Na małym terenie Walia kryje wiele przyrodniczych niespodzianek. Oferuje wiele sposobów na ucieczkę w dziką naturę, ale też spędzenie czasu w efektownych i gwarnych miastach. Ciepła atmosfera, wrzosowiska, imponujące klify i górskie pasma. Walię można pokochać od pierwszego wejrzenia.
Walia jest przykładem na to, że małe jest piękne. Na turystów czeka tam królewska architektura, piękna przyroda, walijskie, przytulne bary ze słynnymi trunkami a czas umilą gościnni mieszkańcy. Spacerując po walijskich bezdrożach, wśród pięknej przyrody można pokochać ten kawałek ziemi.
Walia jest położona w południowo-zachodniej części Wielkiej Brytanii. Od wschodu ma granicę lądową z Anglią, od południa morską przez kanał Bristolski. Leży na Morzu Północnym i Celtyckim. Znaczna część terenu jest wyżynno-górzysta. Głównym łańcuchem są Góry Kambryjskie. Ich najwyższym szczytem jest Yr Wyddfa (inaczej Snowdon) i ma 1085 m n.p.m. Stolicą Walii jest Cardiff. W Walii rosną głównie wrzosowiska i roślinność trawiasta. Środkowa część kraju jest zdominowana przez lasy. Walia jest jednym z 4 części składowych Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii.
Walia jest zdominowana przez strefę klimatu umiarkowanego, zwłaszcza przez jego chłodną odmianę. Charakteryzuje się niską amplitud temperatur co oznacza chłodne lata i łagodne zimy. Średnie temperatury zimą oscylują wokół 4 °C, zaś latem jest to około 14 °C. W zależności o szerokości geograficznej, mogą występować kilkustopniowe różnice. Średnia opadów to około 1000mm. W rejonach górskich, wraz ze wzrostem wysokości, jest ona wyższa i wynosi około 1800 mm. Pogoda i klimat Walii są bardzo podobne do słynnej, londyńskiej aury.
Walijczycy są bardzo dumni ze swoich korzeni. Pielęgnują je zwłaszcza na półocy i zachodzie kraju, gdyż te tereny pozostają wciąż najbardziej dziewiczymi. Symbolami kraju są żonkil i por. Warzywo to od zawsze było podstawą kuchni walijskiej. Żonkil zaś widniał na większości państwowych dokumentów. Na fladze widnieje słynny czerwony smok z Cadwallader. Jest symbolem narodowym od średnich wieków. Był herbem ostatniego władcy celtyckiego. Ważny symbol w czasach przedchrześcijańskich stanowił też krzyż celtycki oznaczający słońce. Później tę symbolikę zagarnęli naziści.
Dumą Walii są efektowne zamki. Jednym z najlepiej zachowanych jest zamek Convy Castle. To typowa twierdza obronna na północy kraju. Novy Castle pochodzi z XIII wieku i jest częścią "Żelaznego kręgu" walijskiej architektury. Największą średniowieczną fortecą Walii jest zamek w Caernarfon. Niegdyś znajdowała się tam siedziba rządów angielskich. W murach znajdują się stanowiska ogniowe. Budowla pochodzi z XIII wieku. Oprócz zamków warto odwiedzić kościół Wszystkich Świętych w Gresford, wieże kościoła St. Giles w Wrexham czy imponujący most na rzece Dee.
Urzędowym językiem w Walii jest walijski i angielski. Walijski pochodzi z grupy języków celtyckich. Posługuje się nim około 700 tysięcy ludzi (Walijczyków) co stanowi 19% mieszkańców Walii. Najstarsze pisma w tym języku pochodzą z VI wieku. Nie występuje w nim odmiana przez przypadki. Litera w służy do zapisywania samogłosek. W 1967 roku walijski został prawnie uznany za równy angielskiemu. Język walijski był inspiracją dla Tolkiena kiedy tworzył sindarin – język elfów pojawiających się w mitologii Śródziemia.
Do dziś miejsca religijnego kultu stanowią w Walii ważne miejsca spotkań i rozmów w szerszym gronie bliskich ludzi. Ponad 70% mieszkańców wyznaje chrześcijaństwo. W ramach tej wielkiej religii przeważa z wiadomych przyczyn anglikanizm, a także kongregacjonalizm. Anglikanizm jest popularną religią w dużych miastach i na terenach uprzemysłowionych. Kongregacjonalizm króluje w małych miasteczkach i terenach wiejskich. Jego wyznawcy podważają wagę kościoła anglikańskiego co łączy się też z silną niechęcią do unii personalnej między Anglią a Walią.
Walijczycy uwielbiają huczne biesiady czego dowodem jest wielkie przywiązanie do muzyki celtyckiej. Melodie wykonywane są na harfie i mają wiele wspólnego z muzyką folkową. Teksty są kopalnią wiedzy na temat historycznych obyczajów Walijczyków. Przy okazji świąt religijnych śpiew również stanowi główną atrakcję. Szczególnie popularne są chóry kościelne. Istnieje również zwyczaj palenia drewna w kominku na Boże Narodzenie. Popiół rozrzuca się na polu w prośbie o dobre, przyszłoroczne plony. Walijczycy mają też swój narodowy strój, którego ważną częścią jest wysoki cylinder.
Oficjalną aneksję Walii przez Anglię datuje się na 1282 rok. Od XIV wieku tytuł księcia Walii należał do najstarszego potomka angielskiej rodziny królewskiej. W czasach rządów Henryka VII Tudora życie Walijczyków było łatwiejsze, ponieważ on sam pochodził z tego terenu. Ze względu na rewolucję przemysłową agrarny charakter gospodarki Walii był zagrożony. W XX wieku zaczęto bazować na wydobyciu węgla. Walijczycy wciąż domagają się większej autonomii, co stało się łatwiejsze za rządów Tonyego Blaira.
Walia słynie z przepysznych potraw a tamtejsze sery i wina często zdobywają nagrody na targach kulinarnych. Za sprawą długich tradycyjni rolniczych składniki dań są zawsze świeże i pełne wartości odżywczych. Według wielu krytyków to najlepsza odmiana kuchni brytyjskiej.
Podstawą walijskich potraw jest jagnięcina i baranina. Często gotuje się też wieprzowinę czy drób. Z uwagi na położenie geograficzne w menu często występują owoce morza i świeże ryby. Walijczycy nie mogą obyć się bez sera. Dum narodową jest Caerphilly. Narodowym trunkiem jest piwo w nie mniej słynnych barach. Symbolem narodowym Walii jest por, co wskazuje też na duże przywiązanie do zdrowych warzyw w kuchni. Przez wiele wieków zielone warzywa stanowiły podstawę diety każdego Walijczyka. Teraz niezwykle popularna jest zupa porowa.
Welsh rarebit
Głównym składnikiem tej potrawy jest roztopiony ser. Zwykle nakłada się go na grzanki i dodaje składniki wedle uznania. Walijczycy lubią łączyć Welsch rarebit z papryką, jajkami sadzonymi czy musztardą. Całość polana jest pikantnym sosem dla smaku.
Laverbread
Laverbread przygotowuje się z jadalnych, ciemnych wodorostów. Można je przyrządzić, zarówno n zimno, jak i na ciepło. W wersji na zimno dodaje się do nich owoce morza, zaś na ciepło bekon, pomidory i grzanki. Wodorosty miesza się z owsianką. W smażonej wersji przypominają ciasteczka.
Cawl
Na Cawl zwykło się mówić „rosół z serc”. To sycący i tłusty bulion przyrządzany na bazie mięsa (głownie wołowiny lub bekony) gotowany ziemniakami, brukwią i warzywami. Jest to bardzo popularna potrawa w Walii, gdyż jest prosta w przygotowaniu i zawiera wiele składników odżywczych.
Tatws Pum Mund
To tradycyjny, sycący gulasz. Jego podstawą są ziemniaki, mięso (zwykle bekon) i spora dawka warzyw, zwłaszcza pora. Całość doprawiona jest intesywnymi przyprawmi, tak aby nadać potrawie głębokiego smaku. Gulasz robi się bardzo szybko Angielskie tłumaczenie jego nazwy to "5 minut dla ziemniaków".
Welsh cakes
Typowy przysmak walijski. Są to małe, okrągłe ciasteczka nadziewane rodzynkami, bakaliami i suszonymi owocami (głównie porzeczkami). Dla smaku przyprawia się je cynamonem i gałką muszkatołową. Piecze się je na metalowej blasze aż się zarumienią. Łakocie często królują na świątecznym stole.
Tęczowy deser
Proste i pyszne danie. Deser idealny na ciepłe dni. Gwarantuje orzeźwienie. Jego podstawą są galaretki o różnym smaku. Im więcej kolorów, tym lepiej. Dla spotęgowania uczucia słodkości galaretki przykrywa się grubą warstwą bitej śmietany. W środku galaretek można umieścić owocowe nadzienie.
Messy Mon
Walijska wariacja na temat angielskiego deseru Eton Mess. To pokruszone kawałki bezy w lodowym pucharze z dodatkiem lodów, owoców i bitej śmietany. Czasem dodaje się też kilka kropli miodu. Wygląda jak wielki chaos ale jest słodką i bardzo smaczną przekąską.
Teisen Cinamon
Walijskie ciasto o intensywnym aromacie cynamonu. To ciemny wypiek składający się z bezy, jajek, cukru, mleka, dżemu owocowego i oczywiście porządnej dawki cynamonu dla pogłębienia smaku. Składniki łączy się w gęstą masę i uformowane ciasto piecze w blasze przez około 20 minut w 400 stopniach.
