Zwiedzanie Papui Nowej Gwinei to jak układanie puzzli, podróżowanie po kraju będącym niezmierzoną mozaiką kulturową, gdzie mieszkańcy sąsiadujących wiosek posługują się różnymi językami, a za pomocą prostych narzędzi nadają drewnianym wyrobom magiczne właściwości amuletów.
Papua Nowa Gwinea to miejsce, w którym czas się zatrzymał. Ludzie rzadko korzystają tu ze zdobyczy nowych technologii, wierząc, że wszystko co potrzebne do życia zapewni natura. To kraj niespotykanych w innych rejonach globu roślin i zwierząt oraz dziewiczych raf czekających na odkrywców.
Papua Nowa Gwinea znajduje się w Oceanii. Większa część państwa umiejscowiona jest na wyspie zwanej Nową Gwinea. Reszta lokuje się na 2800 podobnych obiektach. Opisywany kraj posiada granicę lądową jedynie z Indonezja. W pobliżu znajdują się również Australia oraz Wyspy Salomona. Linię brzegową Papui Nowej Gwinei kształtuje Ocean Spokojny, Morze Nowogwinejskie oraz Koralowe. Jest to kraj górzysty, na terenie którego są rozlokowane liczne stożki wulkaniczne. Państwo otaczają rafy koralowe wpływające na jego popularność wśród turystów.
Klimat Papui Nowej Gwinei określa się jako gorący i wilgotny. Pojawiają się tutaj dwie pory roku: sucha i deszczowa, ale w praktyce pierwsza z nich oznacza rzadsze opady, a druga częstsze. Wyjątek od tej reguły stanowi Port Moresby, gdzie nazwy obu okresów wskazują na faktycznie zachodzące w nich procesy. Temperatura na wybrzeżach waha się zazwyczaj od 25 do 30ºC. Im bardziej w głąb lądu tym zimniej. O ile w ciągu dnia termometry wskazują tu ok. 20ºC, tak należy się przygotować na znaczne ochłodzenie nocą. Powinniśmy o tym pamiętać zwłaszcza jeśli wybieramy się w góry.
Opisanie złożoności kultury Papui Nowej Gwinei jest zadaniem spędzającym sen z powiek dużej części archeologów. Zamieszkujące kraj plemiona tworzą coś na kształt małych wspólnot narodowych, kultywujących obyczaje i tradycje, które na terenie sąsiedniej osady mogą się wydać niezrozumiałe. Większa część obywateli kraju zajmuje się rolnictwem oraz polowaniem. Kobiety opiekują się gospodarstwem domowym oraz dbają o znajdujące się w nim zwierzęta. Członkowie poszczególnych wiosek zazwyczaj należą do tej samej rodziny lub klanu.
Sztuka Papui Nowej Gwinei jest niezwykle zróżnicowana, co wynika z faktu, że zamieszkujące ją plemiona unikają nawiązywania wzajemnych kontaktów. Takie elementy kulturowe jak tańce, muzyka, rzeźby oraz pokrywanie ciała malowidłami są powiązane z życiem religijnym tubylców. Członkowie szczepów wykonują maski będące chlubą kraju. Tworzy się je m.in. w drewnie, a następnie dekoruje przy użyciu gliny, dodając elementy wykonane z muszli, włosów, a nawet świńskich zębów. Na szczególną uwagę zasługują również ozdoby wojenne oraz amulety mające zapewnić posiadaczom przychylność bogów.
W Papui Nowej Gwinei używa się ok. 770 języków. Na szczęście dla turystów urzędowym językiem kraju jest angielski, aczkolwiek dużą popularnością cieszy się pidgin. Bazuje on na wielu zapożyczeniach pochodzących m.in. z niemieckiego oraz indonezyjskiego. Najjaskrawiej uwidaczniają się w nim jednak zwroty używane przez brytyjskich kolonialistów. Warto nauczyć się chociaż paru słów w pidgin, gdyż w ten sposób łatwiej zyskać przychylność mieszkańców wysp. W ramach zachęty należy stwierdzić, że język ten składa się jedynie z 1300 wyrazów i uchodzi za względnie łatwy.
Według konstytucji Papua Nowa Gwinea jest krajem chrześcijański. Poszczególne kościoły odgrywają dużą rolę w życiu mieszkańców. Szacuje się, że ok. 28% tamtejszego społeczeństwa opowiada się za wiarą katolicką, kolejną pod względem wielkości grupę wyznaniową stanowią luteranie. Nie oznacza to jednak, że tubylcy wyrzekli się religii plemiennych. Bóstwa, którym oddają część, powiązane są z warunkami, w którym przyszło im egzystować. Jeśli więc wiosce szczególnie zagraża pobliska populacja krokodyli, można się spodziewać, że zwierzęta znajdą swoje odzwierciedlenie w tamtejszym systemie wierzeń.
O tym że mieszkańcy Papui Nowej Gwinei szanują tradycję świadczy zarówno ich sztuka mająca pierwotny charakter oraz plemienne wierzenie religijne, które pomimo silnych wpływów Kościoła katolickiego nadal są powszechnie kultywowane. Tutejsze społeczeństwo charakteryzuje się dobrze zarysowanym podziałem na grupy społeczne. Nie panuje tu jednak porządek dynastyczny. Syn wodza, jeśli chce przejąć władzę po ojcu, musi udowodnić, że na nią zasługuje tzn. wykazać odwagą, zdolnościami przywódczymi, a w niektórych plemionach, również wiedzą magiczną.
Europejczycy dowiedzieli się o istnieniu Papui Nowej Gwinei dzięki portugalskiemu odkrywcy, Jorgemu de Menesesowi. Dzisiejsze państwo powstało z połączenia dwóch terytoriów. Nad pierwszym z nich pieczę sprawowali Brytyjczycy, a nad drugim Niemcy. Po I wojnie światowej naród pochodzenia germańskiego musiał zrzec się praw do posiadanego regionu na rzec Australijczyków, którzy w tym czasie władali już angielską częścią kraju. Papua Nowa Gwinea odzyskała niepodległość w 1975 r. Do dziś jest jednak silnie powiązana z Wielką Brytanią. Za głowę państwa uznaje się bowiem Elżbietę II.
Nieważne czy lubimy restauracje, gdzie poza zachodnim jedzeniem da się znaleźć miejscowe specjały, preferujemy szybkie posiłki na straganach, wolimy sami poeksperymentować ze składnikami czy też zobaczyć, jak tubylcy przyrządzają kulinarne specjały. Destynacja pozostaje ta sama: Papua Nowa Gwinea.
Kulinarny świat Papui Nowej Gwinei zachwyci przede wszystkim tych, którzy lubią prostotę, owoce morza oraz azjatycką kuchnię. To jedyna swego rodzaju szansa na spróbowanie kaukau, słodkiej odmiany ziemniaka, która przywędrowała do kraju z Ameryki Południowej. Jeśli będziemy mieli szczęście, zobaczymy też, jak powstają potrawy przygotowywane w „podziemnym piekarniku”. Miejscowi nadali mu miano mumu. To niepowtarzalna okazja, by oczekując na przygotowanie dania, przenieść się w zamierzchłą przeszłość i podglądnąć tamtejsze życie.
Surowa ryba kokoda
Przyrządzenie potrawy wymaga sporej ilości czasu, bo najpierw należy marynować rybę przez ok. 6-8 godzin w soku cytrynowym. Później całość polewa się mleczkiem kokosowym wymieszanym z czosnkiem i dekoruje pomidorami, jajkami, cebulą oraz ogórkami. Danie serwuje się z pieczonymi bananami.
Potrawka z kurczaka
Przygotowanie tego dania jest niezwykle proste. Wymaga zmieszania kurczaka z warzywami i doprawienia całości mleczkiem kokosowym. Należy dodać, że wspomnianego mięsa rzadko używa się w opisywanej kuchni. Bardziej popularne są produkty pochodzące z wieprzowiny.
Pieczone słodkie ziemniaki
Głównym składnikiem dania są wspomniane wcześniej ziemniaki kaukau. Po ich ugotowaniu, dodaje się do nich masła, cebuli, cynamonu, jajek oraz mleka, a następnie doprawia solą i pieprzem. Całość zapieka się przez mniej więcej 35-40 minut w temperaturze 160ºC.
Kokos z warzywami
Do przygotowania tego dania o mylącej nazwie wykorzystuje się następujące warzywa: marchewki, kaukau, cukinię, paprykę, bakłażany oraz groszek. Każdy z wymienionych składników gotuje się osobno, ale w tej samej wodzie. Walory smakowe potrawy zwiększają mleczko oraz wiórki kokosowe.
Ciasto bananowe
Jest to prosty do przyrządzenia przysmak, którego przygotowanie zajmuje ok. godziny. Najpierw należy ubijać masło, cukier i wanilię aż uzyskamy kremową konsystencję. Następnie mieszamy jajka z bananami i mąką, a mleko z sodą oczyszczoną. Po połączeniu ingredientów całość zapieka się ok. 40 minut.
Krakersy kundu
Wspomniane krakersy charakteryzują się dużym rozmiarem. Należy pamiętać, że są dosyć twarde. Warto je spróbować, ponieważ występują w nietypowych smakach jak np. wołowina. Kosztują niewiele i można je łączyć z masłem orzechowym lub pastą drożdżową popularną w tych rejonach świata.
Ciasto ryżowe z bananami
Jest to kolejna prosta receptura oparta na typowych dla Papui Nowej Gwinei składnikach. Danie często podaje się na talerzykach wykonanych z liści bananowych. Potrawa cieszy się dużą popularnością również w Indonezji. Mąkę ryżową niezbędną do wykonania przysmaku można przygotować samemu.
Saksak
Saksak jest uważany za jedną z najczęściej spożywanych przekąsek na terenie Papui Nowej Gwinei. Sporządza się go wykorzystując liście bananowca, owoce wspomnianego drzewa, tapiokę (skrobię otrzymaną z manioku) i mleczko kokosowe. Deser charakteryzuje się łagodnym, słodkim smakiem.
