Bogata kultura, barwny folklor, interesujące zabytki epoki kolonialnej oraz ciekawe stanowiska archeologiczne, a także szereg nowoczesnych ośrodków wypoczynkowych i dobrze wyposażona baza turystyczna w kraju, który jest gwarancją udanego pobytu, ponieważ w Panamie nikomu nie grozi nuda.
Barwne rafy koralowe i ponad 1600 malowniczych wysp wzdłuż wybrzeża Morza Karaibskiego na wschodzie oraz Oceanu Spokojnego na zachodzie. Piaszczyste plaże, a w głębi lądu Kordyliery, krajobrazy wulkaniczne z egzotyczną fauną i florą oraz Kanał Panamski – w Panamie znajdziemy wiele ciekawych miejsc.
Położenie Panamy w najwęższym miejscu Ameryki Środkowej, pomiędzy Pacyfikiem a Atlantykiem, w dużym stopniu buduje jej atrakcyjność turystyczną. Przyczyniają się do tego liczne wyspy (ok.1600) ciągnące się po obu stronach wybrzeża, wchodzące w skład państwa. Choć wschodnia część kraju ma charakter nizinny, w rzeźbie Panamy przeważają wyżyny oraz łańcuch Kordylierów. Najwyższy punkt w kraju znosi się na wysokość 3478 m n.p.m. Jest to Volcán Barú, położony w granicach parku narodowego o tej samej nazwie. Granicząca z Kolumbią i Kostaryką Panama zachwyca także 80-kilometrowym Kanałem Panamskim.
Klimat równikowy, wilgotny na południu oraz wybitnie wilgotny w północnej części Panamy, sprawia, że w kraju panują doskonałe warunki do wzrostu roślinności. Ponad 44% powierzchni zajmują w Panamie lasy równikowe. Ilość opadów na północy dochodzi do ok. 5000 mm w skali roku. W południowych częściach notuje się opady zwłaszcza w okresie letnim, a ich ilość dochodzi do 2500 mm rocznie. Cechą klimatyczną Panamy jest wysoki poziom nasłonecznienia oraz względnie stały poziom temperatury powietrza, utrzymującej się w niżej położonych obszarach w granicach 26-28°C praktycznie przez cały rok.
W rozwoju kulturalnym Panamy wydzielić można dwa zasadnicze wpływy. Jednym z nich jest kultura Hiszpanii, której posiadłością stała się Panama po podboju w XVI w. Inny wpływ ma dziedzictwo oraz tradycje indiańskie. Ruiny starożytnych miast epoki prekolumbijskiej znaleźć można przykładowo na półwyspie Azuero. W zabytki wpisane na listę UNESCO obfituje także stolica kraju – Panama City, założona w 1519 r. Na wybrzeżach, zarówno karaibskim, jak i pacyficznym oraz na wyspach ulokowały się atrakcyjne ośrodki wypoczynkowe oraz znane kąpieliska (San Miguel, La Palma, San Carlos czy Kobbe).
W sztuce Panamy szczególną uwagę zwraca stylowa architektura. Szereg zabytków podziwiać można w stolicy kraju. Zachwycająca jest starówka – Casco Viejo, gdzie znajduje się najsłynniejsza w kraju katedra z przyległym Placem Katedralnym oraz Teatr Narodowy czy Muzeum Kanału Panamskiego. Oprócz cennych zabytków architektonicznych, które wzbogacają krajobrazy miast, bogato przedstawia się urozmaicona sztuka ludowa siedmiu plemion, które zamieszkują obszary kraju i kultywują własne tradycje. Wśród plemion wyróżnia się plemię Kuna, znane z wyrobu charakterystycznych, różnobarwnych obrazów – molas.
Urzędowym językiem w Panamie jest język hiszpański. Ustanowienie hiszpańskiego oficjalnym językiem Panamy jest naturalną konsekwencją politycznej zależności państwa od jednej z dawnych potęg kolonialnych. Język ten, powszechnie znany i używany przez większość Panamczyków, stanowi ogniwo spajające różnorodne etnicznie społeczeństwo. W kraju wciąż żyje bowiem kilka plemion indiańskich, które, poza hiszpańskim, komunikują się w swoich rodzimych językach. Jednym z takich języków jest dulegaya, używany przez plemię Kuna. Społeczność ta zamieszkuje tereny pogranicza panamsko-kolumbijskiego.
Znaczna część społeczeństwa panamskiego to katolicy. Stanowią oni ponad 65% społeczeństwa. Wyznanie rzymsko-katolickie wyróżnia się też w krajobrazach miejskich, który wzbogacają stylowe świątynie katolickie. Drugim ważnym wyznaniem chrześcijańskim w Panamie jest protestantyzm, który reprezentuje prawie 25% Panamczyków. Najczęściej spotykanym wyznaniem są zielonoświątkowcy. Do mniejszości zaliczają się Mormoni (nieco ponad 1%), muzułmanie (ok.0,7%) i Świadkowie Jehowy (0,4%), Żydzi (0,4%). Około 6% społeczeństwa nie deklaruje przynależności religijnej, a ponad 0,4% wyznaje religie plemienne.
Tradycja i zwyczaje panujące wśród Panamczyków są bardzo różnorodne. Jest to skutkiem wielokulturowości panamskiego społeczeństwa, które tworzą Mulaci, Metysi, Murzyni oraz mieszkańcy pochodzenia europejskiego. W kraju wciąż funkcjonuje kilka plemion indiańskich, zachowujących własne tradycje i obyczaje. Ten rodzimy folklor, jaki poznać można podróżując po kraju, wydaje się najbardziej interesującym elementem rdzennych tradycji Panamy. Pod tym względem charakterystyczny jest rezerwat San Blas, pozostający autonomicznym stanem, gdzie poznać można zwyczaje i życie codzienne plemienia Kuna.
Tereny Panamy, jeszcze przed dominacją na tym obszarze Majów i Azteków, zasiedlane były przez rdzenną ludność indiańską, zwłaszcza z plemienia Czibczów. Odkrycie Panamy w 1501 r. włączyło ziemie dzisiejszego państwa w zasięg hiszpańskiej dominacji kolonialnej, najpierw w granicach Nowej Hiszpanii, a od 1717 r. Nowej Granady. Wyzwolenie spod panowania Hiszpanii przeniosło kraj w obszar wpływów Wielkiej Kolumbii. Znaczenie gospodarcze zawdzięcza Panama głównie budowie Kanału Panamskiego (1850-1855). Po licznych konfliktach w XX w. Panama od 1972 r. jest niezależną republiką.
Panamska kuchnia to różnorodność kulturowa ubrana w najrozmaitsze smaki z obszaru Morza Karaibskiego, wzbogacona aromatem owocowej i morskiej świeżości. Ryby, owoce morza, cytrusy, kokos, maniok, mango i banany, a także kurczak i wołowina – oto składniki królujące na panamskich stołach.
Niezwykłość panamskiej kuchni tkwi w charakterystycznej mieszance smaków. Hiszpańska tradycja kulinarna łączy się tutaj razem ze smakami typowo karaibskimi. Dlatego też potrawy wywodzące się europejskiej kuchni hiszpańskiej zyskują tutaj zupełnie odmienny charakter. Wszystko za sprawą przełamujących smak, często owocowych, dodatków bądź korzennych przypraw. W obszarze przybrzeżnym do prawdziwych specjałów należą owoce morza z krewetkami na czele i ryby. Do ulubionych dań należą tortille, pierożki impanadas oraz desery bananowo-kokosowe, kawa i pyszne koktajle owocowe.
Zupa z jukką
Korzenie manioku są bardzo popularnym składnikiem wielu potraw w obszarze Karaibów. Popularnym daniem z jukką jest zupa na bazie wołowiny albo kurczaka. O dania dodaje się także słodkie ziemniaki. W niektórych regionach kraju potrawę serwuje się również z dodatkiem owoców morza.
Impanadas
Tradycyjną przekąskę w formie smakowitych pierożków, zwaną impanadas, znają mieszkańcy całego obszaru Ameryki Środkowej. Pierożki nadziewa się mięsem, serem, kurczakiem i mieszanką warzyw oraz zapieka albo smaży na głębokim oleju. Serwowane bywają ze słonymi, jogurtowymi sosami.
Yuca frita
Jednym z rozmaitych sposobów przyrządzenia jednego z bardziej popularnych warzyw w Panamie, czyli jukki, jest smażenie jej na głębokim oleju. Tak przyrządzone frytki z korzenia manioku są świetnym dodatkiem do dań głównych, a także osobną przekąską, serwowaną z zestawem różnych surówek.
Cewice
Potrawę tę najczęściej spotkać można w Panamie w regonach przybrzeżnych. Nic w tym dziwnego, ponieważ na Cewice składają się kawałki surowych ryb, zamarynowane najczęściej w marynacie z soku limonowego. Danie podawane razem z surówkami ze świeżych pomidorów w oliwie z oliwek z przyprawami.
Tajadas
Ze względu na doskonałe warunki klimatyczne, sprzyjające uprawie bananów, owoc ten bywa najczęstszym składnikiem panamskich deserów. Tajadas to najlepszy przykład prostego deseru, którego podstawę stanowi pieczony banan. Owoc serwowany jest z cynamonem, lodami i bitą śmietaną.
Koktajl z banana i mango
W ciepłym klimacie Panamy doskonale przyjął się zwyczaj przyrządzania aromatycznych owocowych koktajli. Mieszać ze sobą można różne, świeże owoce. Największą popularnością cieszy się jednak połączenie banana i mango, często z mleczkiem kokosowym albo pomarańczą, schłodzone kostkami lodu.
Sernik z mango
Jednym z często przygotowywanych w Panamie ciast jest lekki sernik, który zyskuje w tych regionach geograficznych delikatnie egzotyczny charakter. Wszystko za sprawą owocu mango, który bywa dodawany jako składnik ciasta. Smak sernika, ale także jego wygląd urozmaica wykończenie białą czekoladą.
Pudding ryżowo-kokosowy
Ryż, który bywa w Panamie dodatkiem do dań mięsnych doskonale sprawdza się również w wersji słodkiej. Rozdrobniony, z dodatkiem mleczka kokosowego, wzbogacony aromatem skórki pomarańczowej stanowi wyśmienity deser. Pudding taki podawany bywa z bakaliami albo z sosami owocowymi bądź dżemem.