Paragwaj jest krajem gdzie motyle skradły trochę błękitu nieba by pokryć nim skrzydła, nieokiełzanej przyrody rodzącej jaguary, zawiłych jaskiń i opadających jednostajnie wodospadów: tworów nieposkromionej rzeki, która niebieską wstęgą przecięła kraj na dwie niepodobne, a jednak harmonijne części.
Poza prekolumbijskimi ruinami, które pamiętają czasy największych cywilizacji naszego globu, bogatym wyborem tkanin szytych według zaleceń samych bogów, Paragwaj oferuje nam również słońce. To na niebie i na ulicach, na twarzach ludzi, zapewne dodawane do wyciskanych przez nich cytrusowych soków.
Paragwaj znajduje się w Ameryce Południowej. Jako jedyne z usytuowanych na kontynencie państw nie posiada dostępu do morza. Po jego wschodniej stronie jest położona Brazylia, po północnej Boliwia, a po południowej Argentyna. Powierzchnię kraju szacuje się na ok. 406 750 km². Stolica, Asunción, sytuuje się w zachodniej części Wyżyny Brazylijskiej. Przepływająca przez Paragwaj rzeka, o tej samej nazwie co opisywane państwo, dzieli region na dwie części: wschodnią wyżynną Paraneñę oraz zachodnią równiną zwaną Chaco.
Paragwaj jest położony w strefie klimatu zwrotnikowego. Występują tu dwie pory roku: sucha zima oraz deszczowe lato. Podczas pierwszej z nich termometry wskazują pomiędzy 38 a 40ºC, w drugim okresie oscylują w granicach 15-20ºC. Pory roku rozkładają się tutaj odwrotnie niż w Polsce: za najzimniejszy miesiąc uznaje się lipiec. Dlatego zaleca się odwiedzać Paragwaj pomiędzy majem a wrześniem. Średnia roczna suma opadów wynosi ok.1500 mm, przy czym ich nasilenie jest zależne od regionu kraju. Przy granicy z Boliwią w przeciągu 12 miesięcy nie pojawia się więcej niż 400 mm wody deszczowej.
Paragwajczycy są najszczęśliwszym narodem świata. Tak wynika z badań przeprowadzonych przez Instytut Gallupa. Potwierdzają to również relacje podróżników odwiedzających ten kraj. Paragwajczycy są uśmiechnięci i życzliwi. Chętnie zapraszają obcych do wspólnej konsumpcji, a mieszkańcy niewielkich wiosek z przyjemnością pomagają w znalezieniu noclegu. Czasem zaoferują gościnę we własnym domu, czasem skierują do pobliskiej świetlicy lub kościoła. Zapytani o receptę na szczęśliwe życie odpowiadają, że nic nie raduje bardziej niż czas spędzony w gronie przyjaciół połączony ze spożywaniem tereré.
Paragwajska sztuka to hołd i uwielbienie codzienności. Możemy tu spotkać torebki zdobione za pomocą indiańskich symboli wyrabiane przez członków plemienia chulupís oraz guampas, naczynia o opływowych kształtach służące do spożywania tereré. Królową paragwajskich wyrobów jest jednak Ñandutí. Mianem tym określa się koronki oparte na wzorach geometrycznych, imitujące pajęczą sieć. Według legendy zostały one zesłany przez boga księżyca i stały się przyczyną sporu pomiędzy dwoma młodzieńcami konkurującymi o rękę dziewczyny. Zdradliwa uroda tkaniny doprowadziła nawet do śmierci jednego z nich.
Na terenie Paragwaju status języków urzędowych posiadają hiszpański i guarani. Drugi z nich pierwotnie występował jedynie w formie ustnej. Jezuici usystematyzowali go oraz umożliwili odtworzenie poszczególnych słów na papierze. Większość Paragwajczyków odczuwa silną więź emocjonalną z opisywanym językiem. Jedynie strefy wyższe preferują używanie hiszpańskiego. Na terenie kraju słyszy się również joparę, będącą mieszanką dwóch wcześniej opisanych języków. Jeśli wybieramy się do Paragwaju, znajomość hiszpańskiego wystarczy by rozwiązać większość problemów. Angielski niewiele nam tu pomoże.
Na terenie kraju dominują katolicy. Z powyższym wyznaniem utożsamia się blisko 90% społeczeństwa. Kolejną grupę religijną stanowią protestanci. Niewielki odsetek populacji to wyznawcy religii plemiennych, żydzi, muzułmanie oraz buddyści. W związku z dużym zaangażowaniem w życie duchowe, Paragwajczycy organizują liczne pielgrzymki do miejsc świętych. Jedna z największych procesji ma miejsce pomiędzy 28 listopada a 8 grudnia. Jej uczestniczy zmierzają do sanktuarium Matki Boskiej Caacupé, najważniejszej z tutejszych patronek.
Paragwajczycy przywiązują ogromną wagę do tradycji. Wierzą bowiem, że w ten sposób kształtują tożsamość narodową, coś co zostało im odebrane przez hiszpańskich najeźdźców. Biorąc udział w pochodach z okazji świąt, przebierają się w tradycyjne stroje: kobiety wkładają białe bluzki i kilkuwarstwowe kolorowe spódnice; u mężczyzn dominuje czerń i biel. Nie tylko dorosłych obowiązuje odpowiedni ubiór, rodzice przekazują te zasady również dzieciom. Dużym poważaniem cieszy się w opisywanym społeczeństwie rodzina, a zwłaszcza chrzestni mający ogromni wpływ na życie swoich podopiecznych.
Zanim Paragwaj stał się kolonią, zamieszkiwali go Indianie, w większości Guaranie. Hiszpanie pojawili się tu w XVI w. Początkowo kraj wchodził w skład Wicekrólestwa Peru a następnie La Platy. Wydarzenia w Buenos Aires, w wyniku których doszło do obalenia rządów kolonistów, wpłynęły na Paragwajczyków, motywując ich do buntu. Zakończył się on w 1811 r. odzyskaniem przez kraj niepodległości. Początkowo państwo prosperowało dobrze, ale liczne wojny i konflikty wewnętrzne doprowadziły do osłabienia gospodarczego. Obecnie sytuacja jest ustabilizowana, a na czele rządu stoi Horacio Cartes.
Kuchnia paragwajska to mieszanka wpływów guarańskich, hiszpańskich, włoskich oraz portugalskich. Często używa się w niej manioku oraz kukurydzy. Z mięs dużą popularnością cieszy się wołowina, według niektórych smakoszy uważana za najlepszą pod względem jakościowym na świecie.
Kuchnia paragwajska to przede wszystkim napoje takie jak maté oraz tereré. Pierwszy z wymienionych trunków to napar ze zmielonych liści ostrokrzewu, drugi działa orzeźwiająco, przyrządza się go na zimno i dominuje w nim ten sam składnik. Oba płyny można spożywać w specjalnie przygotowanych do tego naczyniach. Ich picie jest formą odprężającego rytuału, a przy okazji pozytywnie wpływa na zdrowie. Opisane napoje są bogate w witaminy oraz mikroelementy, dodają sił, zmniejszają poczucie głodu oraz poprawiają przemianę materii. To jedne z najsmaczniejszych lekarstw świata.
Mbeyu
To potrawa, którą większość Europejczyków określiłaby mianem placka, podczas gdy dla Paragwajczyków jej nazwa oznacza tort. Danie wykonuje się m.in. ze skrobi, mąki kukurydzianej, jajek, sera i mleka. Jest ono niezwykle pożywne, co wykorzystywali mieszkańcy kraju podczas licznych wojen domowych.
Sopa paraguaya
Wbrew nazwie powyższe danie nie jest zupą, a biszkoptem o słonym smaku, który powstał w wyniku połączeniu wpływów kuchni guarańskiej z jezuicką. Indianie są odpowiedzialni za obecność w cieście m.in. mąki ryżowej, wpływom europejskim należy natomiast przypisać pojawienie się w nim sera oraz jajek.
Vorí vorí
To danie o spornej historii, popularne na terenie Argentyny i Paragwaju. Mieszkańcy ostatniego ze wspomnianych krajów twierdzą jednak, że powyższa potrawa przywędrowało do sąsiadów dzięki emigrantom. Vorí vorí to pożywna zupa, przypominająca rosół, z dodatkiem klusek kukurydzianych i sera.
Puchero
To danie, świadczące o wpływach hiszpańskich w paragwajskiej kuchni, można porównać do lecza. Potrawa składa się mięsa oraz warzyw. W jego paragwajskiej wersji dominują m.in. papryka, marchewka oraz ziemniaki. Skład potrawy jest jednak zróżnicowany ze względu na klasę społeczną, która ją spożywa.
Chipas
Jest to obwarzanek wykonany z manioku, sera oraz jajek. Chipas są smaczne pod każdą postacią, ale najlepiej spożywać je na ciepło. Ciastka można kupić w sklepach zwanych chiperias, albo u sprzedawców, którzy przechadzają się ulicami miast, niosąc opisany przysmak w wielkich koszach na głowie.
Dulce de leche
Jest to krem popularny na terenie Ameryki Południowej, jak i również poza jej granicami. W Paragwaju spożywa się go często jako dodatek do śniadań, smarując nim chleb. Można go również dodawać do ciast. Powstaje w wyniku gotowania mleka z cukrem. Zdecydowanie osłodzi nam trudy codziennych wojaży.
Andái Kamby
Jest to dosyć nietypowy deser, dlatego warto go spróbować, będąc w Paragwaju. Jego główny składnik stanowi dynia. Należy ją gotować aż do momentu gdy zmięknie. Następnie wykonuje się z niej puré, dodaje cukru oraz mleka. Deser charakteryzuje się słodkim smakiem, a jednocześnie uchodzi za zdrowy.
Mazamorra
Mimo że podobne danie spożywa się na terenie Hiszpanii, uznaje się, iż paragwajska mazamorra jest potrawą pochodzenia indiańskiego. Jej główny składnik stanowi bowiem kukurydza locro, uważana przez kultury prekolumbijskie za jedno z najważniejszych zbóż. Mazamorrę podaje się również na zimno.
