Jeden z rzadziej odwiedzanych przez turystów krajów, wyróżniający się jednak bardzo wysokimi temperaturami i niezbadaną przyrodą. Choć podział na część dla turystów i dla lokalnej ludności jest widoczny, to jednak Kuba nadal pozostaje krajem wartym odwiedzenia choćby ze względu na niezwykłą kuchnię.
Kuba nadal jest jednym z krajów, do którego turyści obawiają się wyjeżdżać. Choć trzeba pogodzić się z pewnymi niedogodnościami, to jednak Kuba zachwyca niezwykłą kulturą i smaczną kuchnią. Spędzony czas można dzielić między pobyty na gorących plażach i sączenie drinków.
Kuba jest wyspą, która należy do grupy Antyli Wielkich, zlokalizowanych na obszarze Morza Karaibskiego. Prócz jej samej, do Republiki Kuby należy również kilkaset innych, mniejszych wysepek położonych dookoła. Z uwagi na wyspiarski charakter tego państwa, nie można mówić o bezpośrednich sąsiadach Kuby - jej linia brzegowa ciągnie się przez ponad 3 tysiące kilometrów. Graniczne są jedynie terytoria wodne, i ze względu na tę kwestię można powiedzieć, że Kuba ze strony wschodniej styka się z Haiti, zaś od strony północnej sąsiaduje z Bahamami, a dalej - Stanami Zjednoczonymi.
Kuba ma zróżnicowaną budowę terenu i ciągnie się wzdłuż równika, co ma wpływ na klimat kraju. W terenach niskich gór klimat jest podobny, zwiększa się jedynie roczna suma opadów - nawet 2000 mm. Na całej wyspie panuje klimat podrównikowy wilgotny, zaś zachodnia jej część znajduje się pod wpływem klimatu zwrotnikowego. Wyraźnie zaznaczona jest pora deszczowa trwająca od późnej wiosny do wczesnej zimy, a także pora sucha. Temperatury nawet zimą rzadko spadają poniżej 20 stopni. Klimat można określić jako gorący i wilgotny. Z tego względu na przełomie lata i jesieni mogą występować cyklony.
Kultura kubańska nie jest jednorodna, co pozostaje wynikiem spotykania się w tym obszarze najróżniejszych kultur. Dziś można powiedzieć, że jest to pomieszanie nurtów afrykańskich z europejskimi naleciałościami, głównie z regionu Hiszpanii, a także lokalnymi, tradycyjnymi wierzeniami i stylami. Współczesna kultura to przede wszystkim odzwierciedlenie podejścia Kubańczyków do życia. Sprawia to, że dominuje tutaj taniec i muzyka, oba bardzo żywe i energiczne. Wartą zaznaczenia dziedziną kultury są dzieła tworzone w opozycji do istniejącego na Kubie systemu politycznego.
Sztukę Kuby można podzielić w zasadzie na trzy najistotniejsze okresy. Pierwszy z nich to okres prekolumbijski, w ramach którego nie zachowało się dziś wiele; są to głównie rozmaite figurki pochodzące od Indian zamieszkujących ten teren przed podbojem przez Kolumna. Kolejny etap - po przybyciu na Kubę Hiszpanów - odbił się przede wszystkim na architekturze i budownictwie, które upodobniły się bardzo do tych hiszpańskich. W czasach współczesnych i je poprzedzających sztuka abstrakcyjna i uliczna stały się bardzo popularne, a dla osób na nich zarabiających oferowała również rozmaite przywileje.
Urzędowym językiem na Kubie jest język hiszpański. W rzeczywistości popularna jest tak zwana kubańska odmiana tego języka, która pozostaje charakterystyczna dla mieszkańców Republiki Kuby. Porozumieć się można na terenie całej wyspy również w rozmaitych dialektach karaibskich, aczkolwiek jest to popularniejsze w terenach, na które zwykle nie zapuszczają się turyści. Część osób w miejsowościach turystycznych mówi po angielsku. Trzeba jednak wiedzieć, że na Kubie panują często nastroje antyamerykańskie, dlatego w mniej bezpiecznych okolicach mówienie po angielsku może być źle przyjęte.
Do 1992 roku Kuba była krajem ateistycznym; dziś jest po prostu państwem świeckim. Nie ma tutaj religii narodowej, istnieje wolność wyznaniowa. Większość Kubańczyków jest wyznawcami santerii, czyli połączenia wierzeń katolickich z wierzeniami afrykańskimi. Ta niezwykła odmiana religii łączy katolickie wierzenia w Trójcę Świętą, modlitwy oraz święte obrazki z wiarą w duchy, demony i urządzaniem rozmaitych rytuałów typowych dla pierwotnych wierzeń plemion afrykańskich. Bardzo silna jest również wiara w przesądy, zwłaszcza u rdzennych mieszkańców Kuby.
Na ogół Kubańczycy są narodem otwartym i przyjaznym. W miejscowościach turystycznych trzeba liczyć się z zawyżanymi cenami, ale nie ma co obawiać się kradzieży. Na targach sprzedawcy mogą być bardzo natarczywi i uparci, aby sprzedać turyście swój produkt. W mniej uczęszczanych przez turystów regionach można spotkać ludzi bardziej otwartych na osobiste kontakty z turystami. Trzeba pamiętać, aby nie spacerować po nieznanej sobie okolicy, gdy jest ciemno - zdarzają się wówczas napaści. Jeśli to tylko możliwe, warto wziąć udział w rozmaitych kubańskich festynach i świętach.
W 1492 roku na Kubę przybył Krzysztof Kolumb. Niedługo potem wyspa została skolonizowana przez Hiszpanów, co w niecałe 100 lat doprowadziło do zupełnego wybicia ludności rdzennej tego terenu i powstania na Kubie plantacji tytoniu, kawy i farm niewolników. W XVIII wieku Kubę podbili Anglicy, aby po roku oddać ją za Florydę w ręce Hiszpanów. Pod koniec XIX wieku zniesiono niewolnictwo, a zaraz potem wybuchł bunt niepodległościowy. Do połowy XX wieku USA nadzorowało politykę Kuby, a potem wyspa dostała się w ręce kolejnych dykatorów: Fulgencia Batista i Fidela Castro.
Kuchnia kubańska jest pomieszaniem kilku różnych kultur związanych z przygotowywaniem posiłków. Dziś odznacza się przede wszystkim niezwykłą aromatycznością, ostrymi przyprawami oraz sytymi zupami, które pozostają znakiem szczególnym tego regionu. Na całym świecie zauważony został również rum.
Podstawą kuchni kubańskiej są pierwotne zwyczaje Indian, którzy zamieszkiwali ten teren, pomieszane ze stylami przygotowywania potraw na sąsiednich terenach karaibskich. Z czasem do kuchni kubańskiej docierały wpływy europejskie, głównie hiszpańskie, a także zwyczaje odpowiednie dla kuchni afrykańskiej. To wszystko sprawiło, że kuchnia Kuby jest dziś niepowtarzalna i wyróżnia się bardzo jasno spośród innych stylów gotowania. Będąc na Kubie, warto spróbować tutejszych zup, które dla Europejczyków mogą stanowić pełne danie obiadowe.
Aijaco
Jedna z najbardziej popularnych kubańskich zup, bardzo sycąca i smaczna. Robi się ją na bazie wywaru,do którego stosuje się najróżniejsze gatunki mięs. Jako dodatek wrzuca się pokrojone warzywa, zwykle ziemniaki, dynię, bataty. Zupę przyprawia się zwyczajowo ostrą papryką.
Congris
Druga nazwa tego dania w dosłownym tłumaczeniu oznacza "Maurowie i chrześcijanie". Podstawą dania są dwa składniki: biały ryż oraz czarna fasola. Jest to jedno z dań narodowych Kuby. Oba składniki przygotowuje się osobno i miesza tuż przed podaniem, przyprawiając czosnkiem czy zielonym pieprzem.
Picadillo a la habanera
Danie bardzo wszechstronne, bazujące na mielonej wołowinie. Mięso jest najpierw duszone z dodatkami, głównie cebulą i pomidorami, a w wersji rozszerzonej np. bananami. Dodaje się do niego aromatyczne przyprawy (cynamon, kminek) i podaje osobno, posypane migdałami, badź jako nadzienie do tortilli.
Pan con lechón
Danie to można kupić głównie w barach i budkach ustawionych na kubańskich ulicach. Jest bardzo kaloryczne i tłuste, ponieważ zawiera pieczoną bułkę, w której włożona jest smażona z cebulą wieprzowina, wcześniej rozdrobiona bądź zmielona. Do dania dodaje się czasem np. kawałek cytryny dla smaku.
Flan de leche
Jeden z tradycyjnych kubańskich deserów, podawanych w ten sam sposób od dziesiątek lat w większości kubańskich restauracji. Jest to deser powstały na bazie mleka, jajek i cukru, przygotowywany w odpowiedniej formie przypominającej formę do chleba. Podawany jest w formie krojonej w plasterki.
Dulce de coco
Jeden z typowych kubańskich deserów. Wykonywany jest na podstawie musu mlecznego z dodatkiem wiórków kokosowych. Podaje się je na lekkich, kruchych ciastkach maślanych bądź dużych plastrach słodkich owoców. Czasem podawany również z lekką sałatką owocową.
Aquacate afro carnaval
Nietypowy deser, który może stanowić również śniadanie bądź późną przekąskę. Jego podstawowym elementem jest krojone, dojrzale awokado. Do sałatki dodaje się również szpinak oraz słodkie mandarynki. Ciekawym i bardzo intensywnym składnikiem jest boczek przygotowany na chrupiąco.
Cururucho
Jeden z lokalnych przysmaków, do wykonania których używa się liści palmowych. W odpowiednio przygotowane, miękkie liście wkłada się masę przygotowaną z owoców i miodu. Zazwyczaj stosuje się papaję, pomarańczę, startego kokosa oraz miód z lokalnego wyrobu.
