Tunezja to jeden z najmniejszych krajów Afryki, który jest najchętniej odwiedzany przez turystów. Poniekąd bierze się to z liberalnego podejścia do obyczajów, szokującego w państwe islamskim. Na pewno w Tunezji jest co robić: zachęca piękne wybrzeże Morza Śródziemnego, jak i zabytkowa Kartagina.
Tunezja jako kraj islamski, jednak nadal bardzo liberalny, zachęca do przyjazdu coraz większe rzesze turystów. Rozwojowi turystyki sprzyja również niesamowity, bardzo ciepły i przyjazny klimat, a także przesycone historią regiony Kartaginy. Dopełnieniem całości jest pyszne, multikulturowe jedzenie.
Tunezja to kraj o rodowodzie arabskim, leżący jednak w Afryce. Jest najmniejszym tego typu krajem w Afryce Północnej. Poprzez swoje położenie sąsiaduje tylko z dwoma państwami: Algierią na zachodnie i Libią na wschodzie. Suma długości linii granic lądowych jest nieco większa od długości linii brzegowej, poprzez którą Tunezja ma dostęp do basenu Morza Śródziemnego. Pomimo niewielkiego obszaru, Tunezja jest dość mocno zróżnicowana pod kątem ukształtowania terenu. Rozmiar kraju liczony od północy do południa jest ponad dwukrotnie większy od linii łączonej wschód i zachód.
Ze względu na rozpiętość kraju, klimat Tunezji jest zróżnicowany. Wybrzeże obejmuje klimat śródziemnomorski, wschód kraj - suchy, zaś północ - podzwrotnikowy. Im bardziej wgłąb kontynentu, tym cieplej. Na wybrzeżu temperatury rzadko spadają poniżej zera, podczas gdy na kontynencie praktycznie nigdy się to nie zdarza. Sumy opadów są niskie i na skalę kraju rzadko sięgają powyżej 400 mm. Od października do przełomu kwietnia w najbardziej suchych regionach panuje pora deszczowa. Poza nią w głębi kraju, zwłaszcz z dala od wybrzeża, mogą panować temperatury przekraczające latem nawet 45 stopni.
Kultura Tunezji to pomieszanie wczesnych wpływów starochrześcijańskich z kulturą islamską oraz arabską. Dziś w znacznym stopniu można mówić o wpływie Europy na kulturę tunezyjską, jednak nadal wiele jej elementów zachowało się w formie zabytkowej. Na szczególną uwagę zasługują tutaj elementy rzemiosła artystycznego, które wyróżnia się arabskim rodowodem i jest kultywowane do dziś. Fanom odszukiwania historii i kultury regionu w zabytkach szczególnie odpowiadać będą okolice Kartaginy, gdzie zachowały się wpływy rzymskie, bizantyjskie, a potem również arabskie.
W sztuce Tunezji można zaobserwować wpływy wszystkich kultur, które zamieszkiwały ten obszar. Do najstarszych zaliczają się rozmaite rysunki naskalne oraz sarkofagi, które odkryto zwłaszcza w okolicach Kartaginy. Kultura starożytna pozostawiła po sobie przede wszystkim budowle starorzymskie oraz bizantyjskie, dziś zachowane w średnim stanie. Niewiele jest architektury związane z kulturą starochrześcijańską, natomiast zdecydowanie wybija się budownictwo powiązane z islamem, głównie zabytkowe meczety i minarety.
Oficjalnym językiem Tunezji jest język arabski. Pochodzi on od języków afroazjatyckich, a konkretniej - semickich. Szacuje się, że na świecie językiem arabskim posługuje się ponad 200 milionów osób. Jest to język urzędowy wielu państw północnej Afryki. Język arabski posiada swój własny alfabet oraz niestandardowy zapis, biegnący od prawej do lewej strony kartki. Przed wyjazdem do Tunezji warto zapoznać się z zapisem i wymową podstawowych zwrotów w tym języku. W większych miastach i regionach turystycznych można zwykle porozumieć się po francusku i włosku, rzadziej po angielsku.
Rodowód arabski przyniósł Tunezji ok. 99% społeczeństwa w wyznaniu islamskim. Właściwie większość muzułmanów zalicza się do odłamu sunnickiego, niewielki odestek zaś do sufickiego. Choć w Tunezji istnieje swoboda wyznaniowa, to zabrania się skłaniania innych do przejścia na swoją wiarę - dotyczy to wszystkich religii prócz islamu. Przejście z islamu na religię chrześcijańską nie jest mile widziane i zostaje obciążone sankcjami obywatelskimi. Wyznania chrześcijańskie liczą ponad 20 tysięcy wyznawców i są to głównie imigranci z krajów europejskich.
Tunezja jest krajem liberalnym w przepisach. Kobiety mają tutaj prawo do nauki, przebywania w większości miejsc publicznych bez nakrycia głowy, a także do zasiadania w urzędach i brania udziału w polityce. Turysty nie powinny dziwić prostytutki i zaproszenia do domów publicznych - są one w Tunezji legalne. W restauracjach i barach obowiązują zwykle europejskie standardy. Na południu kraju zwyczaje są bardziej restrykcyjne, zwłaszcza jeśli chodzi o młode, samotne kobiety - nie powinny się one wybierać wieczorami na samotne przechadzki. W meczetach obowiązuje skromny, zakryty strój.
Początki zaludnienia w tym regionie sięgają ok. 800 roku p.n.e., kiedy obszar ten podlegał pod Kartaginę. Okres ten był bardzo rozwojowy i bogaty aż do upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego. W okolicach 800 roku n.e. teren ten został zislamizowany oraz był rządzony przez wiele dystansji hafsydzkich. Pod koniec XVI wieku teren obecnej Tunezji włączono do Imperium Osmańskiego. Od końca XIX do połowy XX wieku Tunezja pozostawala pod wpływami francuskimi, by w 1956 odzyskać niepodległość. W nowożytności obszar był atakowany przez siły izraelskie. Często toczą się tam bunty przeciwko biedzie.
Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że kuchnia tunezyjska, choć multikulturowa, wyróżnia się jedną cechą: ostrością! Uważana jest ona za jedną z najbardziej pikantnych kuchni świata, co wynika z używanych w tym regionie przypraw. Warto jej spróbować, bo ostrość nie zakłóca smaku i aromatu dań.
Kuchnia tunezyjska łączy w sobie wpływy wielu różnych kultur. Przede wszystkim podstawą jest kuchnia śródziemnomorska oraz arabska, ze względu na położenie oraz historię tego kraju. Do tego dołączają również wpływy europejskie, zwłaszcza francuskie, a także naleciałości afrykańskie, płynące z głębi kontynentu. Na talerzu zwykle panują odcienie czerwieni, które dla Tunezyjczyków są bardzo istotne podczas jedzenia. Każdemu turyście z Europy, przywykłemu do delikatnego jedzenia, radzi się składanie przy zamówieniu prośby o łagodniejsze danie - choć warto skusić się i spróbować klasycznych dań.
Brik
Jedna z najbardziej znanych potraw kuchni tunezyjskiej. To duży pieróg, zwykle zrobiony z ciemnego, kwadratowego ciasta złożonego na pół wzdłuż przekątnej. Podaje się go z farszem z baraniny albo tuńczyka. Dodatkami są warzywa i, wręcz obowiązkowo, jajka.
Tabouna
Choć tabouna to w rzeczywistości po prostu tunezyjski chleb, to jednak warto go spróbować - stanowi dodatek do śniadania, jak również obiadu czy kolacji, zależnie od dodatków. Wypiekany jest na ściankach tradycyjnego, glinianego pieca, skąd po upieczeniu odpada do ognia, z którego jest serwowany.
Szakszuka
Jedno ze sztandardowych, obiadowych dań Tunezji. Szakszukę wykonuje się na dużej patelni, na której smaży się w tłuszczu suszone mięso pokrojone w paski, poszatkowaną, regionalną kiełbasę merques oraz cebulę, paprykę i pomidory. Danie ma charakterystyczny, czerwony kolor.
Mirmiz
Mirmiz to danie, którego warto spróbować, będąc w Tunezji - uważać należy jedynie na jego ostrość. W oryginalnej formie mirmiz podawany jest na ziemniakach albo ryżu. Potrawa robiona jest z rozdrobionej, smażonej baraniny z dodatkiem fasoli oraz pomidorów, a także ostre pasty, harissy.
Zlabia
Jedne z najsłodszych ciastek kuchni tunezyjskiej, które można często kupić na przydrożnych stoiskach. Ciastka wykonuje się z drożdży, mąki oraz jogurtu. Po wyrośnięciu formuje się je odpowiednio, smaży w głębokim tłuszczu i zanurza w syropie z cukru, miodu i wody.
Assidat zgougou
Podstawę deseru stanowi krem z nasion sosny alpejskiej, które się miażdzy i uzyskuje sok. Do soku dodawana jest mąka i mleko skondensowane, krem przelewa się do misek, polewa kremem z mleka, cukru i mąki z dodatkiem esencji z kwiatów pomarańczy i podaje z migdałami, orzechami i cukierkami z lukrem.
Chicha
Deser serwowany na ciepło, w formie małego ciastka z dziurką, u nas zwanego oponką. Ciastko przygotowuje się z dość ciężkiego i mokrego ciasta, które po wyrośnięciu formuje się tak, aby pośrodku miało dziurkę. Następnie ciastko jest smażone na rumiano w głębokim oleju i posypywane cukrem.
Makrut
Wyborne ciastko, które będą w stanie pochłonąć tylko prawdziwi fani słodkości. Makrut robiony jest na bazie mąki pszennej i wypiekany w tradycyjny sposób. Nadziewa się go masą, na którą składają się orzechy, migdały, a przede wszystkim daktyle. Całość jest przyprawiana esencją z kwiatów pomarańczy.
