Bogata i barwna tradycja kultur prekolumbijskich, cenne zabytki epoki kolonialnej, nowoczesne ośrodki wypoczynkowe i centra z rozwoju kulturalnego kraju, bogaty folklor i tradycja oraz otwartość, gościnność i nieustanny uśmiech Nikaraguańczyków zachęcają turystów do odwiedzin.
Pomost pomiędzy wybrzeżem atlantyckim a pacyficznym, kraina karaibskiej przyrody, a w głębi lądu dziesiątki wygasłych i czynnych wulkanów oraz rów tektoniczny, wypełniony wodami największych w Ameryce Środkowej jezior - przyroda Nikaragui może niepokoić, ale przede wszystkim wzbudza zachwyt.
Położona pomiędzy Oceanem Atlantyckim a Spokojnym Nikaragua to kraj o atrakcyjnym i urozmaiconym krajobrazie. Graniczy z Kostaryką na południu oraz Hondurasem na północy. W jej granicach znajduje się też kilka koralowych wysp. Urozmaicone licznymi zatokami i lagunami Wybrzeże Moskitów we wschodniej części kraju, nad Morzem Karaibskim, przechodzi w rozciągającą się na zachodzie wyżynę z pasmami Kordylierów. Jest to obszar aktywny sejsmicznie, na którym występuje wiele wygasłych oraz kilkanaście czynnych wulkanów. W kraju znajdują się największe jeziora Ameryki Środkowej: Nikaragua i Managua.
Nikaragua znajduje się w strefie klimatu równikowego. Pasmo Kordylierów w centralnej części kraju stanowi naturalną barierę różnicującą klimat po obu stronach pasm górskich. Od strony Pacyfiku w Nikaragui występuje klimat wilgotny z temperaturami utrzymującymi się na poziomie 27 - 30 °C. W tej części zaznacza się też wyraźnie pora sucha, trwająca od listopada do kwietnia. Wschodnie wybrzeże Morza Karaibskiego charakteryzuje się znacznie wyższą wilgotnością. Średnie wartości temperatury wynoszą tutaj ok. 25-27°C, znacznie wyższy jest również tu poziom opadów, nawet do 6000 mm rocznie.
Życie kulturalne Nikaragui skupia się w kilku najsłynniejszych miastach. Centrum turystycznym jest stolica kraju – Managua, założona w miejscu dawnej osady indiańskiej. Pomimo braku cennych zabytków, wskutek klęsk żywiołowych, w mieście znajdują się liczne, nowoczesne muzea. Zabytki epoki kolonialnej zachowały się natomiast w położonej nad jeziorem Nikaragua Granadzie. Najstarsze zabytki ery konkwistadorów hiszpańskich przechowuje też dawna stolica Nikaragui, czyli założone w 1524 r. miasto Leon. Nad Morzem Karaibskim, w Bluefields udać się można do słynnego obserwatorium meteorologicznego.
Sztuka nikaraguańska kształtowała się pod wpływem hiszpańskich oraz indiańskich wpływów kulturowych. Sztukę epoki hiszpańskiej kolonizacji świetnie dokumentują zachowane zabytki architektury miejskiej. Z kultywowania tradycji indiańskich słynie miejscowość Masaya, znajdująca się w granicach parku narodowego o tej samej nazwie. We wrześniu wystawiana bywa tutaj El Güegüense, czyli słynna sztuka satyryczna łącząca w sobie elementy teatru, tańca i muzyki. Przedstawienie jest doskonałym przykładem odzwierciedlającym relacje społeczne i stosunki z kolonizatorem, panujące w kraju w XVII w.
Urzędowym językiem Nikaragui jest Hiszpański. To naturalna konsekwencja hiszpańskiej kolonizacji, która sięga tutaj czasów XVI-wiecznych odkryć geograficznych. We wschodnich obszarach kraju wciąż używa się tradycyjnego języka plemienia Miskitio. Liczba jego użytkowników sięga ok. 150 tys. osób. Kilkuset mieszkańców Nikaragui włada także językiem nahuati, najbardziej znanym językiem z grupy uto-azteckiej. Pierwotnie zapisywany pismem piktograficznym. Dzisiaj do zapisu nahuati służy alfabet łaciński. W języku tym oraz w hiszpańskim zapisano słynną, nikaraguańską sztukę satyryczną El Güegüense.
Dominującym wyznaniem w Nikaragui jest katolicyzm, którego wyznawcy stanowią ponad 58% społeczeństwa. Początki wyznania należy wiązać z umacnianiem wpływów w Nikaragui przez Hiszpanię. Obecnie w państwie funkcjonuje jedna metropolia w skład której wchodzi archidiecezja wraz z sześcioma diecezjami. W XIX w. razem z niemieckimi misjonarzami morawskimi, prowadzącymi misję wśród plemienia Miskitio, do Nikaragui dotarł protestantyzm. Dzisiaj protestanci stanowią ok. 26% społeczeństwa. Niewielki odsetek wyznaje tradycyjne religie plemienne. Część osób nie deklaruje przynależności religijnej.
W tradycji nikaraguańskiej główna rola przypada wpływom kultury prekolumbijskiej. Doskonałym reliktem tych czasów, obrazującym charakter społeczeństwa nikaraguańskiego, a zwłaszcza jego stosunku do polityki i władzy jest XVII-wieczna sztuka El Güegüense, której wystawianie należy do tradycji w Nikaragui. Wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO przedstawienie jest dowodem na bogatą i nieustannie kultywowaną tradycję. Wystawiane co roku w Masai i Diriambie barwne widowisko łączy w sobie elementy różnych sztuk (tańca, teatru, muzyki) i obrazuje charakter tożsamości Nikaraguańczyków.
Przed odkryciem wschodniego wybrzeża Nikaragui przez Krzysztofa Kolumba w 1502 r. tereny te zamieszkiwali Indianie z grupy językowej Nahua. W początkach XVI w. tereny stały się obszarem hiszpańskiej kolonizacji. Z tego okresu pochodzą najsłynniejsze Nikaraguańskie miasta: Granada i Leon. Do wybrzeży państwa często docierali także piraci. Niezależność od Hiszpanii Nikaragua uzyskała ostatecznie 15 września 1821 r., stając się samodzielną i niezależną republiką. Stanowiąc ważny strategicznie obszar, od dawna była miejscem różnych interwencji światowych mocarstw gospodarczych i politycznych.
Kuchnia Nikaragui to barwna mieszanka smaków delikatnych z drobnymi akcentami mocniejszych przypraw. Potrawy egzotyczne, smaczne i zupełnie odmienne od znanych na kontynencie europejskim. Tajemnica nikaraguańskich kulinariów tkwi w prostocie przygotowania i naturalności produktów.
Wiele zawdzięczająca wpływom meksykańskim kuchnia nikaraguańska jest kuchnią smaczną i zdrową. Czerwona papryka, chilli, czosnek, cebula, maniok, plantany, czerwona fasola, ryż, cytryna i limonka, kolendra i chillera, czyli ostre, marynowane warzywa – to cechy rozpoznawcze kuchni w Nikaragui. Ulubionym miejscem stołowania się mieszkańców są słynne comedory, w których dania można skomponować samemu, wybierając dostępne, świeżo przygotowane składniki. Na stołach królują gulasze i zupy, ryby, wieprzowina i kurczak, a wszystko przygotowywane w najrozmaitszych połączeniach, w różnorodny sposób.
Gallo pinto
Potrawa ta uznawana jest za narodowe danie Nikaragui. Prostotę składników, jak i przygotowania dania urozmaicają różne przyprawy i dodatki, które mogą znaleźć się w tradycyjnym daniu. Gallo pinto przygotowuje się z gotowanych osobno ryżu i czerwonej fasoli, później podsmażanych łącznie z dodatkami.
Sopa de mondongo
Sopa de mondongo to rodzaj nikaraguańskich flaczków. Przed gotowaniem flaczki myje się, stosując sodę i sok cytrynowo-pomarańczowy. Pokrojone na drobne kawałki mięso gotuje się z papryką, czosnkiem oraz cebulą. Do miękkich flaczków dodaje się ryż. Sopa de mondongo serwowana jest z serem awokado.
Nacatamal
Nacatamal to znana potrawa o charakterystycznym kształcie niewielkich poduszeczek. Formę danie zawdzięcza liściom bananowca, w których gotowany jest farsz. Nadzienie nacatamal stanowi połączenie masy hariny z masłem, kawałkami kurczaka i wieprzowiny, ziemniaków, ryżu, cebuli, pomidorów, papryki.
Repocheta
Popularna i przygotowywana jako tradycyjna przekąska repocheta jest rodzajem nikaraguańskiego szybkiego dania. Smażoną tortillę kukurydzianą nadziewa się grillowanym mięsem z czerwoną fasolą i serem oraz sałatką ze świeżych warzyw. Smak potrawy urozmaica delikatnie doprawiony sos jogurtowy.
Cajeta de coco
Cajeta de coco to pyszny deser nikaraguański, który przygotowuje się na bazie mleczka kokosowego, cukru i manioku. Do ugotowanego z cukrem mleczka kokosowego dodawany jest maniok i starty kokos. Całość smakuje wybornie, przypominając nieco tradycyjne, polskie krówki.
Rosquilles
Delikatne, pieczone ciasteczka o nazwie rosquilles są lubianą przez Nikaraguańczyków przekąską. Do ich przygotowania używa się mąki kukurydzianej, jaj, masła i sera o charakterystycznym, wędzonym posmaku, który nadaje ciasteczkom charakterystycznego aromatu.
Tres leches
Deser znany w całej Ameryce Środkowej, a także Południowej i Północnej. Smak ciasto zawdzięcza mieszance mlecznej, którą nasączany jest tradycyjny biszkopt. Podstawą masy mlecznej jest gotowane mleko słodzone, niesłodzone oraz śmietanka. Deser podaje się z sosem czekoladowym lub bitą śmietaną.
Fresco
Nikaragua słynie z różnego rodzaju ciekawych napojów. Niektórych smaków na próżno szukać w naszych szerokościach geograficznych. Fresco to typowe, nikaraguańskie słodkie napoje ze zmiksowanych, świeżych owoców z dodatkiem mleka lub wody oraz orzeźwiającego mieszankę lodu.
