Polska jest krajem tak wszechstronnym, że praktycznie każdy turysta znajdzie tutaj coś dla siebie. Dostęp zarówno do morza, jak i jezior czy gór pozwala na aktywne spędzenie czasu przez fanów różnych sportów. Wiele miejscowości przyciąga turystów swoją historią i odnowionymi zabytkami.
Coraz większa rzesza turystów każdego roku zdecyduje się na urlop w Polsce. Dziś kraj ten otwarty jest nie tylko na fanów zabytków oraz historii, ale również tych, którzy chcą poobcować z dziką przyrodą. Odnowa terenów historycznych i przyrodniczych przyczynia się do wzrostu popularności Polski.
Polska zlokalizowana jest w Europie Środkowej i posiada dostęp do Morza Bałtyckiego. Długość wybrzeża morskiego to około 770 kilometrów, jednak granice morskie to tylko 440 kilometrów. Najdłuższa granica oddziela Polskę na południowym zachodzie od Czech - liczy ona sobie prawie 800 kilometrów. Na południu znajduje się granica ze Słowacją, przechodząca m.in. przez Tatry. Z zachodu Polska graniczy z Niemcami. Południowo-wschodnia granica oddziela kraj od Ukrainy, wschodnia - od Białorusi. Na północnym wchodzie zlokalizowana jest najkrótsza granica z Litwą (ok. 104 km), a na północy - z Rosją.
Całe terytorium Polski leży w strefie klimatu przejściowego, co oznacza, że wyróżnione są cztery pory roku, zaś pogoda może być skrajnie różna, zależnie od obszaru kraju. Średnia, roczna temperatura siga ok. 4 stopni na północnym zachodzie do ok. 9 stopni na południowym zachodzie. W obszarach górskich temperatura jest znacznie niższa przez większość roku; tam również występują najbardziej obfite opady nawet ponad 1400 mm. W centralnej Polsce opady oscylują ok. 500 mm. Zimą występują przymrozki i mrozy nawet do ponad -20 stopni, lato zaś bywa upalne - nawet ponad 30 stopni.
Kultura polska ma bardzo silne korzenie w kulturze plemion Polan, które zamieszkiwały niegdyś te ziemie. Tradycje kulturowe są zbieżne z krajami ościennymi, które również mają słowiański rodowód, np. z Ukrainą czy Litwą. Na uwagę zasługują rozmaite, pomniejsze społeczności lokalne, wyróżniające się własnymi wzorcami kulturowymi. Jednym z najciekawszych regionów tego rodzaju są Kaszuby, gdzie nadal istnieje indywidualny język kaszubski, nauczany w szkołach. Na Śląsku silnie zaznacza się odrębność społeczna. Tereny góralskie, zwłaszcza w okolicach Zakopanego, mają swoją gwarę oraz zwyczaje.
Praktycznie z każdego etapu rozwoju sztuki polskiej pozostały bardziej i mniej cenne zabytki. Szczególnie na uwagę zasługują duże miasta, w których nie brak nie tylko zabytków z dziedziny architektury, jak również rozmaitych muzeów gromadzących m.in. rzeźby czy obrazy. Zarówno w Warszawie, jak i Krakowie, Wrocławiu czy Lublinie albo Poznaniu znajdzie się obszar Starego Miasta, gdzie zlokalizowanych jest sporo zabytków z różnych okresów. Na wschodzie kraju na uwagę zasługuje nazywany Perłą Renesansu Zamość, zaś na Mazurach znaleźć można Wilczy Szaniec z czasów II Wojny Światowej.
Językiem oficjalnym w Polsce jest język polski, uznawany za jeden z języków naturalnych. Należy on do grupy języków zachodniosłowianskich w rodzinie języków indoeuropejskich. Po polsku mówi około 44 milionów osób na całym świecie, jeśli brać pod uwag posługiwanie się nim jako językiem natywnym. W Polsce w mniejszym miastach raczej dobrze widziane jest znanie polskich zwrotów, jako że ludność miejscowa, zwłaszcza starsza, nie posługuje się językami europejskimi. W dużych miastach i ośrodkach turystycznych bez problemu można porozumiewać się po angielsku.
Polska jest krajem, który konstytucyjnie preferuje wolność wyznaniową. Oznacza to, że wyznawanie żadnej religii nie jest problematyczne. Polska posiada konkordat z Watykanem, a religia dominująca, czyli katolicka, nauczana jest w szkołach. Katolików w Polsce jest około 87%, z czego zdecydowana większość to katolicy rzymscy. Niecałe 1,5% osób wyznaje prawosławie. Niecałe 0,5% społeczeństwa to wyznawcy protestantyzmu. Reszta religii reprezentowana jest przez mniej niż 0,20% ludności. Co ciekawe, istnieje również ok. 0,1% rodzimowierców.
Polacy są narodem dość sympatycznym, a młode pokolenie chętnie pomaga obcokrajowcom czy turystom i odpowiada na pytania. Na ulicy nie obowiązują żadne rygorystyczne normy pod względem zachowania czy wyglądu - standard są europejskie. W restauracjach nie ma zwyczajów dotyczących spożywania posiłków. Zazwyczaj zostawia się napiwek wysokości maksymalnie 7-10% kwoty zamówienia. Nie istnieją w zasadzie tereny niedostępne dla turystów. Poruszanie po całym kraju jest bezpieczne, również własnym transportem. Unikać należy niebezpiecznych dzielnic dużych miast, zwłaszcza po zmroku.
Początki Polski datuje się na IX wiek, kiedy władzę nad plemionami zamieszkującymi obecną Polskę, głównie Polanami, przejął ród Piastów. W niedługim czasie po tym rozpoczęła się również chrystianizacja kraju, który po dziś uznaje się za silnie katolicki. Od tej pory był to kraj monarchistyczny. Największy rozkwit Polski przypada na okolice XVI wieku i unię z Litwą. Następnie rozpoczął się okres rozborów, a potem i zaborów, trwający 123 lata aż do uzyskania niepodległości w 1918 roku. Polska została dość poważnie zniszczona w trakcie obu Wojen Światowych.
Polska kuchnia łączy w sobie tradycyjne potrawy tego regionu z wpływami, głównie niemieckimi, rosyjskimi czy żydowskimi. Religia nie nakłada żadnych ograniczeń na spożywane posiłki, dlatego w restauracjach spotkać można różne dania. Typowa kuchnia regionalna często określana jest jako ciężkostrawna.
Kuchnia polska bazuje przede wszystkim na warzywach korzeniowych - głównie ziemniakach, marchewce, pietruszce - oraz na drobiu i wieprzowinie. Niegdyś popularna była wołowina, obecnie jednak zeszła ona na dalszy plan. Zależnie od obszarów, popularne są również inne gatunki mięsa, np. jagnięcina w okolicach górskich, a także ryby i owoce morza na wybrzeżu. Kuchnia polska ma charakter raczej dość tłusty i dla wielu ciężkostrawny. W daniach pojawia się sporo przetworów. Typowe dania kuchni polskiej są zwykle mięsne i bardzo sycące.
Kapuśniak
Jedna z klasycznych zup z obszaru Polski, w tradycyjnej formie przygotowywana na bazie kapusty kiszonej. Zupę gotuje się na wywarze z żeberek oraz wędzonych kości, czasem dodając do niej również skwarki. Jedną z odmian kapuśniaku jest również kwaśnica, podawana przede wszystkim w górach.
Czernina
Jedna z bardzo klasycznych potraw, wzięta jeszcze z kuchni staropolskiej. Zwana jest również czarną zalewajką albo czarną polewką. Przygotowuje się ją na bazie rosołu z dodatkiem krwi z kaczki albo gęsi, czasem również królika. Dodatkami są m.in. cukier, ocet czy świeże oraz suszone owoce.
Pierogi
Pierogi są potrawą typową dla kuchni słowianskiej. Wykonuje się je z mąki zaparzanej ciepłą wodą oraz różnych rodzajów nadzienia. Do najbardziej klasycznych należą pierogi ruskie - z ziemniakami i serem białym. Spotkać można też pierogi z mięsem czy sezonowe, z owocami.
Chłodnik
Rodzaj zupy podawanej na zimno, typowej zwłaszcza w lecie, podczas upałów. Istnieje kilka regionalnych odmian chłodnika, jednak najbardziej popularny jest litewski. Wykonuje się go z botwinki zalanej zsiadłym mlekiem albo kwaśną śmietaną. Dodatkami są świeże, poszatkowane warzywa.
Naleśniki
Polskie naleśniki powstały na bazie kuchni francuskiej, która wzbogaciła dotychczasowy proces przygotowywania podpłomyków. Naleśniki są dość cienkie, mniej puszyste; mogą być przygotowane na słodko albo wytrawnie. Podaje się je z nadzieniem, np. serem żółtym, dżemem czy pieczarkami.
Racuchy
Racuchy są daniem deserowym, które często przygotowywane jest również jako słodki obiad bądź przekąska. Zależnie od regionu, sposób ich wykonania jest różny. Zwykle robione jest ciasto z mąki, mleka oraz jajek (czasem drożdży) z dodatkami świeżych owoców, z którego piecze się na złoto małe placki.
Mazurek
Jeden z typowych deserów polskich kojarzony przede wszystkim z okresem Wielkanocy. Każdy region zazwyczaj ma swój własny sposób na przygotowywanie mazurków. Zwykle są one robione na cieście kruchym albo marcepanowym, na które kładziony jest gęsty krem orzechowy.
Piernik
Kolejne ciasto sezonowe, pieczone przede wszystkim na Boże Narodzenie. Spotyka się je zarówno w formie ciasta z keksówki, jak również niewielkich ciasteczek ozdobionych lukrem. Piernik ma charakterystyczny, ciemny kolor oraz smak i zapach zawdzięczany przyprawie korzennej.
