową oraz religię Karaiby są bardzo zróżnicowane kulturowo. Spowodowane jest to rozmaitością zwyczajów i tradycji Indian, ludów afrykańskich i azjatyckich oraz kolonizatorów – Hiszpan, Francuzów, Portugalczyków, Brytyjczyków, Holendrów. Ludność zamieszkująca te tereny to potomkowie imigrantów z Europy oraz sprowadzonych tu niewolników. Piętno na kulturze oprócz imperializmu odcisnęły także wojny i powstania oraz pirackie rabunki.
Sztuka na Karaibach jest równie różnorodna jak kultura, tradycje, religie czy historia. Powstała na kanwie twórczości afrykańskiej, azjatyckiej i europejskiej. Najbardziej rozwiniętą dziedziną jest literatura sięgająca korzeniami do wierszy śpiewanych podczas obrzędów religijnych. Podczas podróży, wyspy zachwycą nas z pewnością rzemiosłem artystycznym z liści palmy kokosowej i bananowca, ręcznie malowaną ceramiką, ozdobami i biżuterią ze skorupy żółwia i z bursztynu. Warto też zwiedzić pozostałości po kolonialnej architekturze takie jak ruiny fortów czy hacjend cukrowniczych.
W zależności od wyspy językiem urzędowym jest angielski, hiszpański, francuski lub niderlandzki. Jednak na wielu lądach można usłyszeć język kreolski, czyli mieszankę mowy tubylców ze słownictwem kolonizatorów pochodzących z Wielkiej Brytanii, Portugalii, Hiszpanii, Francji i Holandii. Język ten charakteryzuje się znacznie uproszczoną gramatyką. Na bazie angielskiego powstały m.in.: jamajski, hawajski, kostarykański i bahamski. Podstawą francuskiego: haitański i trynidadzki, portugalskiego i hiszpańskiego: papiamento.
Karaiby są uznawane ze religijny rejon świata. Główne wiary przybyły tutaj wraz z kolonizatorami. Dlatego na większości wysp są przedstawiciele Kościoła Anglikańskiego, Metodyści, Baptyści, katolicy, świadkowie Jehowy, zielonoświątkowcy. Do masowej świadomości dotarli także rastafarianie z Jamajki oraz wyznawcy santerii, czyli połączenia wierzeń ludów afrykańskich i rzymskiego katolicyzmu; wiary, do której przymuszani byli niewolnicy. Wiele miejsc, takich jak Haiti czy Bahamy znane są także z praktyk voodoo będących mieszanką katolicyzmu, wierzeń zachodnioafrykańskich i spirytyzmu.
Mieszkańcy Karaibów są zabobonni, wierzą w dobre i złe duchy. Dlatego nie rozstają się z amuletami w postaci biżuterii, które mają za zadanie chronić ich przed przeciwnościami losu. Aby usunąć złe wydarzenia ze swej drogi mają obrządek dokładnego zamiatania podwórka. W sprzyjaniu dobrej passie pomagają im także muzyka i taniec. Wyspy słyną z calypso, rumby, salsy, hucznych karnawałów, święta regat czy tygodnia piratów. Ciekawą atrakcją turystyczną może być także udział w walkach kogutów, węży i mangust.
Pierwotnie tereny te zamieszkiwali Arawakowie (na Bahamach, Kubie i Hispanioli), Karaibowie oraz plemię Ciboney. Wyspy zostały odkryte w 1492 roku przez Krzysztofa Kolumba i przez pomyłkę nazwane Indiami Zachodnimi. Ich walorami zainteresowały się wówczas europejskie mocarstwa i postanowiły skolonizować je pod uprawę (głównie trzciny cukrowej, tytoniu i bananów). Pierwsze powstania niewolników i ich walki o niepodległość datuje się na XVIII wiek. Obecnie większość z tych krajów wywalczyła sobie niezależność i buduje swój dobrobyt głównie na turystyce.
Kuchnia karaibska jest niejednorodna, ponieważ każda z wysp posiada swoje regionalne dania odzwierciedlające zwyczaje osiadłych tu narodów. To mieszanka tradycji indiańskich, europejskich, afrykańskich i azjatyckich. Wśród kuchni świata wyróżnia się dodawaniem do mięsa owoców i mleczka kokosowego.
Karaiby słyną na całym świecie z przepysznych drinków i koktajli z lokalnego rumu i soku z tropikalnych owoców: curaçao, mojito, malibu. Dania serwowane na wyspach są przyrządzane głównie ze świeżych owoców morza, ryb i drobiu, rzadziej z tłustszego mięsa, a przyprawiane kolendrą, imbirem i chili. Zamiast ziemniaków częściej spotykane są bataty, ryż i fasola. Jednak na karaibskim stole królują soczyste owoce tropikalne takiej jak mango, ananasy i papaja. Do wielu dań dodaje się także kokosy lub mleko kokosowe. Przyrządzane potrawy są niezwykle kolorowe i zdrowe.
Moros y cristianos
To kubańskie danie narodowe spotkać można także na Dominikanie i w Portoryko. Jest potrawą odświętną, podawaną podczas uroczystości rodzinnych. Jej podstawa są: biały ryż i czarna fasola, które mają swoje symboliczne znaczenie. Przyprawiane czosnkiem, cebulą, kminkiem i pieprzem zielonym.
Accras de morue
Ta najbardziej znana przystawka wywodząca się z kuchni francuskiej najczęściej spotykana jest w Gwadelupie. Podawana na ciepło ma formę niewielkich kulek uformowanych przeważnie z dorsza. Dodaje się do nich regionalne warzywa, mąkę, jajka, cebulę i aromatyczną pietruszkę.
Keshi yena
Jest to danie z holenderskim rodowodem spotykane głównie na Arubie i Curaçao. Podstawowym jego składnikiem jest ser żółty typu gouda lub edamski. Faszeruje się go mięsem wołowym, pomidorami, cebulą, papryka, oliwkami i kaparami, a doprawia chili i suszonymi śliwkami.
Ropa vieja
To tradycyjna potrawa kubańska. Jej głównym składnikiem jest soczysta wołowina długo gotowana, aż rozpadnie się na poszczególne pasma. Do wywaru dodaje się warzywa takie jak: czarna fasola, maniok, papryka czerwona i zielona, cebula. Serwowana z białym ryżem.
Deser imbirowy
Ten słodki, podawany na zimno, deser zaskoczyć nas może delikatnie pikantnym posmakiem. Jest to ubita na gęsto śmietana z charakterystycznymi dla Karaibów dodatkami, czyli białym rumem, gałką muszkatołową i limonką. Serwowany wraz z ciasteczkami imbirowymi.
Krem kokosowy
Deser na bazie ubitej śmietany różni się od poprzedniego wyborem dodatków. Przede wszystkim nie ma pikantnego posmaku, zachwyca za to słodkością i delikatnością. Puszystość kremu gwarantuje jogurt kokosowy. Do smaku dodaje się odrobinę malibu oraz pokrojonego w plasterki banana.
Ciasto karaibskie
Przepyszny orzechowo-marcepanowy placek składa się z dwóch warstw. Dolne ciasto jest ciemne, upieczone z dodatkiem czekolady, orzechów włoskich i rumu. Natomiast do górnej warstwy kucharz ściera marcepan i migdały. Wierzch ciasta przyozdobiony jest przekrojonymi śliwkami i posypany kruszonką.
Ananasowiec
To ciasto to połączenie puszystego biszkoptu, ponczu z białym rumem, świeżych ananasów i kokosów. Placek po upieczeniu warstwowo posmarowany jest śmietanowym kremem wraz z drobno pokrojonymi owocami. Na wierzchu tort posypany jest dodatkowo wiórkami kokosowymi.
